Επειδή «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Ανδρέας Κάλβος) με
χαρά διαβάσαμε και αναδημοσιεύουμε το άρθρο του αγωνιστή συναδέλφου των χαλεπών
καιρών μας, κου Δημήτρη Νατσιού, προσβλέποντας στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη
ευαισθητοποίηση εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών, όσων τουλάχιστον εξ αυτών ενδιαφέρονται και αγωνιούν για την πνευματική
πορεία αυτού του ευλογημένου και αγιασμένου από τα αίματα των αγίων και των
ηρώων τόπου μας!
"Τὴν
Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲ
θέλει"
Γράφειο ὁ
Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος
«Δημοσίευσα
τὸ 2009 ἕνα κείμενο μὲ τὴν προτροπὴ νὰ φτιάξουμε "κρυφὰ σχολειά", φροντιστήρια πατριδογνωσίας οὐσιαστικά, γιατί ἤδη εἰσήλθαμε σὲ νύχτα σκοτεινὴ καὶ ἀσέληνο στὴν Παιδεία. Τὸ
ξαναδημοσιεύω μήπως καὶ τώρα ἀκούσει
κανείς, γιατί δὲν μᾶς μένει
καιρός. Ἂν
συνεχιστεῖ τὸ παρὸν
παιδομάζωμα σὲ λίγα χρόνια δὲν θὰ μιλᾶμε γιὰ κρίση
ταυτότητας, ἀλλὰ γιὰ ὁριστικὴ ἀπώλειά
της. Ἔχω κατὰ νοῦ τρία
μαθήματα γὶ΄αὐτὰ τὰ σχολεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ
λειτουργοῦν τὰ ἀπογεύματα,
ἀφιλοκερδῶς γιὰ ὅσους
συμμερίζονται τὴν ἀγωνία
γιὰ τὸ μέλλον
τῶν παιδιῶν μας. Ἀρχαία Ἑλληνικά,
διδάσκοντας κυρίως ἐτυμολογίες λέξεων, πράγμα ποὺ ἐνθουσιάζει
τὰ
παιδιά, Ἱστορία,
μὲ βαρύτητα
στὰ
πρόσωπα ποὺ μεγαλούργησαν καὶ
Θρησκευτικά, δηλαδὴ Εὐαγγελικὲς
Περικοπὲς καὶ βίους ἁγίων.
Παραθέτω τὸ
κείμενο:
«Κάποτε, μιὰ μέρα ποὺ συζητοῦσαν δύο ἁπλοὶ ἄνθρωποι - δυὸ ψαράδες ἦταν - γιὰ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν οἱ μεγάλες δεξιὲς καὶ οἱ ἀριστερὲς Δυνάμεις (σ.σ. καὶ νῦν οἱ λεγόμενες
πάλαι ποτὲ Μεγάλες Δυνάμεις) πάνω στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ τὰ συμφέροντά
τους, ὁ
ἕνας ξεστόμισε
μιὰ φράση ποὺ μὲ ξαφνίασε. Εἶπε ὀργισμένος:
ἂν μᾶς
πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό
μας…». (Στρατὴς Μυριβήλης, πέρ. «Γνώσεις», τ. 14, 1959).
Τὸ θέμα εἶναι τί ἐννοοῦσε ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος,
λέγοντας «νὰ μᾶς
πιάσει τὸ ἑλληνικό
μας»; Κάτι παρόμοιο εἰπώθηκε καὶ ἀπὸ τὸν Ἰω.
Ζαμπέλιο στὸν Καποδίστρια. «Τὸ φρονεῖν καὶ
πράττειν Ἑλληνικὰ» εἶναι ἡ
βασιλικὴ ὁδὸς γιὰ ἀληθινὴ πρόοδο
τοῦ ἔθνους. Ἴσως ἐδῶ ἐντοπίζεται
ἡ
κακοδαιμονία μας. Καταντήσαμε περιγελως τῆς οἰκουμένης
καὶ
μπαίγνιο τοῦ κάθε τυχάρπαστου χαρτογιακὰ τῶν
Βρυξελλῶν,
γιατί δὲν
«σκλαβωθήκαμε εἰς τὰ
γράμματα» (Κολοκοτρώνης). Ἀλλὰ σὲ ποιὰ
γράμματα; Στὰ γράμματα τὰ ἑλληνικά,
ὅπως τὰ ὁραματίστηκε
ὁ
Καποδίστριας: «ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους
μορφωμένους ἐν καλὴ
διδασκαλία, μάλιστα δὲ πρὸς τὸν
κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν
πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας,
θὰ εἶναι
δυσοίωνό το μέλλον τῆς Ἑλλάδος
καὶ ἡ
διακυβέρνησις της ἀδύνατη». (Ἰω.
Τσάγκα, «Ἡ ὀρθόδοξη
χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰω.
Καποδίστρια», ἔκδ. «Κυριακίδη», σέλ. 174). Ἃς
προσέξουμε τρία πράγματα ἀπὸ τὰ χρυσὰ λόγια
τοῦ
Κυβερνήτη. (Μόνο αὐτὸς
δικαιοῦται τὸν ἔξοχο αὐτὸν
τίτλο. Ψηφίστηκε ἀπὸ Ἐθνικὴ
Συνέλευση, οἱ διάδοχοί του πρωθυπουργοὶ ἀναρριχήθηκαν
εἴτε μέσω
κομμάτων εἴτε μέσω…πτωμάτων). Γιὰ νὰ εὐσθενεῖ τὸ
κράτος, γιὰ νὰ εἶναι εὐοίωνό
το μέλλον τῆς πατρίδας, χρειάζονται: ἄνθρωποι
μορφωμένοι ἐν καλὴ
διδασκαλία, σύμφωνοι καὶ σύμφωνη μὲ τὰ ἤθη καὶ τὴν
παράδοσή μας, «μάλιστα δὲ» πρὸς τὸν
κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν
πίστεως. (Τὸ «μάλιστα» εἶναι ὑπερθετικὸς βαθμὸς τοῦ ἐπιρρήματος
«μάλα» ποὺ σημαίνει πολύ). Ἄρα, ἂν δὲν
κανοναρχεῖ τὴν
Παιδεία, σὲ ὑπερθετικὸ βαθμό,
ἡ ἁγία μας
Ὀρθοδοξία,
«οὐδὲν ποιοῦμεν». (Ὁ λόγος τοῦ Σωτῆρος
Χριστοῦ εἶναι «τὰ μάλα»
σαφής: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ
δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»,
στὸ κατὰ Ἰωάννην
ΙΕ΄, 5).
«Τρία
πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ
ἡ κενὴ ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνα ἀσμάτιο τὴν ἐποχὴ τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης
ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
Τρία πράγματα ἐχάλασαν καὶ τὴν Ἑλλάδα ὅλην, ἡ ἀμορφωσιά,
ἡ
περιφρόνηση τῆς παράδοσης καὶ τὸ «ἄγκιστρον
τῆς ἀθεΐας»
θὰ πρέπει
νὰ λέει τὸ
κύκνειο ἄσμα τῆς τωρινῆς ἅλωσης.
Καὶ τὸ ὅτι
σήμερα ἐξοβελίστηκε
τὸ ἐπίθετο
«ἐθνικὴ» ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο
Παιδείας, εἶναι ἡ
συνεπέστερη καὶ ἡ εἰλικρινέστερη
πράξη τῶν
κυβερνώντων. Μιὰ
Παιδεία ποὺ δὲν φρονεῖ καὶ πράττει ἑλληνικά, ὅπως εἶναι αὐτὴ ποὺ βιώνουμε τὶς τελευταῖες 3-4 δεκαετίες, δὲν
μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται ἐθνική. «Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ
μάθει νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸν ὅ,τι εἶναι ἀληθές», γράφει τὸ
σολωμικὸ ἐπίγραμμα.
