Ο AΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
«Τά παιδιά μέ τούς συνεχεῖς ἐπαίνους
δέν οἰκοδομοῦνται.
Γίνονται ἐγωιστές καί κενόδοξοι. Θά θέλουν σ' ὅλη τους
τή ζωή νά τούς ἐπαινοῦν ὅλοι
διαρκῶς, ἔστω κι ἄν τούς
λένε καί ψέματα. Δυστυχῶς, σήμερα μάθανε ὅλοι νά
λένε καί ψέματα καί τά δέχονται οἱ
κενόδοξοι, εἶναι ἡ τροφή
τους. «Πές το, κι ἄς εἶναι
ψέμα, κι ἄς εἶναι εἰρωνεία»,
λένε. Ὁ Θεός αὐτό δέν
τό θέλει. Ὁ Θεός θέλει τήν ἀλήθεια.
Δυστυχῶς, αὐτό δέν
τό καταλαβαίνουν ὅλοι καί κάνουν τό ἐντελῶς ἀντίθετο.
Τά παιδιά, ὅταν τά ἐπαινεῖς συνεχῶς,
χωρίς διάκριση, τά πειράζει ὁ ