Η
αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων.
π. Γεώργιος Μεταλληνός+
«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς
θεοποιηθώμεν». (Για τούτο έγεινε Άνθρωπος ο Θεός, για να γίνει ο άνθρωπος
Θεός.) ~ Μέγας Αθανάσιος «Περί Ενανθρωπήσεως».
Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή
Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του
ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία.
Την ένωση του κτιστού πλάσματος
με τον Άκτιστο Πλάστη.
Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι
η θέωση του ανθρώπου.
«Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν
τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων).
«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς
θεοποιηθώμεν» (Μέγας Αθανάσιος).
«Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και
Θεός ο άνθρωπος» (Ιερός Χρυσόστομος).
Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος
«θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, είναι
σκάνδαλο...
Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική
θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν»
αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος).
Τα Χριστούγεννα είναι, γι’ αυτό,
άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και
την Πεντηκοστή...
Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το
δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.
Ο Ευαγγελισμός και τα
Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν
Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού.
Αν τα Χριστούγεννα είναι η
γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως
Θεού κατά χάριν.
Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη
σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα
«Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας.
Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην
ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη
τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά
πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.
Όσο και αν είναι κουραστικός ο
θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν
εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας.
Μέσα από αυτήν την εμπειρία και
μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα
Χριστούγεννα.
Αντίθετα, η αδυναμία του μη
αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει
οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους.
Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής
ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της
φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους.
Έτσι πλάσθηκε ένας
«Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει
στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του
μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην
ιστορία.
Η θρησκευτική (τυπολατρική)
συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση
της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον
αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...»
(Γαλ. 4,5).Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται
Χριστιανισμός...
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,
προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή
αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς,
αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (όχι δηλαδή τους εαυτούς
μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της
ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως..»
(Ε.Π. 36,516).
Παρεμβάσεις Ιστορικές και
Θεολογικές
Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός+
Πηγή μας:
