"Πῶς λοιπόν αὐτοί ποῦ μᾶς κυβερνοῦν θά κατανοήσουν τό ὑπέρλογο τῆς Θείας Εὐχαριστίας;"
Οἱ Πατέρες
μας τέτοιες ἐνδημικές καταστάσεις τίς ἀντιμετώπιζαν
ὄχι ὀρθολογιστικά,
ἀλλά
πνευματικά καί λεβέντικα!
Γράφει ὁ Γεώργιος
Κ. Ἔξαρχος
Ἡ θεία
Κοινωνία εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος
θησαυρός ποῦ κατέχουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι
Χριστιανοί. Ὁ Χριστός ἦλθε στήν
γῆ, ὄχι γιά νά
«φέρει» μιά καινούργια θρησκεία. Μιά διαφορετική φιλοσοφία. Ἦλθε γιά
νά καταλύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου
καί νά ἑνώσει τά
παιδιά Του, δίνοντάς τους τήν δυνατότητα νά θεωθοῦν,
σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη. Ὁ Χριστός ἦλθε πρίν ἀπό 2020
χρόνια περίπου καί ἔμεινε. Ἦλθε καί
χάρισε στόν κόσμο τό θεανθρώπινο σῶμα Του.
Κι ἔτσι μᾶς ἔδωσε τήν
δυνατότητα ὄχι μόνο νά τόν σκεφτόμαστε ἤ νά τόν
θυμόμαστε, ὅπως πιστεύουν ὅλες οἱ
προτεσταντικές ὁμάδες, ἀλλά νά
τόν ζοῦμε καί νά
ἑνωνόμαστε
μαζί του κυριολεκτικά: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων
μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει
καγῶ ἐν αὐτῷ».
Αὐτή τήν
δυνατότητα μᾶς προσφέρει μόνον ἡ θεία
λειτουργία. Στήν θεία λειτουργία δέν πᾶμε μόνον
γιά νά προσευχηθοῦμε. Τό κεντρικό γεγονός καί ὁ σκοπός τῆς θείας
λειτουργίας εἶναι ἡ θεία
μετάληψη. Γιά αὖτον τόν λόγο οἱ
φιλοκαλικοί Πατέρες μᾶς προτρέπουν στήν συχνή θεία Μετάληψη. Εἶχε ἐπικρατήσει
δυστυχῶς, ἀπό τήν
περίοδο τῆς βαυαροκρατίας ἡ ἀντορθόδοξη
ἀντίληψή
της μή συχνῆς θείας κοινωνίας. Καί αὐτό διότι ἡ
προτεσταντική Ἀντιβασιλεία ἀπό τήν
μιά, καί ὁ καθολικός Ὄθων ἀπό τήν ἄλλη δέν
μποροῦσαν νά
κατανοήσουν λογικά τό ὑπερλόγο τῆς Ἐκκλησίας
μας.
Βρῆκαν
βεβαίως καί «ὀρθοδόξους» συμπαραστάτες στό ἐγχείρημά
τους. Τούς μαθητές τοῦ Κοραῆ. Μισαήλ Ἀποστολίδη,
Θεοκλητό Φαρμακίδη, Θεόφιλο Καΐρη κ.ἄλ.
Μόνον νά σκεφτοῦμε ὅτι ἐκείνη τήν
περίοδο ἔκλεισαν
450 μοναστήρια τῆς Ἀττικῆς καί τοῦ Μωριά μέ
τήν συγκατάθεση τῶν παραπάνω, καί ἀπεσχηματίσθησαν
βιαίως ἑκατοντάδες
μοναχές. Πῶς λοιπόν αὐτοί ποῦ μᾶς κυβερνοῦν θά
κατανοήσουν τό ὑπερλόγο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἀφοῦ εἶναι
προσδεδεμένοι στό ἅρμα τῆς Δύσεως
ψυχή τέ καί σώματι. Τό πλέον ἀνησυχητικό ὅμως ἔγκειται
στό ὅτι καί ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει
«συρθεῖ» πίσω ἀπό αὐτές τίς ἰδέες καί
δέν στέκεται στό ὕψος Τῆς ὅπως ἔκαναν
χιλιάδεςε χρόνια τόσοι καί τόσοι λειτουργοί Της. Οἱ Πατέρες
μας εἴτε τήν
περίοδο τῆς Χριστιανικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας,
εἴτε τῆς Ὀθωμανοκρατίας,
εἴτε τῆς
Λατινοκρατίας• τέτοιες ἐνδημικές καταστάσεις, καί μάλιστα
πολύ χειρότερες, τίς ἀντιμετώπιζαν ὄχι ὀρθολογιστικά
π.χ. μέ πανικό καί κλείσιμο ναῶν, ἀλλά
πνευματικά καί λεβέντικα. Ἔκαναν λιτανεῖες στούς Ἁγίους μας
ποῦ εἶναι
ζωντανοί! Ἄν βγάλουμε τόν Χριστό ἀπό τήν
μέση, σκεπτόμενοι ὀρθολογιστικά, θά καταντήσουμε σάν
τήν παπική Ἰταλία, ὅπου ὁ Πάπας ἔκλεισε τούς
ναούς (αὐτό ποῦ
σκέφτεται νά πράξει καί ἡ ΔΙΣ αὔριο) καί
θρηνοῦν ἑκατόμβες
θυμάτων. Ἄς προσέξουμε δέ, ὅτι σχεδόν
οἱ νεκροί εἶναι στήν
Β.Ἰταλία καί
ὄχι στήν
Κάτω Ἰταλία, ὅπου ἀνθεῖ τά
τελευταία χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία
καί ξεφυτρώνουν πάλι ρωμαίικα μοναστηράκια!
Ὅταν
μεταλαμβάνουμε, ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό. Τό ἀδύναμο, ἀνθρώπινο
σῶμα μας, ἑνώνεται
μέ τό Θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἀνθρώπινο
αἷμα μας,
ποτίζεται μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Στίς
φλέβες μᾶς
κυκλοφορεῖ πλέον τό αἷμα Του. Ὄχι
συμβολικά, ἀλλά πραγματικά. Παράλληλα, ἐφόσον ἑνωνόμαστε
μέ τόν Χριστό, ἑνωνόμαστε καί μέ τούς ἀδελφούς
μας. Ὅλοι ἔχουμε
πλέον τό ἴδιο σῶμα καί
στίς φλέβες μᾶς ρέει τό ἴδιο αἷμα.
Γινόμαστε ἀπό συγγενεῖς ἐκ
πνεύματος, συγγενεῖς ἐξ αἵματος. Ἀποτελοῦμε πλέον
μία Οἰκογένεια,
ἐμποτισμένη
μέ τό αἷμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ Οἰκογένεια
εἶναι ἡ ἐκκλησία, ἤ ὅπως τήν ὀνομάζουμε
θεία κοινωνία.
Πῶς λοιπόν
μποροῦμε μέ
διάφορες προφάσεις, νά ἀποκόπτουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀκρωτηριάζουμε
τήν ἐκκλησία;
Γί αὐτό καί οἱ κανόνες
τῆς ἐκκλησίας
εἶναι ἰδιαίτερα
αὐστηροί.
«Πάντας τούς εἰσιόντας πιστούς καί τῶν γραφῶν ἀκούοντας,
μή παραμένοντας δέ τή προσευχή καί τή ἁγία
μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιούντας
τή ἐκκλησία, ἀφορίζεσθη
χρή».
Πηγή μας:
