Παρασκευάς Λαλιώτης: Ιουνίου 2018

Μία ομιλία από το πρόσφατο παρελθόν, μα πλέον τόσο επίκαιρη…

Ανατριχιαστική και συνάμα τόσο ελπιδοφόρα…

Αρκεί να…

“Πιστός λαός περιμένει ἀπό μᾶς κήρυγμα, ἀλλά τί νά πῶ καί τί νά λαλήσω; Σήμερα, ἀγαπητοί μου, δέν χρειάζονται κηρύγματα· χρειάζονται δάκρυα.

Ζοῦμε στήν πιό σκοτεινή περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Τά βήματά του γιγαντιαία, ἡ φωνή τοῦ βραχνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.

Σημεῖα πολλά παρουσιάζονται· σημεῖα «ἐν ἠλίω» (Λούκ. 21,25) μέ καύσωνες, σημεῖα στή θάλασσα, σημεῖα σέ ποταμούς, σημεῖα στά ἔγκατα τοῦ πλανήτη μέ τρομερούς σεισμούς. Καί τό 666 σημεῖο εἶνε. Δέν εἶνε τυχαία γεγονότα αὐτά· εἶνε προειδοποιήσεις γιά τό τέλος.

Ἀλλά περισσότερο ἀπό αὐτά ἐγώ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποῦ προέβλεψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (βλ. Β΄ Τίμ. 3,1-5). Καί τό σημεῖο αὐτό εἶνε ἡ ἠθική διαφθορά. Δέν θά κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας· θά περιορισθῶ στή μικρή αὐτή γωνιά ποῦ κατοικοῦμε. Ἄς ρίξουμε μιά ματιά στήν Ἑλλάδα τήν πατρίδα μας· μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ οἶκος μας, ὅπου βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.

* * *

Τί ἦταν ἄλλοτε ἡ Ἑλλάς; Ἄστρο φωτεινό, ποῦ ἔλαμπε μέ τίς ἐπιστῆμες καί τίς ἀρετές τῶν παιδιῶν της. Τί ἦταν παρακαλῶ τό 1821, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες φώναζαν «Ἐλευθερία ἤ θάνατος»; Τί ἦταν τό 1940, ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ἥρωες θάμπωσαν τήν ἀνθρωπότητα μέ τό «Ὄχι»; Τί ἦταν τότε ἡ Ἑλλάς, καί τί εἶνε σήμερα; Σήμερα εἶνε ἕνα ἄστρο ποῦ σβήνει, ψυχορραγεῖ, –ὁ Θεός νά φυλάξη– ἐξαλείφεται!

Πολλά εἶναι τά σημεῖα τῆς καταπτώσεως. Ἀπό παράδειγμα πρός μίμησιν γίναμε παράδειγμα πρός ἀποφυγήν μ’ αὐτά ποῦ μᾶς συμβαίνουν. Ἄν ρίξουμε μιά ματιά, θά δοῦμε τά σημεῖα τῆς παρακμῆς. Ποιά εἶναι αὐτά; Ἰδού μερικές συγκρίσεις.

Ἄλλοτε, ποῦ δέν ὑπῆρχαν σχολεῖα καί πανεπιστήμια κι οἱ Ἕλληνες κατοικοῦσαν σέ καλύβες, στίς καλύβες κατοικοῦσαν ἄγγελοι, ἐνῶ τώρα στά μέγαρα τί κατοικοῦν;… Τότε ὑπῆρχε σέβας στό Θεό. «Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψάλμ. 110,10). Ἀνέφεραν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Παναγίας, τῶν ἁγίων μέ δέος καί δάκρυα. Δέν ὑπῆρχε κανείς βλάσφημος, δέν ἀκουγόταν οὔτε μία βλασφημία. Τώρα; Ὅπου σταθῆς, ἀκοῦς φρικτές βλασφημίες ἀπό μικρούς καί μεγάλους.

Κι εἶναι μικρό κακό ἡ βλασφημία; Κολοσσιαῖο ἁμάρτημα. Βλαστημᾶς; οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε θηρίο, οὔτε ζῶο, οὔτε σατανᾶς εἶσαι· ὁ σατανᾶς δέ βλαστημάει, τρέμει ἐμπρός στό Θεό. Καί ὅμως ἡ χώρα μᾶς ἔχει ρεκόρ στίς βλαστήμιες. Τρομερό σημεῖο γιά τήν πατρίδα μας, ποῦ οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι κατεδίκασαν τό Σωκράτη μέ τήν ὑπόνοια ὅτι δέν σέβεται τούς θεούς.

Ἄλλο σημεῖο συγκρίσεως εἶναι ὁ ἐκκλησιασμός. Οἱ πρόγονοί μας δέν ἔλειπαν ἀπό τήν ἐκκλησία. «Ὡς ἀγαπητά τά σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. ἐπιποθεῖ καί ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τάς αὐλᾶς τοῦ Κυρίου» (Ψάλμ. 83,1-3). Ἦταν ὅλοι στό ναό, πλήν ἀσθενῶν καί γερόντων. Στήν τουρκοκρατία, ποῦ δέν χτυποῦσαν καμπάνες, καί χωρίς αὐτές ὅλοι ἦταν ἐκεῖ. Μέ καμπάνες τώρα, ποῦ ἀκούγονται χιλιόμετρα μακριά, οἱ Ἕλληνες δέν ἐκκλησιάζονται. «Στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα».

Ἀπό τούς ἑκατό Χριστιανούς δύο μόνο ἐκκλησιάζονται. Οἱ ἐνενηνταοχτῶ ποῦ εἶναι; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τά κέντρα τῆς διαφθορᾶς, ποῦ φύτρωσαν σάν μανιτάρια στόν ἀγρό μᾶς κι εἶνε γεμάτα ὡς τίς πρωινές ὧρες. Ἔτσι ἐκφυλίζεται ἡ νεολαία καί γι’ αὐτό ἀπουσιάζει ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Χθές ἕνας γέροντας ἐνενηνταπέντε ἐτῶν μου εἶπε τό ἑξῆς. Κάποτε ὁ πατέρας μου δέν πῆγε Κυριακή στήν ἐκκλησία, κι ὁ ὁ παππούς μου τόν ἐπέπληξε· ―Γιατί δέν ἦρθες; –Νά, εἶμαι ἄρρωστος…, προσπάθησε νά δικαιολογηθῆ. Τήν ἄλλη Κυριακή τά ἴδια. Τότε ὁ παππούς τοῦ εἶπε· ―Θά φύγης ἀπό τό σπίτι· ἀλειτούργητο ἄνθρωπο δέν θέλω ἐδῶ μέσα! Τόν ἐδίωξε.

Τρίτο σημεῖο εἶναι ἡ οἰκογένεια. «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πάσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13,4). Ἄλλοτε κάθε σπίτι ἦταν καί μιά ἐκκλησία. Γάλλος περιηγητής τόν καιρό τοῦ 21 ἔφτασε μέχρι τά ὀρεινά του Μοριά καί φιλοξενήθηκε σέ μιά καλύβα. Καρέκλα νά καθήσουν δέν εἶχαν, ὅταν ὅμως νύχτωσε, ὁ πατέρας (μέ ἑφτά παιδιά) λέει· ―Γονατίστε. Γονάτισαν ὅλοι καί ἄρχισαν προσευχή. Ἕνας εἶπε τό «Βασιλεῦ οὐράνιε», ἄλλος τό «Ἅγιος ὁ Θεός…», ὁ μικρός ἔλεγε τό «Κύριε ἐλέησον…», ὁ μεγαλύτερος τό «Πάτερ ἠμῶν», ἄλλος τό «Πιστεύω» κ.λπ.. Τέλος εἰρηνικοί κι ἀδελφωμένοι πῆγαν γιά ὕπνο. Τότε ὁ ξένος σκέφτηκε· ―Νά γιατί αὐτός ὁ τόπος ἀντέχει. Οἰκογένεια ποῦ τά μέλη τῆς προσεύχονται, διάβολος δέν τήν ἀγγίζει.

«Πέφτω κάνω τό σταυρό μου, ἄγγελο ἔχω στό πλευρό μου…».

Δεῖξτε μου τώρα σπίτια ποῦ προσεύχονται οἰκογενειακῶς. Σπάνιο πράγμα.

Ἕνα ἄλλο σημεῖο καταπτώσεως εἶνε τά διαζύγια. Παλαιότερα διαζύγιο δέν ὑπῆρχε, μόνο τό φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χώριζε τό ἀντρόγυνο. Τώρα, μέ τούς νόμους ποῦ ψήφισε ἡ Βουλή (αὐτόματο, συναινετικό διαζύγιο, ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας κ.α.), ἄνοιξε μεγάλη πόρτα στήν ἁμαρτία. Τά δικαστήρια εἶνε πλέον φάμπρικες ποῦ βγάζουν διαζύγια. Στήν Ἀθήνα τά διαζύγια, ἀπό μηδέν ποῦ ἦταν, ἔφτασαν τριάντα τοῖς ἑκατό (30%)· μέσα στούς τρεῖς γάμους ὁ ἕνας διαλύεται!

Ἀλλάξαμε καί τό λεξιλόγιο. Πρῶτα ἡ ἀνδροχωρίστρα ἦταν ἀπαράδεκτη, τήν ὠνόμαζαν πόρνη. Τώρα ἡ πόρνη λέγεται «φιλενάδα». Ὁ ἄντρας ποῦ χώριζε τή γυναίκα του καί πήγαινε μέ ἄλλη λεγόταν μοιχός. Τώρα αὐτός ποῦ ἀλλάζει γυναῖκες θεωρεῖται ἀξιοζήλευτος, «λεβέντης»! Ζῆ κανείς ἀναιδέστατα ἐνώπιον πάντων καί ἐπευφημεῖται ἀπό πλήθη λαοῦ ποῦ τόν ραίνει μέ ἄνθη. Πῶς ἄλλαξε τό γένος μας!

Αὐτά τά λέω ἔξω ἀπό κόμματα. Δέν ἀνήκω σέ κόμματα. Λέω τήν ἀλήθεια σέ ὅλους, πρός τά ἄνω καί πρός τά κάτω.

Θέλετε κι ἄλλο σημεῖο; Ώ, ἐδῶ τώρα, μέ συγχωρεῖτε, θά σᾶς πικράνω. Διότι καί ἀπό σᾶς πολλοί εἶστε δολοφόνοι! ―Δολοφόνοι ἐμεῖς; θά πῆτε, ποῦ πᾶμε στήν ἐκκλησία κι ἀνάβουμε κεράκι κι ἀκοῦμε κηρύγματα καί κάνουμε τά χρέη μας, ἐμεῖς δολοφόνοι; Ναί, δολοφόνοι! Ποιοί καί πόσοι εἶνε δολοφόνοι; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τή στατιστική ὑπηρεσία καί θά σᾶς πῆ, ὅτι κάθε χρόνο μέ τίς ἐκτρώσεις σφάζονται 400.000 ἔμβρυα – ἄνθρωποι! Γι’ αὐτό ἔχουμε τά λιγώτερα παιδιά στά Βαλκάνια καί ἡ Τουρκία θά μᾶς πνίξη. Πρῶτα σέ 100 θανάτους εἴχαμε 200 – 300 γεννήσεις. Τώρα οἱ Ἑλληνίδες δέν γεννοῦν. Ρωτᾶς πόσα παιδιά ἔχουν καί σού λένε στερεοτύπως· δύο, δύο, δύο… Οἱ γεννήσεις εἶνε λιγώτερες ἀπό τούς θανάτους. Τό ἔθνος σβήνει. Αὐτό εἶνε ἔγκλημα, σωστή γενοκτονία.

