Παρασκευάς Λαλιώτης: Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας): «Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων»

«Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων»

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας)

(Ἀποσπάσματα ἀπό τόν ἔνθρονιστηριον λόγον τοῦ Γέροντος, 1974)

* Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Καθολική μέ τήν ἔννοιαν, ὅτι κατέχει ὅλο τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας καί τῆς χάριτος διά τόν φωτισμόν καί τήν ἀπολύτρωσιν τοῦ κόσμου καί ἐπί πλέον εἶναι Καθολική μέ τήν ἔννοιαν ὅτι «δυνάμει» τείνει, ὄχι νά κατακτήση, ἀλλά νά ἁγιάση τόν κόσμον. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός καί ἠμεῖς μέλη ἐκ μέρους συνδεόμενοι διά τῆς κοινῆς πίστεως «ἐν τῷ συνδέσμω τῆς ἀγάπης».

* Ὅσο περισσότερο ἁγιάζομε ὁ καθένας τόν ἑαυτόν μας, τόσο περισσότερο ἁγιαζεταί τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τόν ἀνθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τόν θεῖον τῆς χαρακτήρα εἶναι τόσον ἁγία ὅσον καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία ἀγῶνος ἐξαγιασμοῦ τῶν πιστῶν της.

* Ὅλοι ὅσοι πιστεύουν ἀληθινά, ἀγαποῦν ἐν ἀληθεία ὅσοι δέν πιστεύουν ἀληθινά ἀγαποῦν ἐν ὑποκρίσει. Ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀγαποῦμε ὅλους καί ἐπιθυμοῦμε νά ἔρθουν σέ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἔτσι μᾶς δίδαξε «ὁ Θεός τῆς ἀγάπης» ἔτσι ἀναπαύεται ἡ συνείδησίς μας. Δέν ἐχθραινόμεθα πρός τούς ἀνθρώπους ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως ἤ τῆς ἀπιστίας τῶν, ἀλλά καί δέν θά ἀγαπήσωμεν ποτέ τήν ἀπιστίαν ἡ τήν αἵρεσιν χάριν τῶν ἀνθρώπων, διότι θά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τόν Θεόν.

* Ὁ Θεός διοχετεύει τή δύναμη τῆς ἀγάπης Του, ὅταν προσκυνῆται «ἐν Πνεύματι καί ἀληθεία».

* Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Εἶναι τόσο ψεύτικη αὐτή ἡ ἀγάπη ὅσο καί τά ψεύτικα λουλούδια....

* Λέγουν νά ἑνωθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί ἐν συνέχεια μέ τούς Προτεστάντας καί μέ ὅλες τίς γνωστές καί ἄγνωστες αἱρέσεις ποῦ ἐπενόησε ὁ Διάβολος ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καί ἀφοῦ ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἀνεξαιρέτως μεταξύ τῶν, κατόπιν νά ἑνωθοῦν καί μέ τούς Μωαμεθανούς, τούς Ἰουδαίους, κατ' ἐπέκτασι μέ τούς Βουδδιστᾶς, Βραχμανιστᾶς, Σιντοϊστᾶς καί μέ ὅλες γενικά τίς θρησκεῖες τῆς ὑφηλίου.

Αὐτή ἡ παναιρετική ἀλχημεία ἐπιχειρεῖται διά τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ὁ ὅρος νομίζομε ὅτι δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα. Πρόκειται περί Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐθελοθρησκειῶν.

Ὁ μοναδικός θεός ὁ ὅποιος θά διεκδικήση ἐκεῖ φόρον λατρείας θά εἶναι ὁ ἐκπεσῶν Ἑωσφόρος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων Ἀντιχρίστου θά ἐπιχείρηση νά ὑποκαταστήση τήν πίστη καί τή λατρεία στόν ἀληθινό Θεό.

Γιά τόν Οἰκουμενισμό δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός, τελείως ἀπαράδεκτο εἶναι γιά τούς συνεπεῖς οἰκουμενιστᾶς τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ σατανοκίνητος Σιωνισμός συντονίζει δύο ἐπίβουλες ἐνέργειες ἐντός καί ἐκτός της Ἐκκλησίας ποῦ ἀποβλέπουν σέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό στήν ἅλωση τοῦ φρουρίου ποῦ λέγεται Ὀρθοδοξία.

Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασῶνοι, Ἑνωτικοί, Οἰκουμενισταί, καί κάθε ἄλλη «ρίζα πικρίας», ὅλοι αὐτοί «μίαν γνώμην ἔχουσι, καί τήν δύναμιν καί τήν ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ Θηρίω διδόασιν. Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστι καί Βασιλεύς βασιλέων, καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. 17, 13).

* Φρονοῦμεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἔχει καμμία θέση ἀνάμεσα σ' αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν πλανῶν καί τῶν αἱρέσεων. Αὐτό τό δόλιο «οἰκουμενικό» κατασκεύασμα δέν ἀποσκοπεῖ στήν ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, ἀλλά κατά τόν π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον: «Εἶναι ἕνα ἀνακάτεμα ἀφανισμοῦ τῆς Ἀλήθειας. Εἶναι μία προσπάθεια ὄχι νά βροῦν τήν ἀλήθεια οἱ πλανεμένοι, ἀλλά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι ποῦ τήν ἔχουν, ἐκεῖνοι δηλαδή ποῦ πιστεύουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία».

«Μή πλανώμεθα. Μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί ἑτεροδοξίας χάσμα μέγα ἔστηρικται»