Ὅταν ἐμένα τὸν
δάσκαλο τὸ κράτος μὲ ἀναγκάζει
νὰ διδάξω
«νανούρισμα γιὰ χταπόδια» (γλώσσα Δ’ Δημοτικοῦ) ἢ «ὁδηγίες
χρήσης καφετιέρας» (γλώσσα Στ΄ Δημοτικοῦ),
«μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες
γλῶσσες»
(Σεφέρης) ἀπατῶ τοὺς μαθητὲς καὶ ἀπατῶμαι. Αὐτὸ εἶναι ἀμορφωσιὰ καὶ κακή,
κάκιστη διδασκαλία. Ὅταν στὴν Στ΄
δημοτικοῦ πάλι,
θέλω νὰ διδάξω
τὸν ἡρωισμό,
τὴν αὐτοθυσία
καὶ ἐμφανίζω
ἐνώπιόν
των μαθητῶν μου κείμενο σὰν αὐτὸ ποὺ
τιτλοφορεῖται «Μὲ λένε
Σόνια» ψεύδομαι καὶ ἀκυρώνομαι
ὡς
δάσκαλος. Ἐξηγῶ, ἐν
περιλήψει, τὸ «ἑλληνοπρεπὲς»
κείμενο. «Ἕνα σπίτι πῆρε
φωτιά. Ἡ Σόνια
τρέχει, ἁρπάζει
τὸ
λάστιχο γιὰ νὰ τὴ
σβήσει, φωνάζει. Τελικὰ κάποιος κοιμώμενος ξυπνᾶ, εἰδοποιεῖ τὴν
Πυροσβεστική. Ἡ φωτιὰ ἔσβησε
γρήγορα. Ὅλοι μακαρίζουν καὶ ἐπαινοῦν τὴν
Σόνια». (Τὸ κείμενο καταλαμβάνει τρεῖς
σελίδες!!). Στὸ τέλος οἱ μαθητὲς
μαθαίνουν ὅτι ἡ Σόνια,
ἡ ἡρωίδα αὐτῆς τῆς
σπουδαίας πραγματικὰ πράξης, εἶναι
μιά…γάτα.
Στὰ παλαιότερα
βιβλία μποροῦσες νὰ μιλήσεις
γιὰ τὸν ἡρωισμὸ μέσω ἑνὸς ἐξαίσιου
ποιήματος γιὰ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη.
Καὶ ἀκόμη πιὸ παλιὰ ἕνα
κείμενο μὲ τίτλο τὸ
«φίλημα», τὸ ὁποῖο ἀναφερόταν
στὴν αὐτοθυσία
τοῦ
Παπαφλέσσα στὸ Μανιάκι. Ἀπὸ τὸν
Παπαφλέσσα καὶ τὸν
Παλληκαρίδη «ἀρθήκαμε» στὸν ἡρωισμὸ μιᾶς
γάτας. Αὐτὸ εἶναι ἡ
κατάργηση τῆς παράδοσης καὶ τῶν ἠθῶν μας, ἡ ὁποία, ἂν
συνδυαστεῖ μὲ τὸν
«δεμβαριεστισμὸ» (δὲν
βαριέσαι) καὶ τὸν
παφλάζοντα ἀριστερισμὸ – ἐθνομηδενισμὸ πολλῶν ἐκπαιδευτῶν (δὲν εἶναι
λάθος ἡ λέξη) ἐξηγοῦμε τὴν
πρωτοφανῆ
διάλυση τοῦ κράτους καὶ ἀνθρώπων.
Ἡ Παιδεία μας ἔχασε
τὴν ψυχή της, τὴν
παράδοσή της, ἔχασε τὸ ἱμάτιον
τῆς
σωφροσύνης. Καὶ ὅπως τὸ
δαιμονισμένο πλῆθος τῶν
Γαδαρηνῶν, ἐκδίωξε
καὶ τὸν
Χριστό. Παιδεία χωρὶς «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» (ἅγιος
Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς) ἀφήνει τὰ παιδιὰ ἀμόρφωτα,
ἀγράμματα,
«παιδιὰ ὡσὰν τὰ
γουρουνόπουλα» (ὁ ἴδιος ἅγιος).
(«Καὶ ὤρμησεν ἡ ἀγέλη τῶν
χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν
λίμνην καὶ ἀπεπνίγη»,
στὸ κατὰ Λουκᾶν Ἡ΄, 33).
Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι τώρα
ποὺ ἡ κρίση
θὰ μᾶς
«τηγανίσει» καὶ θὰ μᾶς
«καύσει» μείναμε ἄοπλοι, χωρὶς «τὸν θυρεὸν τῆς
πίστεως» καὶ τὴν
πανοπλίαν τῆς παράδοσής μας. (Παράδοση εἶναι ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν
κεκοιμημένων σύμφωνα μὲ ἕναν ἔξοχο ὁρισμό. Ἡ
παράδοση δὲν εἶναι ἀναχρονισμὸς ὅπως
διατείνονται οἱ ἀμαθεῖς. Ἡ
παράδοση, σύμφωνα μὲ τὴν ἐτυμολογία
τῆς
λέξης, εἶναι ὅ,τι θὰ
παραδώσουμε - ἀπὸ τὸ ρῆμα
παραδίδωμι- καὶ ὄχι ὅ,τι
παραλαμβάνουμε. Ἀλλιῶς θὰ
λεγόταν παραλαβή).
Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε,
ὑπάρχει ἐλπίδα Ὑπάρχει,
ἀλλά, πρώτον
«θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νὰ ‘ρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας
καὶ νὰ καθαρίσει
τὸν τόπο ἀπ’ ὅλων των
λογιῶν τῆς Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τ’
ἀπομεινάρια»
(Ἐλύτης) καί,
δεύτερον, «ἀπ’ ἔξω μαυροφόρ’
ἀπελπισιὰ/ πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι»,
Κρυφὸ Σχολειό.
Ἕνα σὲ κάθε ἐνορία,
δάσκαλοι, Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὑπάρχουν,
«γιὰ νὰ
θεριώσουν τὴν ἀποσταμένη
ἐλπίδα,
μὲ λόγια
μαγικά». Οἱ ἐκκλησιὲς νὰ μὴν ἀνοίγουν
μόνο κάθε Κυριακὴ καὶ
γιορτή. Νὰ τὶς
κάνουμε Κρυφὰ Σχολειά, νὰ
διδάσκουμε τὰ ἱερὰ
γράμματα καὶ ὄχι τὰ ἄθεά της
σήμερον, ποὺ μᾶς ἔφτασαν
στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Νὰ μείνει
μαγιὰ γιὰ τὸ αὐριανὸ
φύραμα. Παπάδες καὶ
δάσκαλοι (οἱ ἡρωικὲς
«δασκαλίτσες» τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα) ἔσωσαν
κάποτε τὴν
Μακεδονία. «Ὥρα ἤδη ἠμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Τὴν
πατρίδα τὸ ’21 δὲν τὴν ἐλευθέρωσε
ἡ Εὐρώπη καὶ κανένα
Δ.Ν.Τ.. Τὴν ἀνέστησε
ἡ μαγιά,
τὰ πνευματικοπαίδια
τοῦ
Πατροκοσμᾶ, τῶν
Δασκάλων τοῦ Γένους , τῶν
Νεομαρτύρων.
«Τὴν
Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲ
θέλει», ἔλεγε ὁ Ν. Πλαστήρας. Οἱ ἐπίσκοποί
τῆς Ἐκκλησίας
μας, "ὅσοι ζωντανοί", εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ πρέπει
νὰ ἁρπάξουν
τὴν δύσμοιρη
πατρίδα ἀπὸ τὸ αὐτί...»
Πηγή μας:
