Πηγή μας:
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Kata_Mathaion_Euaggelio/Kata_Mathaion_Euaggelio_kef.10.htm
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2020
Καιροί Ομολογίας!
ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 12η Οκτωβρίου
2020
ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ
Δεν θα πάψουμε να αναφερόμαστε στην πνευματική πανώλη, η οποία μαστίζει την πατρίδα μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα τους τελευταίους δύο αιώνες και η οποία ονομάζεται άθεος Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Το αντίχριστο αυτό ιδεολογικό κίνημα του 18ου αιώνος, υπήρξε το νομοτελειακό αποτέλεσμα του φραγκικού και παπικού μεσαίωνα. Ήταν το τελικό ξέσπασμα ενάντια σε μια μακροχρόνια και απάνθρωπη πνευματική και κοινωνική καταπίεση, το οποίο βρήκε την κοινωνική του έκφραση στην λεγόμενη «Γαλλική Επανάσταση», όπου χύθηκαν ποταμοί αιμάτων, όσων επέμεναν να συνταχτούν με το παλιό καθεστώς της φεουδαρχίας και του παπικού ολοκληρωτισμού. Ήταν το άλλο «άκρο», στο οποίο έσπρωξαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αφ’ ενός μεν οι θηριωδίες του Παπισμού και η αποθέωση του κληρικαλισμού και αφ’ ετέρου η φρίκη της φραγκικής φεουδαρχίας και δουλοπαροικίας, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ανύπαρκτα. Ήταν, όπως και παλαιότερα τονίσαμε, το «ξεχείλισμα του ποτηριού», το σπάσιμο του «κακού σπυριού» του εφιαλτικού δυτικού μεσαίωνα, όπου το «πύον» που χύθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ξύπνησε τη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στα εγκλήματα και τις αυθαιρεσίες του Παπισμού και στις κοινωνικές ανισότητες της ευρωπαϊκής φραγκοκρατίας, η οποία την εποχή εκείνη, είχε φθάσει στο αποκορύφωμά της.
Περιττό να τονιστεί ότι την
εποχή αυτή, (18ος αιώνας), ο Παπισμός έχει ήδη προ πολλού, (ήδη από τις
αρχές του 11ου αιώνα), αλλοτριωθεί και εκφυλιστεί πνευματικά
όχι μόνο λόγω της αναπτύξεως και εδραιώσεως σ’ αυτόν μιας πληθώρας
αιρετικών διδασκαλιών, αλλά και λόγω της
πλήρους εκκοσμικεύσεως και ταυτίσεώς της με το καθεστώς της
φεουδαρχίας. Η κατάληψη του σεβάσμιου Πατριαρχικού θρόνου της
Ρώμης από τους Φράγκους το 1009 σηματοδότησε την αποκοπή
του από τον ενιαίο κορμό της Εκκλησίας και την
έκπτωσή του σε ιδία θρησκευτική κοινότητα. Στην μετέπειτα πορεία των
αιώνων οι εκάστοτε Φράγκοι «Πάπες» θα επιδοθούν σε έναν
αδιάκοπο αγώνα να περιβληθούν απεριόριστες εξουσίες, εκκλησιαστικές και
πολιτικές, τις οποίες δήθεν «έλαβαν» από τον Θεό και θα
επιδιώξουν, (στον γνωστό «περί Περιβολής Αγώνα»), να
θεωρηθούν και να αναγνωριστούν ως οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γη και
διαχειριστές όλων των επί γης εξουσιών.
Δεν θα πρέπει ακόμη να μας
διαφεύγει το γεγονός ότι την εποχή αυτή τόσον οι πρωτεργάτες του «Διαφωτισμού»,
(Βολταίρος, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Ντιντερό, Ντ’ Αλαμπέρ), όσο και
τα πρωτοπαλίκαρα της Γαλλικής Επανάστασης, (Ντεμουλέν, Δαντών,
Μιραμπό, Ροβεσπιέρος, κ.α.), υπήρξαν όλοι τους Τέκτονες! Το
γεγονός αυτό αναδεικνύει τη βαθειά εσωτερική και πνευματική σχέση μεταξύ
του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού» και της Μασονίας και κατ’
επέκταση του σύγχρονου ιδεολογικού ρεύματος της «Νέας Εποχής».
Δυστυχώς, μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, κάποιοι «άκαπνοι» δυτικοσπουδαγμένοι Έλληνες, με προεξάρχοντα τον Αδαμάντιο Κοραή, θέλησαν να μεταφέρουν στην πατρίδα μας τα δήθεν «φώτα της πολιτισμένης Ευρώπης» με σκοπό να διαλύσουν, όπως νόμιζαν, την «καταχνιά του Μεσαίωνα» και να δώσουν «νέα πνοή» στο νεοελληνικό κράτος, «με το ευρωπαϊκό πνεύμα, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό». Οι προαιώνιες αξίες του Ελληνορθοδόξου πολιτισμού μας θεωρήθηκαν παρωχημένες και ασυμβίβαστες με τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» και ως εκ τούτου προσπάθησαν να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας και να μας μεταβάλουν σε «κοσμοπολίτες», δηλαδή σε ανθρωπομάζα χωρίς αξίες και ιδανικά.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2020
Ο C.S. LEWIS το έγραψε το 1941…
Ο C.S.
LEWIS το έγραψε το 1941…
"...Ένας νεαρός προς τον διάβολο: - Πώς κατάφερες να στείλεις στην κόλαση τόσες
ψυχές;
Ο διάβολος:
– Μέσω του φόβου!
Ο νεαρός:
– Μπράβο! Και τι φοβόντουσαν; Πολέμους; Πείνα;
Ο διάβολος:
– Όχι… Μια αρρώστια!
Ο νεαρός:
– Δεν αρρώστησαν; Δεν πέθαιναν; Δεν υπήρχε γιατρειά;
Ο διάβολος:
-….. αρρώστησαν. Πέθαναν. Υπήρχε γιατρειά…
Ο νεαρός:
– Δεν καταλαβαίνω…
Ο διάβολος:
– Πίστεψαν, κατά λάθος, ότι το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κρατήσουν με κάθε
κόστος είναι η ΖΩΗ!!!
Σταματήσαν να αγκαλιάζονται… Σταματήσαν να χαιρετάει ο ένας τον άλλον!!!
Παράτησαν όλες της ανθρώπινες επαφές…. Αφήσαν οτιδήποτε ήταν ανθρώπινο! Έμειναν
χωρίς χρήματα. Έχασαν την δουλειά τους. Επέλεξαν όμως να φοβούνται για την ζωή
τους ακόμα κι αν δεν είχαν ψωμί να φάνε. Πίστεψαν ότι άκουσαν, διάβασαν
εφημερίδες και πίστεψαν τυφλά ότι διάβασαν. Παράτησαν την ελευθερία. Δεν έφυγαν
ξανά από το σπίτι. Δεν πήγαν πουθενά. Δεν επισκέφθηκαν ποτέ ξανά φίλους και
συγγενείς. Όλος ο κόσμος μετατράπηκε σε μια τεράστια φυλακή με εθελοντές
κατάδικους.
Δέχτηκαν τα πάντα!!! Όλα αυτά για να επιβιώσουν μια ακόμα μίζερη ημέρα….
Δεν έζησαν, πέθαιναν κάθε μέρα!
Ήταν πολύ εύκολο να πάρω την μίζερη ψυχή τους..."
C. S. Lewis - "Οι συμβουλές ενός γέροντα διαβόλου σε
έναν νεότερο" - Βιβλίο γραμμένο το 1941
Πηγή μας:
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/10/cs-lewis-1941.html
Για τον C. S. Lewis διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο:
"Λατινοφραγκικός καί Ὀρθόδοξος πολιτισμός: Οἱ βασικές διαφορές"
Λατινοφραγκικός καί Ὀρθόδοξος πολιτισμός:
Οἱ βασικές διαφορές
Πρωτοπρεσβύτερου πατρός Θεόδωρου Ζήση
Καθηγητού
Θεολογικῆς ΑΠΘ
Ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία καί ἡ ἀνεπηρέαστη ἀπό τούς δυτικούς ἱστορικούς μας ἔρευνα, ἀλλά καί τά ἴδια τά πράγματα,
δικαιολογοῦν τήν ἐπιλογή τῶν ὀρθοδόξων τόν 15ο αἰῶνα νά προτιμήσουν τήν
τουρκική κατάκτηση ἀπό τήν δυτικοευρωπαϊκή ἕνωση καί συμμαχία, ποῦ ἔθετε ὡς ὄρο γιά τή στρατιωτική
βοήθεια τήν πολιτιστική καί ἐκκλησιαστική ἔνταξη στόν παπισμό ἤ μέ σημερινούς ὅρους στήν Εὐρώπη. Οἱ σημερινοί πολιτικοί μας ἠγέται καί ἡ πνευματική ἡγεσία στήν πλειονότητά
τους, ὄχι μόνο δέν κατανοοῦν, ἀλλά καί ἐπικρίνουν ἐκείνη τήν προβληματική,
γιατί ἡ διαφοροποίηση
λατινοφραγκικού καί ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ δέν ὑπάρχει πλέον καί ὅλοι στήν Ἑλλάδα ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά φοροῦμε φράγκικα, εὐρωπαϊκά. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἡ ἄγρυπνη καί φωτισμένη αὐτή ἑλληνορθόδοξη συνείδηση, ἡ μεγαλύτερη ἴσως μορφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ μετά τήν Ἅλωση, καταλάβαινε καί
κατανοοῦσε πολύ καλά αὐτό ποῦ εἶχε πεῖ τότε, πρίν ἀπό τήν ἅλωση, ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς, τό «κρειττότερον ἐστιν ἐν μέσῃ τή πόλει ἰδέσθαι φακιόλιον τουρκικόν
ἤ καλύπτραν λατινικήν».
Θεωροῦσε εὐνοϊκή τή ρύθμιση γιά τή
διάσωση τῆς Ὀρθοδοξίας τό ὅτι μᾶς κατέκτησε ὁ Τοῦρκος καί ὄχι ὁ Φράγκος. Ἔλεγε: «Τριακοσίους χρόνους
μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσε βασίλειον
χριστιανικόν καί τό εἶχαν Χριστιανοί τό
βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός ἀπό τούς Χριστιανούς καί ἔφερε τόν Τοῦρκον καί τοῦ τό ἔδωκε διά ἰδικόν μᾶς καλόν, καί τό ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καί
διατί ἔφερεν ὁ Θεός τόν Τοῦρκον καί δέν ἔφερε ἄλλον γένος; Διά ἰδικόν μᾶς συμφέρον, διότι τά ἄλλα ἔθνη θά μᾶς ἔβλαπτον εἰς τήν πίστιν, ὁ δέ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσεις κάμνεις ὅ,τι θέλεις». Ὁ ἅγιος κουβαλοῦσε τότε καί ἐξέφραζε ἀνόθευτα καί ἀκέραια τήν παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας· καυχιόταν γιατί
ἦταν ὀρθόδοξος καί μετέδιδε στόν
λαό αὐτή τοῦ τήν καύχηση· «Ὄλαι αἵ πίστεις, ἔλεγε, εἶναι ψεύτικες· τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί
νά βαπτιζώμεθα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο σᾶς λέγω τώρα· νά εὐφραίνεσθε ὁπού εἶσθε ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί νά
κλαίετε διά τούς ἀσεβεῖς καί αἱρετικούς ὁπού περιπατοῦν εἰς τό σκότος».
