«Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα
ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες… Να
το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και
θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλόν όμως είναι να το κάνουμε
χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά. Πολλοί Άγιοι θα
παρακαλούσαν να ζούσαν στην εποχή μας, για να αγωνισθούν… Τώρα δεν πάμε να
υπερασπισθούμε την Πατρίδα ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι
τα σπίτια μας… ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μια ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον
διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο… Πάντως, θα δούμε φοβερά πράγματα. Θα δοθούν
πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν
ρυπαρότεροι (Αποκ. ΚΒ΄ 11). Νοιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι, και
ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή-Πασά ή τον Χίτλερ ή τον
Μουσολίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό».
«Θα συμβούν γεγονότα πολλά.
Ίσως προλάβετε να ζήσετε και εσείς πολλά από τα σημεία, που γράφει η Αποκάλυψη.
Σιγά-σιγά, αρκετά αρχίζουν και βγαίνουν. Φωνάζω ο ταλαίπωρος πριν από τόσα
χρόνια. Είναι φοβερή, εξωφρενική η κατάσταση. Η παλαβωμάρα έχει ξεπεράσει τα
όρια. Ήρθε η αποστασία και μένει τώρα να έρθη ο ‘’υιός της απωλείας’’ (Β΄ Θεσσ.
Β΄ 3). Θα γίνη τρελλοκομείο […]. Κάθε λίγο θα ακούμε κάτι καινούριο. Θα
βλέπουμε να γίνονται τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα πράγματα. Μόνον, που τα
γεγονότα θα περνάνε τάκα-τάκα (γρήγορα). Οικουμενισμός, κοινή αγορά, ένα κράτος
μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων […]. Θα γίνη
μεγάλη σύγχυση. Μέσα στην σύγχυση αυτή όλοι θα ζητούν έναν Μεσσία, για να τους
σώση. Και τότε θα παρουσιάσουν κάποιον που θα πη: ‘’Εγώ είμαι ο Ιμάμης, εγώ
είμαι ο πέμπτος Βούδδας, εγώ είμαι ο Χριστός, που περιμένουν οι Χριστιανοί, εγώ
είμαι αυτός, που περιμένουν οι Ιεχωβάδες, εγώ είμαι ο Μεσσίας των Εβραίων’’.
Πέντε ‘’εγώ’’ θα έχει… Ο Αντίχριστος θα είναι ο αναμενόμενος, κατά κάποιον
τρόπον, ενσαρκωμένος διάβολος, που θα παρουσιασθή στον ισραηλιτικό λαό ως
Μεσσίας και θα πλανήση τον κόσμον. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε
δοκιμασίες μεγάλες. Θα έχουν μεγάλο διωγμό οι Χριστιανοί. Και βλέπεις, οι
άνθρωποι ούτε καν καταλαβαίνουν ότι ζούμε στα σημεία των καιρών, ότι προχωρεί το
σφράγισμα. Είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε. Γι’ αυτό λέγει η Γραφή ότι θα
πλανηθούν και οι εκλεκτοί (Ματθ. ΚΔ΄ 24 και Μάρκ. ΙΓ΄ 22)»…
«Εμείς σαν Έλληνες δεν κάνουμε
τίποτα. Ευτυχώς που θα κάνει ο Θεός τώρα κάτι, γιατί αλλιώς με μας χωριό δεν
γίνεται. Θα τα βολέψει ο Θεός τα πράγματα. Μετά από ένα διάστημα δεν θα
βρίσκεται άπιστος άνθρωπος. Τώρα πρέπει
να εργασθεί κανείς. Περνάμε τα χειρότερα χρόνια. Πολλοί Άγιοι θα ήθελαν να
ζούσαν στην εποχή μας, γιατί θα τους δίνονταν η ευκαιρία να αγωνιστούν πολύ.
Και πολλοί ευλαβείς χριστιανοί θα ήθελαν να ζούσαν στην εποχή μας για να
αγωνιστούν κι αυτοί. Εμείς δυστυχώς μένουμε έτσι».
Πηγές: dogma.gr με πληροφορίες
από τα βιβλία των Πρεσβύτερου Διονυσίου Τάτση «Ο γέροντας Παΐσιος» και του
Δημοσιογράφου Παναγιώτη Σωτήρχου «Γέρων Παΐσιος»
Πηγή μας:
Ἅγιος Παΐσιος: "Στούς καιρούς αὐτούς, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ θὰ ὑπάρξει θλίψις πολλή, ἐπιθέσεις Ἐθνῶν, μεταναστεύσεις λαῶν, ἀκαταστασία μεγάλη"
Ἀπομαγνητοφωνημένα
τά ψυχωφέλιμα
λόγια τοῦ Ἁγίου
Παϊσίου:
«Ἂχ ἀδερφοί
μου, στούς καιρούς αὐτούς, θὰ
ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καί θά ὑπάρξει
θλίψις πολλή, ἐπιθέσεις Ἐθνῶν,
μεταναστεύσεις λαῶν, ἀκαταστασία
μεγάλη. Σπατάλη, ἀμέλεια, ἀδιαφορία
διά τήν
σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ὅλοι
περίπου οἱ ἄνθρωποι
θά εἶναι
πρόθυμοι νά τρέχουν στά τραπέζια, στούς
χορούς, στά γλέντια, θά
τρέχουν νά ἀπολαμβάνουν
τά γήινα ἀγαθά.
Οἱ ἄνθρωποι
θά εἶναι
φιλόνικοι, θά εἶναι πολύ ὀκνηροί,
θά εἶναι εἰς τά
χριστιανικά τους καθήκοντα, ὀκνηροί εἰς ὑπερθετικόν
βαθμόν. Θά εἶναι
πρόθυμοι νά κατακρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἀπιστία,
μίσος, ἔχθρα,
φθόνος, φιλονικία, θά κατέχουν τήν
πρώτην θέσιν στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Ἃς σταθοῦμε μέ φόβον
Θεοῦ καί ἃς εἴμεθα
προσεκτικοὶ εἰς τήν ἐκπλήρωσιν
τῶν
θρησκευτικῶν μας καθηκόντων, τηροῦντες ὄλας τάς ἀρετάς. Ἃς
φροντίσουμεν νά γεμίσουμεν τά ἀγγεῖα μας μέ ἔλαιον, ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχή μᾶς εὑρίσκεται
στό σῶμα,
πρέπει νά φέγγει
ἡ
λαμπάδα μας, πρέπει νά εἶναι ἀναμμένη
σὲ ὅλη μας
τή ζωή, νά εἶναι ἀναμμένη
προτοῦ
κλείσουν τά μάτια μας, συνεχῶς νά εἶναι ἀναμμένη
ἡ
λαμπάδα μας, τὰ ἀγγεῖα εἶναι αἱ
δυνάμεις τῆς ψυχῆς, πού
δέχονται τάς ἀρετᾶς, τό δὲ ἔλαιον πού πρέπει
νὰ
ρίπτομεν εἰς τά ἀγγεῖα, εἶναι ἡ
πρακτική ἐφαρμογή ὅλων των
ἀρετῶν.
Ἡ
λαμπάδα πού φέγγει, συμβολίζει τόν νοῦν ὁ ὁποῖος
μπορεῖ να
δεχθεῖ τήν Θεία
Χάριν, ἡ ψυχή πού θά γίνει
Φωτοφόρος θά εἰσέλθει
μαζὶ μέ τόν
Ἰησοῦ Χριστό εἰς τήν
Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Τό ἐπαναλαμβάνω
αὐτό, ἡ ψυχή πού θά ἔχει ἀναμμένη
τήν
λαμπάδα, ὅπως αἳ πέντε
παρθένοι θά εἰσέλθει,
μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τήν
Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Κύριε, Κύριε, συγχώρησον μοὶ δ' ὅσον ἥμαρτον
Ἐπίσης
πρέπει νά
βλέπεις ὡς Ἁγίους ὅλους
τους ἄλλους
καί μόνο τόν ἑαυτό
σου, μόνον τόν ἑαυτό
σου θά
βλέπεις ἁμαρτωλόν καί
κατώτερον ἀπ’ ὅλους, ἄσχετα ἂν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι
μπορεῖ νά εἶναι ἁμαρτωλοί,
δέν ἔχουμε
δικαίωμα νά τούς
βλέπουμε ἐμεῖς ὡς ἁμαρτωλούς,
δέν ἔχουμε
δικαίωμα νά τούς
κρίνουμε, δέν ἔχουμε δικαίωμα
νά ποῦμε, εἰς βάρος
ἐναντίον
ἑνός ἁμαρτωλοῦ, μόνον
τόν ἑαυτό
μας θά
βλέπουμε ἁμαρτωλόν καί
κατώτερον ἀπό ὅλους.
Ὁ ἄνθρωπος
πρέπει νά ὁμιλεῖ, ὅταν
πρέπει νά ὁμιλεῖ, ὅσον
πρέπει καί νά ὁμιλεῖ ὅπως
πρέπει.
Ὁ
φοβερότερος ἐχθρός τοῦ
διαβόλου δὲν εἶναι ἄλλος εἰμή ἡ
ταπείνωσις, ἃς ἀκούσουμε
καί τόν Κύριό
μας, ὅτι οἱ
δαίμοναι ἀποδιώκονται μέ τήν
προσευχή καί τή
νηστεία.
Ἐάν θά μᾶς
φέρει, λογισμούς ἀτόπων εἰς τήν
πνευματικήν μας ἐργασίαν, διότι ἄλλο ἐναντίον
τῆς
σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας
πρέπει νά τόν ἀντιπολεμῶμεν μέ τήν
σωτήριον προσευχήν ἐσωτερικῶς, μέσα
στό νοῦ μας μέ τό "Κύριε Ἰησοῦ
Χριστὲ ἐλέησον μέ", "Ὑπεραγία
Θεοτόκε βοήθει μοι" καί πάντοτε ἡ ψυχή
μας νά διψᾶ τήν γνῶσιν τῆς ἀληθείας,
νά διψᾶ τήν
συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, νά διψᾶ τήν εἰρήνη τῆς
συνειδήσεως, νά διψᾶ τήν χαρά τήν οὐράνιον.
Ἡ πιό ὀμορφότερη
δίψα, εἶναι ἡ ἕνωσις
μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά διψᾶ τήν Θείαν
Κοινωνίαν, νά διψᾶ τήν ἀπόκτησιν
τῶν ἀρετῶν, νά διψᾶ πότε θά φτάσει
τό
γρηγορότερον εἰς τήν Οὐράνιον
Βασιλείαν, πότε τό γρηγορότερον θά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν
ματαιότητα τοῦ παρόντος κόσμου, πότε θά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τούς
πόνους, ἀπό τή θλίψη,
ἀπό τά βάσανα
ἀπό τήν
κακία, πού βασιλεύει μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων,
πότε θά
γίνουμε ἐλεύθεροι,
πότε θά ἀποδεσμευτοῦμε ἀπό τά πάθη
μας καί τελικά θά διψάει
ἡ ψυχή
μας, τήν χαράν τήν αἰώνιον.
Νά διψᾶ τήν ἕνωσίν
μας μετά τοῦ Θεοῦ γιά νά
ζήσουμε αἰώνιως μαζὶ μέ τούς Ἁγίους.
Διότι πόσος εἶναι ὁ καιρός ποῦ θά
ζήσουμε ἐδῶ ἐπάνω εἰς τήν γῆν;»
Πηγή μας:
