Λαμπρή και ευφρόσυνη
ημέρα η 12η Ιουλίου 2014 για την Ορθόδοξη Εκκλησία! Έρχεται ως φως πνευματικό που
καταυγάζει τα σκοτάδια στις ψυχές των ανθρώπων! Ημέρα ορόσημο! Αιτία; Η συμπλήρωση
είκοσι χρόνων από την κοίμηση του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Γεγονός που όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ευλαβούνται και προσεγγίζουν με τη μεγίστη τιμή και συγκίνηση. Κάτι που αναμφίβολα χαλυβδώνει
το ηθικό των Ελλήνων και όχι μόνο. Γιατί αληθώς ο Γέροντας είναι ήδη Άγιος, ο
μεγάλος μάλιστα Άγιος των εσχάτων χρόνων, μέσα στη συνείδηση και στις καρδιές
όσων είχαν τη χαρά να τον γνωρίσουν από κοντά. Το ίδιο ισχύει για όλους αυτούς
που τον γνώρισαν μέσα από τη διδασκαλία και τα κείμενά του. Αλλά και για
εκείνους που κάτι έτυχε να ακούσουν για αυτόν, να τον επικαλεστούν στις πιο
δύσκολες στιγμές τους, να ζητήσουν τη βοήθειά του, να περιμένουν το θαύμα… Ήταν η μορφή του Γέροντος και το σωτηριώδες
μήνυμά του που πάντα άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Το μέλλον λοιπόν, μέσα
από τη δική του ματιά, τη δική του μορφή και βιωτή, δεν μπορεί παρά να είναι αισιόδοξο.
Σε όσους την ενστερνίζονται χαρίζει απλόχερα την ελπίδα, τη δροσερή αύρα του
καλοκαιριού, σε πείσμα των καιρών και των σχεδίων που εξυφαίνονται απροκάλυπτα
πλέον εναντίον της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος. Ο ίδιος χαρακτηριστικά όμως
έλεγε: «Μη στενοχωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα… Μετά από την
μπόρα την δαιμονική, θα έλθη η λιακάδα η Θεϊκή.»[1]
Πρόκειται για την λυτρωτική δύναμη, του βιωματικού τρόπου ζωής της Ορθοδοξίας,
που προσφέρει αδιαλείπτως τη δυνατότητα απεγκλωβισμού από τα όποια αδιέξοδα,
πνευματικά, οικονομικά, συναισθηματικά. Αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής, αυτά
τα απλά και όμως μεστά περιεχομένου και νοήματος λόγια του Γέροντος έρχονται ως
αντίδοτο στην απελπισία που ωθεί
ανθρώπους της εποχής μας σε πράξεις απονενοημένες και απευκταίες. Προϊόν
βεβαίως μιας απίστευτης πιέσεως σε πολλαπλά επίπεδα.
Και όμως υπάρχει λύση!
Το βλέπει κανείς αυτό μέσα από τον τρόπο με τον οποίο ο Γέροντας Παΐσιος
αντιμετώπιζε τα δικά του προβλήματα ζωής. Μέσα από τις δικές του προρρήσεις για
το μέλλον, που επιβεβαιώνονται κάθε μία με τη σειρά της με εκπληκτική ακρίβεια!
Ωστόσο ας αναλογιστούμε τις δικές μας πνευματικές ευθύνες που μας έφεραν ως
εδώ. Γιατί ακόμα και αυτές οι προρρήσεις αποτελούν εν πολλοίς το αποτέλεσμα των
δικών μας καθοριστικών άστοχων επιλογών. Αναδεικνύουν την Θεϊκή διαπαιδαγώγηση,
τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός, μόνος δικαιοκρίτης, επιθυμεί διακαώς να βοηθήσει
και να ανορθώσει το ανθρώπινο γένος από την πτώση του και την πνευματική
μετάλλαξη που έχει υποστεί. Τα λόγια του Γέροντος είναι αληθινό βάλσαμο ενάντια
στις ωδίνες που προκαλεί ο υπέρμετρος ορθολογισμός, το δήθεν και υποκριτικό
ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που στόχο έχει όμως την επιβολή
καταστροφικών προτύπων της ολέθριας νέας
τάξης πραγμάτων. Ενάντια στην ισοπέδωση
των αξιών, τον εθνομηδενισμό, τον αθεϊσμό της ψευτοδιανόησης, που συστηματικώς
αρνείται το μυστήριο του Θεού, ταυτίζοντας το υπέρλογο με το παράλογο. Αρνείται
ακόμα την αληθινή ελευθερία στην επιλογή του να θέλεις να ονομάζεσαι και να
είσαι άνθρωπος, να στρέφεις δηλαδή το βλέμμα προς τα άνω. Ενάντια σε όλες αυτές
τις μεθοδεύσεις που αναιρούν το δικαίωμα στην ανθρώπινη προσωπικότητα και
θέλουν τον άνθρωπο μάζα, όπως πολύ ορθώς τόνιζε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος
Αθηνών Χριστόδουλος. Αντιθέτως όλα τα παραπάνω προτάσσουν τη διαστροφή,
πνευματική και μη, αδιαφορώντας για τις πνευματικές συνέπειες, γιατί απλώς δεν
τις αποδέχονται. Άρα τα πάντα επιτρέπονται… Επιτρέπεται και προβάλλεται το
χαμερπές, το ευτελές, το πρόσκαιρο, το μάταιο. Προκρίνεται έτσι ο θάνατος σε
όλες του τις μορφές αντί της αληθινής ζωής που είναι ο Χριστός. Ευτελίζονται
λοιπόν τα ιερά και τα όσια, διαβάλλεται το ορθό και η πραγματικότητα. Περιθωριοποιείται
κάθε τι που δεν συντάσσεται με αυτές τις απόψεις. Η εποχή μας είναι εποχή
ομολογίας έλεγε ο Γέροντας. Και μήπως δεν είναι έτσι; Σε μία εποχή
πολυπολιτισμική που όμως δεν προάγει τη συνεργασία μεταξύ των εθνών, όπως θα
όφειλε, αλλά επιδιώκει την ισοπέδωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, πόσες
διώξεις δεν απαριθμούμε καθημερινά εναντίον του Χριστιανισμού; Χλευασμούς, ειρωνείες…
Ακόμα και μάρτυρες έχει αναδείξει αυτή η εποχή, όπως για παράδειγμα ο άγιος
Ευγένιος Ροντιόνωφ, ο Ρώσσος Ορθόδοξος στρατιώτης που μαρτύρησε ανήμερα των
γενεθλίων του (23 Μαΐου 1996, στα 29 του χρόνια) στα χέρια ισλαμιστών, γιατί
αρνήθηκε να αφαιρέσει από πάνω του τον Σταυρό. Η περίπτωσή του είναι
συγκλονιστική! Άξια μνήμης, μελέτης και παραδειγματισμού.[2]
Δεν είναι όμως η μόνη… Πλήθη μαρτύρων
Ορθοδόξων στη Συρία και αλλού στον κόσμο, ακόμα και στην υποτιθέμενη
"πολιτισμένη" και χριστιανική Ευρώπη,[3]
δείχνουν το αυτονόητο. Ο καιρός είναι καιρός δοκιμασίας. Ωστόσο, «τὶς ἡμᾶς
χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ
γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» έγραφε ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους
επιστολή του[4]. Μήπως
αυτό δεν ισχύει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα; Τόσοι και τόσοι δεν προσπάθησαν
λυσσαλέα να ξεριζώσουν την πίστη από τις καρδιές των Χριστιανών; Τι κατάφεραν
τελικά; Να γιγαντώσουν την Εκκλησία και να την πλουτίσουν με πλήθη μαρτύρων και
ομολογητών! Γιατί όπως και να το κάνουμε έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι «πύλαι ᾄδου
οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».[5]
Εξάλλου όπως τόνιζε συνεχώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στα ένθερμα κηρύγματά του:
«Ψυχή και Χριστός μας χρειάζονται». Εκπτώσεις στην Ορθοδοξία και στον
πατριωτισμό δεν νοούνται. Για τον Γέροντα Παΐσιο η φιλοπατρία ήταν
πάντα μία μεγάλη αρετή.
Αυτό που ο σύγχρονος
άνθρωπος έχει ανάγκη είναι η απλότητα στη σκέψη και στην ψυχή, στον τρόπο ζωής γενικώς. Η ευγένεια
ψυχής, το φιλότιμο, όπως συνήθιζε να λέει ο Γέροντας Παΐσιος, ως απόρροια της
επικοινωνίας με τον Χριστό και τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όχι η
φράγκικη ευγένεια, η επίπλαστη, εντελώς ξένη προς την καθ’
ημάς Ανατολή. Και βεβαίως χρειάζεται άνοιγμα καρδιάς και πολλή πολλή
αγάπη. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μόνο αισιόδοξο δύναται να είναι το
μέλλον της πατρίδας. Μόνο όταν υπάρξει Χριστοκεντρική και Αναστάσιμη θεώρηση
της ζωής και φυσικά… μετάνοια!
Την ευχή του να έχουμε!
Παρασκευάς Ι. Λαλιώτης
[1] Ζουρνατζόγλου Νικολάου Α., Επισμηναγού Ε.Α.
«Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924 – 1994, Μαρτυρίες Προσκυνητών», Β’ τόμος,
Εκδόσεις Αγιότοκος Καππαδοκία,
Θεσσαλονίκη 2012.
[2]
"Μαρτυρικά και Ηρωϊκά νειάτα", σελ.52-54, Ιερά Μονή Παναγίας
Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2011.
[3]
Βλ. σχετική έκθεση του Παρατηρητηρίου για τις διακρίσεις κατά των Χριστιανών
στην Ευρώπη στην ακόλουθη ιστοσελίδα: Observatory on Intolerance and Discrimination against Christians in Europe.
[4]
Ρωμ. 8,35
[5]
Ματθ. 16,18