Ἄς δοῦμε ὅμως σύντομα ποιές εἶναι οἱ ἀξίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ σέ σχέση μέ τίς ἀξίες τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ καί ἄν ἀληθεύει πράγματι αὐτό ποῦ σύγχρονοι εὐρωπαϊσταί ἰσχυρίζονται. Στήν προσπάθειά τους νά μᾶς πείσουν οἱ τελευταῖοι ὅτι δέν διαφέρουν οἱ δύο πολιτισμοί προβάλλουν τή θέση ὅτι ὁδεύοντας πρός τήν Εὐρώπη, ὁδεύουμε πρός τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, συναντοῦμε ἐμᾶς τούς ἴδιους, ἐπιβεβαιώνουμε τήν αὐτοσυνειδησία μας. Εἶναι ὅμως ὁ ἴδιος ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός μέ τόν δικό μας, τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό;
Αὐτό συνεχίσθηκε καί ἐντάθηκε ἀκόμη περισσότερο στήν περίοδο τῆς Ἀναγεννήσεως καί στήν περίοδο τοῦ Διαφωτισμοῦ, κατά τήν ὁποία ὁ πνευματικός κόσμος περιορίσθηκε στή λογική καί στήν ἐπιστήμη· ὅλα εἶναι νοῦς, ὀρθός λόγος, ἐπιστήμη. Ὅ,τι δέν ἑρμηνεύεται λογικά καί ἐπιστημονικά, αὐτό εἶναι μῦθος, δεισιδαιμονία, δέν ἀποτελεῖ στοιχεῖο πολιτισμοῦ, εἶναι ἔξω ἀπό τόν πολιτισμό. Ἀντίθετα, στόν δικό μας πολιτισμό, τόν ὀρθόδοξο, δέν ἀπορρίπτεται ἡ λογική, ἡ ἀνθρώπινη γνώση, ἡ ἐπιστήμη, ἱεραρχεῖται ὅμως σωστά στή θέση της, κάτω ἀπό τό θεϊκό φωτισμό καί τή θεία σοφία. Καί εἶναι ἐνδιαφέρον στή συνάφεια αὐτή νά τονίσουμε ὅτι στήν πόλη μας, τήν Θεσσαλονίκη, ὑπῆρχε προβληματισμός σχετικά μέ τό θέμα αὐτό καί ἔντονη ἀντιπαράθεση τόν 14ο αἰῶνα κατά τή διάρκεια τῶν ἡσυχαστικῶν διενέξεων. Ἡ σύγκρουση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ δέν ἦταν σύγκρουση δύο προσώπων, ἀλλά δύο κόσμων, ποῦ προσπαθοῦσαν ὁ καθένας νά προβάλει τό πρότυπό της ἀνθρώπινης τελειότητας, τόν ἰδανικό ἄνθρωπο. Ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός ἀντιπροσώπευε καί ἐξέφραζε τό ἰδανικό της τελειότητος τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος γίνεται τέλειος μέ τή φιλοσοφία καί τήν ἐπιστήμη. Ὅταν ἔφθασε στή Θεσσαλονίκη, δημιούργησε ἀναταραχή στούς μοναχικούς κύκλους, γιατί προβάλλοντας τό δυτικό οὐμανιστικό ἰδεῶδες ἔλεγε περίπου τά ἑξῆς: «Τί κάθεστε ἐσεῖς οἱ καλόγεροι καί ἀσχολεῖσθε μέ τήν ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή καί τίς ἄλλες ἀνοησίες καί δέν στρώνεσθε νά μάθετε φιλοσοφία, νά διαβάσετε ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς, ποῦ εἶναι ὁ μοναδικός δρομος γιά νά φθάσετε στήν τελειότητα». Τελειότητα χωρίς τήν φιλοσοφία εἶναι ἀδιανόητη γιά τόν Βαρλαάμ τόν Καλαβρό καί τόν δυτικό πολιτισμό.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ποῦ ἀνέλαβε νά ὑπερασπισθεῖ τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό καί νά καθησυχάσει τούς μοναχούς ποῦ ἀνησύχησαν, ἀπάντησε στούς συνηγόρους τῶν φιλοσόφων ὅτι ἡ φιλοσοφία καταφέρνει τελικῶς νά προσφέρει ὄχι γνώση, ἀλλά ἀγωνία καί ἄγχος· «οὐ μᾶλλον γνῶσιν ἤ ἀγωνίαν ἐκ τούτων ὑμίν αὐτοῖς περιποιεῖσθε, ὤ βέλτιστοι». Δέν ὑπάρχει φιλοσοφική ἄποψη στήν ὁποία νά μπορεῖ κανείς μέ σιγουριά νά στηριχθεῖ, γιατί σίγουρα κάποιος ἄλλος φιλόσοφος θά τήν ἀνατρέψει, ὅπως ἔδειξαν οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι «διηνεκῶς ἀλλήλους ἀνατρέποντες καί ὑπ’ ἀλλήλων ἀνατρεπόμενοι». Ὁ Χριστός, τό πρότυπό της χριστιανικῆς τελειότητος, ἦταν ἐντελῶς ἀμαθής καί ἄπειρος στήν ἀνθρώπινη γνώση καί σοφία. Ἄν ἡ ἀνθρώπινη σοφία ἦταν ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς τελειότητος, ὁ Χριστός δέν θά ἔλεγε «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, τά ὑπάρχοντα πώλησον, διάδος πτωχοῖς, τόν σταυρόν ἄρον, ἀκολουθεῖν ἐμοί προθυμήθητι», ἀλλά θά ἔλεγε «τῆς ἔξω σοφίας ἐπιλαβοῦ, σπεῦσον πρός τήν τῶν μαθημάτων ἀνάληψιν, περιποίησαι σεαυτῶ τήν ἐπιστήμην τῶν ὄντων». Θά ἐδίδασκε γεωμετρία καί ἀστρονομία καί τίς ἄλλες ἐπιστῆμες, γιά νά διώξει τό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας. Δέν θά διάλεγε ἀγραμμάτους ψαράδες ὡς μαθητᾶς, ἀλλά φιλοσόφους, οὔτε θά δίδασκε διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι ἡ ἀνθρώπινη σοφία εἶναι μωρία. Ὁ ἄνθρωπος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, ἔχασε τήν ἀρχέγονη μακαριότητα, γιατί ὑπέκυψε στόν πειρασμό τῆς γνώσεως καί δέν ἀρκέσθηκε στή φυλακή τῆς καρδίας, στή φρούρηση δηλαδή καί καλλιέργεια τοῦ συναισθηματικοῦ κόσμου, ὅπου φύονται οἱ κακίες καί τά πάθη.
Τό ἀποφασιστικό πράγματι στοιχεῖο ποῦ δείχνει τήν ἀνωτερότητα τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ ἔναντί της ὀρθολογιστικῆς καί τεχνοκρατούμενης Εὐρώπης εἶναι ὅτι παράγει ἀνθρώπους ἀπαθεῖς, χωρίς κακίες καί πάθη, ἁγίους, γιατί προϋπόθεση τοῦ θεϊκοῦ φωτισμοῦ καί τῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπάθεια. Ἡ ἐπιστήμη καί ἡ φιλοσοφία οὔτε τούς ἴδιους τους ἐπιστήμονες καί φιλοσόφους μπορεῖ νά ἀνακαινίσει, καί οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς εἶναι γεμάτοι κακίες καί πάθη. Δέν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ κάθαρση καί ἡ ἀπάθεια γιά νά γίνεις σοφός καί ἐπιστήμων. Γι’ αὐτό γέμισε ὁ κόσμος ἀπό ἐμπαθεῖς καί ἀκαλλιέργητους πνευματικά ἐπιστήμονες, γι’ αὐτό καί ὁ ἐπιστημονικά καί τεχνολογικά προηγμένος σύγχρονος πολιτισμός, πνευματικά καί ἠθικά ὁδηγεῖται στήν κατάπτωση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)