Ἀρκοῦν αὐτά ποῦ σᾶς εἶπα γιά νά γίνη σύγκρισις. Ἐγώ θεωρῶ τήν ἠθική σῆψι ὡς τό μεγαλύτερο σημεῖο τῶν καιρῶν. Τήν προφήτευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας· «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις… ἔσονται οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, …ἀνόσιοι, …διάβολοι, ἀκρατεῖς, …φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι…» (Β΄ Τίμ. 3,1-5).

Κι ὅλα αὐτά διότι λησμονήσαμε τό Θεό. Καί ὄχι μόνο τόν λησμονήσαμε, ἀλλά καί τόν βλασφημήσαμε καί τόν σταυρώσαμε. Καί τώρα σκότος· κρίσις πολιτική, κρίσις στρατιωτική, κρίσις οἰκονομική, κρίσις ἐμπορική, κρίσις ἐκπαιδευτική, κρίσις μεγάλη. Ἰδού τό ἀποτέλεσμα· ἡ Ἑλλάς ἔφτασε σέ ἀδιέξοδο.

* * *

Τί θά γίνη; δέν ὑπάρχει διέξοδος; Ὑπάρχει! Πῶς μπορεῖ νά λάμψη πάλι στήν Ἑλλάδα τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας;

Μία λέξις! δέ χρειάζονται πολλά λόγια. Ὤ ἄν μέ βοηθοῦσε Πνεῦμα ἅγιο, αὐτή ἡ λέξις νά φυτευθῆ στήν καρδιά μου καί στίς καρδιές ὅλων σας! Εἶνε αὐτό ποῦ λέει σήμερα τό εὐαγγέλιο, ἡ πρώτη λέξι ποῦ κήρυξε ὁ Χριστός· «Μετανοεῖτε» (Μάτθ. 4,17). Τίποτε ἄλλο δέν χρειάζεται. Μετανοεῖτε, Ἕλληνες! Μετανοεῖτε γονεῖς, πάψτε νά ἐγκληματῆτε· μετανοεῖτε ἐκπαιδευτικοί, ἐπιστρέψτε στίς ρίζες τῆς παιδείας μας· μετανοεῖτε δικασταί, μετανοεῖτε στρατιωτικοί, μετανοεῖτε βουλευταί, μετανοεῖτε ὑπουργοί καί πρωθυπουργοί καί πρόεδροι δημοκρατίας.

Ἡ ὥρα εἶναι δώδεκα παρά πέντε. Μικρή διορία ἔχουμε. Ἐάν μετανοήσουμε, ἡ Ἑλλάς θά γίνη πάλι ἄστρο καί ἥλιος. Ἐάν ἐξακολουθήσουμε νά κλείνουμε τά αὐτιά στή φωνή τοῦ Χριστοῦ, τότε σταματῶ – δέν ἔχω καρδιά νά μιλήσω· τότε περιμένετε μεγάλα δεινά! ἔρχεται ὀργή Θεοῦ. Δέν προχωρῶ περισσότερο, ἀλλά ταπεινά παρακαλῶ· Παναγία Δέσποινα, ποῦ τόσες φορές προστάτευσες τό ἔθνος μας, ἅγιε Δημήτριε μυροβλύτα, ἅγιε Γεώργιε τροπαιοφόρε, ἄγγελοι καί ἀρχάγγελοι, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό ἐλεηθῆναι καί σωθῆναι ἠμᾶς· ἀμήν.

Καί ἐγώ διακηρύττω ἀπό τή θέσι αὐτή· Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ζῆ καί βασιλεύει, εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καί τῶν ἀπίστων, ποῦ κι αὐτοί μιά μέρα θά κάμψουν τό γόνυ μπροστά του καί θά ὁμολογήσουν· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἷς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φίλ. α΄ : 11).

….Ὡς ἐπίσκοπός σας εὐλογῶ. Εὐλογῶ τά σπίτια σας, τίς οἰκογένειές σας, τίς ἐργασίες σας, καί εὔχομαι ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά εἶναι πάντα μαζί σας· ἀμήν.”

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος