«… Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού»

«… Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού»

«Μπορώ να κατανοήσω την θεολογική ερμηνεία του Ιησού Χριστού πρόσφυγα, αν και δεν συμφωνώ μαζί της, καθώς τη θεωρώ υπερβολική. Και για να είμαι ειλικρινής, εάν θέλουμε να πάρουμε τοις μετρητοίς το παράδειγμα του Χριστού, θα δούμε ότι οι συναναστροφές του στα Ευαγγέλια είχαν πάντα έναν συγκεκριμένο σκοπό: τη διδασκαλία για τη σωτηρία.

Εάν λοιπόν θέλουμε να προσφέρουμε ένα πρότυπο συμπεριφοράς προς τους πρόσφυγες με κριτήριο τον βίο του Ιησού Χριστού, θα πρέπει να προτάξουμε την ιεραποστολική διάσταση αυτής της συμπεριφοράς, εφόσον ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα και δεν φροντίζουμε μόνο για τη σωτηρία του σώματος του, αλλά και της ψυχής του.

Ας πάρουμε λοιπόν τον Ιησού Χριστό πρόσφυγα, - αλήθεια, αυτό από πού συνάγεται; επειδή κατευθύνθηκε προς την Αίγυπτο, όπου κι έμεινε για ένα σχετικά σύντομο διάστημα, απ' ότι φαίνεται και για το οποίο δεν έχουμε καν μία σοβαρή πληροφορία ούτε από τους Ευαγγελιστές; - και ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του καθ' ολοκληρίαν. Ο πρόσφυγας που ευαγγελιζόταν. Παράλληλα λοιπόν με το αντιρατσιστικό κήρυγμα (γιατί εκεί συμπυκνώνεται όλο αυτό το νόημα της νεόκοπης αυτής θεολογικής ερμηνείας), ας προχωρήσουμε και στον ευαγγελισμό των προσφύγων. Τι; Όχι;

Για να επιστρέψω στον αρχικό συλλογισμό, δεν μπορώ να κατανοήσω όλο αυτό το κύμα συμπάθειας προς τον Ιησού Χριστό εκ μέρους των αθέων, που ανακάλυψαν ξαφνικά τέλη του 2019 ότι ήταν πρόσφυγας.

Τον υπόλοιπο χρόνο δεν ενδιαφέρονται για τις βανδαλισμένες εκκλησίες, δεν μιλάνε για τη γελοιοποίηση της εικόνας του Ιησού Χριστού είτε μέσω θεατρικών είτε μέσω ταινιών είτε μέσω αφισών, τα οποία τα θεωρούν και ελευθερία της έκφρασης, βρίζουν και αμφισβητούν την ίδια την ιστορική ύπαρξή Του, αλλά τώρα ανακάλυψαν στο Πρόσωπό Του, την ιδιότητα του πρόσφυγα που μάς την τρίβουν και στη μούρη (sic). Βρε άντε κρυφτείτε, ρετάλια! Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού.»

https://proskynitis.blogspot.com

Πηγή μας:

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/12/blog-post_423.html#more

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων.

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων.

π. Γεώργιος Μεταλληνός+

«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». (Για τούτο έγεινε Άνθρωπος ο Θεός, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.) ~ Μέγας Αθανάσιος «Περί Ενανθρωπήσεως».

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία.

Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη.

Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου.

«Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων).

«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μέγας Αθανάσιος).

«Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ιερός Χρυσόστομος).

Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο...

Κοίμηση π. Γεωργίου Μεταλληνού: Σε ευχαριστούμε για όλα ΔΑΣΚΑΛΕ! Καλό Παράδεισο!

Αγαπημένε μας Δάσκαλε, 

ευχαριστούμε τον πανάγαθο Θεό, που ευτυχήσαμε να σε έχουμε φωτεινό οδοδείκτη, όχι μόνο στα χρόνια των σπουδών αλλά κυρίως στα σκοτάδια των καιρών!

Καλό Παράδεισο Δάσκαλε!

Φεύγεις λίγο πριν τα επερχόμενα δικαιώσουν τον αγώνα σου για την Ρωμηοσύνη.

Πλέον, ο δικαιοκρίτης Κύριος στις ουράνιες μονές Του σού απονέμει «τον στέφανον της δικαιοσύνης».

Έμεινες όρθιος και αγέρωχος απέναντι στα αγρίως επαφρίζοντα κύματα της ισοπεδωτικής εποχής μας.

Κράτησες και μας όρθιους Δάσκαλε, σε αυτόν τον υψηλό και άοκνο αγώνα για την Ορθοδοξία και την Πατρίδα, για το Ρωμαίικο, όπως έλεγες, μεγάλε και ασυμβίβαστε αγωνιστή!

Σε ευχαριστούμε που δεν μάς γέμισες με «κούφια» και πλάνα λόγια αλλά μάς  πρόσφερες το πιο ιεροπρεπές  παράδειγμα!

Για όλα σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, καλέ μας Δάσκαλε!

Να είσαι βέβαιος ότι ο ευγενής αγώνας συνεχίζεται μέχρι την αναγέννηση της Ρωμηοσύνης!

Την ευχή σου να έχουμε.

                                                Με πόνο καρδιάς, ευγνωμοσύνη, 
                                                           προσμονή κι ελπίδα

                                                 

                                                      Παρασκευάς  Ι. Λαλιώτης

π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, 

Τό πολιτικό πρόβλημα τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ

"Ἡ θεμελίωση Κρισιμότατη καμπή γιά τή ρωμαίικη - ἑλληνορθόδοξη πραγματικότητα ὑπῆρξε ἡ συνάντηση μέ τά δυτικά φῶτα. Ὁ Διαφωτισμός, ὡς πνευματική καί κοινωνική πλημμυρίδα, ποῦ εἶχε κατακλύσει τήν Εὐρώπη, ἦλθε νά ἀναταράξει καθολικά τήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ποῦ ἐκινεῖτο μέσα στό ὀρθόδοξο - ἐκκλησιαστικό πλαίσιο μέ τίς καθιερωμένες πρακτικές του. Ὁ διαφωτιστικός - γνωσιολογικός καί κοινωνικοπολιτικός - ριζοσπαστισμός εἰσέδυσε στήν ἑλληνική διανόηση, ἀναπροσαρμόζοντας τά συστατικά της ἑλληνικῆς ἰδεολογίας καί ἀναπροσανατολίζοντας τούς στόχους της. Τό αἴτημα, ἄλλωστε, τῆς «μετακένωσης» ἐπέβαλε τή μεταφορά τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καί δομῶν -αὐτούσιων μάλιστα- στήν «καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολήν». Οἱ κοραϊκές ὅμως προϋποθέσεις τῆς «μετακένωσης» βαρύνονται ἀπό τό τερατῶδες λάθος, ὅτι ἡ εἰσαγόμενη στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή «Εὐρώπη» οὔτε «κλασική» Ἑλλάδα ἦταν, οὔτε «ρωμαίικη», ἀφοῦ ἡ μέν ἑλληνικότητά της εἶχε περάσει μέσα ἀπό τούς ἀλλοτριωτικούς μηχανισμούς τοῦ φράγκικου σχολαστικισμοῦ, ἡ δέ Ὀρθοδοξία μέσα στόν παπικό συγκεντρωτισμό καί τήν προτεσταντική πολυδιάσπαση εἶχε χαθεῖ γι’ αὐτήν ἀμετάκλητα.

Τό κοινωνικοπολιτικό ἐντούτοις μοντέλο, ποῦ εἶχε διαμορφωθεῖ στή φραγκική Εὐρώπη, μεταφυτεύθηκε σταδιακά καί στόν ἑλληνικό χῶρο, τουλάχιστον ἀπό τούς διαφωτιστές ἐκείνους, ποῦ δέν εἶχαν ἐσωτερική σχέση μέ τήν προγονική τους παράδοση. Καί αὐτό ἦταν τό εὐρωπαϊκά δομημένο καί πρός τήν «καθολική μας μητρόπολη» -κατά τόν Κ. Μοσκώφ- μόνιμα προσανατολισμένο ἐθνικό κράτος.

Ἡ μεθοδευμένη μάλιστα καί συστηματικά καλλιεργούμενη στροφή στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὡς πολιτιστική πηγή τῆς Εὐρώπης, λειτούργησε ὡς συνειδησιακός καταλύτης μέ ἄμεσα ἀποτελέσματα στήν ἀποστροφή πρός τό ἐθναρχικό κέντρο τῆς Ρωμηοσύνης, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί τόν προσανατολισμό στό στενό - κλειστό «κράτος», στά ὅρια τῆς ἀρχαίας ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδας καί μέ κέντρο ὄχι πιά τήν Πόλη, ἀλλά μονιστικά τήν Ἀθήνα, γιά τήν ὁριστική λήθη τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, τῆς ἑλληνορθόδοξης Ρωμανίας.

Μέ τούς δυτικότροπους (γιατί ὑπῆρχαν καί παραδοσιακοί) Διαφωτιστές καί τά ὁράματά τους ἔπεσε τό Γένος στήν καλοστημένη παγίδα τῆς Φράγκικης Εὐρώπης καί τοῦ ἀνθελληνισμοῦ τῶν ἀπογόνων του Καρλομάγνου, ὥστε νά δομηθεῖ τό ἑλληνικό Κράτος ὄχι πάνω στά παραδοσιακά θεμέλιά του, ἀλλά ἀντιγράφοντας τά προϊόντα τῶν εὐρωπαϊκῶν μακραίωνων ἐξελίξεων, ποῦ εἶναι ὁλότελα ξένα στήν ρωμαίικη - ἑλληνορθόδοξη ἱστορική σάρκα καί διαμετρικά ἀντίθετα πρός τήν ὀρθόδοξη παράδοση, ὥστε καμιά συμφωνία καί σύμπτωση ἀνάμεσά τους νά εἶναι δυνατή.

Τό αἴτημα τῶν Διαφωτιστῶν γιά ἑλληνικό κράτος εὐρωπαϊκοῦ τύπου, ποῦ θά πραγματώσει τούς ὁραματισμούς τους, θά γίνει μέ τούς Βαυαρούς πραγματικότητα, ἔστω κι ἄν χρειάσθηκαν περισσότερα ἀπό 150 χρόνια, γιά νά ἐκπληρώσει τό κράτος αὐτό τίς διαφωτιστικές προσδοκίες. Δέν μποροῦμε ὅμως νά κατανοήσουμε τίς σημερινές σχέσεις, οὔτε πολύ περισσότερο νά ἀναζητήσουμε κάποιες ἀναγκαῖες βασικές ἰσορροπίες, πέρα ἀπό καιροσκοπικούς συμβιβασμούς, ἄν δέν λάβουμε ὑπόψη, πῶς ὀργανώθηκε τό ἑλληνικό κράτος μέσα στή Βαυαροκρατία.

Ἀποκαλύψεις τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας…

Ἀποκαλύψεις τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας…

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Βλέπετε την φωτογραφία αυτή του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή. Είχα μεγάλο Γέροντα, ήταν πυρ – πυρ, άνθρωπος φαινόμενο. Όλο τα επουράνια σκέπτονταν, μ’ αυτά ζούσε. Δύο λέξεις μας έλεγε συνεχώς, υπομονή, υπομονή και προσευχή και εδώ μας βοηθάει, όσο του επιτρέπει η Πρόνοια του Θεού. Σαν υποτακτικοί του, ποτέ δεν μαλώσαμε μεταξύ μας. Άλλοι απέξω μας δημιουργούσαν προβλήματα, συκοφαντούσαν τον Γέροντα, τον κατηγορούσαν, αλλά ο Γέροντας Ιωσήφ έλεγε, «αυτοί ας λένε, εμείς να μην πούμε».

Συνομιλήτρια: Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Άλλα χρόνια είναι τώρα. Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα. Ο Γέροντας Ιωσήφ είχε το πνευματικό πανεπιστήμιο. Εγώ είμαι ευχαριστημένος να είστε εσείς ( ..δηλαδή τα πνευματικά του παιδιά ) στο πνευματικό λύκειο. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.

Συνομιλήτρια: Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα , περνώντας τα χρόνια , είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος, με την φτώχεια, με τους Γερμανούς, με την πείνα στη κατοχή, με τους πειρασμούς και τις θλίψεις στα μοναστήρια. Μεγάλος αγώνας. Μόνο το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας μ’ έβγαλε πέρα. Όποιος άνθρωπος δεν λέγει καθημερινά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας, δεν είναι Χριστιανός.

Συνομιλήτρια: Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Βεβαίως, γιατί είμαστε συνέχεια με τη μνήμη του Χριστού μας. Οι Άγιοι Πατέρες φωτίστηκαν και μας άφησαν αυτές τις προσευχούλες. Τρία και δύο γράμματα, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Δεν είναι να διαβάσουμε εγκυκλοπαίδειες, ούτε πολλά βιβλία. Μ’ αυτές τις δύο προσευχούλες, σωζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί. Οι μοναχοί που δεν έχουν τις μέριμνες των κοσμικών, προσεύχονται πολύ και φθάνουν ψηλά. Τους βοηθάει πολύ και η Παναγία μας. Είναι σαν να μιλούν στο αυτί του Χριστού μας, γιατί είναι αφοσιωμένοι στη προσευχή και αυτό είναι το κύριο έργο τους και όποιος έχει το δώρο της προσευχής στη καρδιά του, όταν πεθάνει δεν τον αγγίζουν τα τελώνια. Πηγαίνει μετά τον θάνατό του , κατευθείαν στο Χριστό μας. Δεν έχει εμπόδια, γιατί το όνομα του Χριστού έχει δύναμη. Είναι πυρ ο Θεός.

Συνομιλήτρια: Και οι χαιρετισμοί της Παναγίας μας είναι δυνατή προσευχή;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Βεβαίως, όταν τους λέμε, έχουμε χαρά και φώτιση από την Παναγία μας. Πολύ με βοηθάει η Παναγία μας. Με βγάζει από πολλά αδιέξοδα.

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας): «Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων»

«Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων»

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας)

(Ἀποσπάσματα ἀπό τόν ἔνθρονιστηριον λόγον τοῦ Γέροντος, 1974)

* Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Καθολική μέ τήν ἔννοιαν, ὅτι κατέχει ὅλο τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας καί τῆς χάριτος διά τόν φωτισμόν καί τήν ἀπολύτρωσιν τοῦ κόσμου καί ἐπί πλέον εἶναι Καθολική μέ τήν ἔννοιαν ὅτι «δυνάμει» τείνει, ὄχι νά κατακτήση, ἀλλά νά ἁγιάση τόν κόσμον. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός καί ἠμεῖς μέλη ἐκ μέρους συνδεόμενοι διά τῆς κοινῆς πίστεως «ἐν τῷ συνδέσμω τῆς ἀγάπης».

* Ὅσο περισσότερο ἁγιάζομε ὁ καθένας τόν ἑαυτόν μας, τόσο περισσότερο ἁγιαζεταί τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τόν ἀνθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τόν θεῖον τῆς χαρακτήρα εἶναι τόσον ἁγία ὅσον καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία ἀγῶνος ἐξαγιασμοῦ τῶν πιστῶν της.

* Ὅλοι ὅσοι πιστεύουν ἀληθινά, ἀγαποῦν ἐν ἀληθεία ὅσοι δέν πιστεύουν ἀληθινά ἀγαποῦν ἐν ὑποκρίσει. Ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀγαποῦμε ὅλους καί ἐπιθυμοῦμε νά ἔρθουν σέ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἔτσι μᾶς δίδαξε «ὁ Θεός τῆς ἀγάπης» ἔτσι ἀναπαύεται ἡ συνείδησίς μας. Δέν ἐχθραινόμεθα πρός τούς ἀνθρώπους ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως ἤ τῆς ἀπιστίας τῶν, ἀλλά καί δέν θά ἀγαπήσωμεν ποτέ τήν ἀπιστίαν ἡ τήν αἵρεσιν χάριν τῶν ἀνθρώπων, διότι θά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τόν Θεόν.

* Ὁ Θεός διοχετεύει τή δύναμη τῆς ἀγάπης Του, ὅταν προσκυνῆται «ἐν Πνεύματι καί ἀληθεία».

* Ἐκεῖνοι ποῦ ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενό της γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Εἶναι τόσο ψεύτικη αὐτή ἡ ἀγάπη ὅσο καί τά ψεύτικα λουλούδια....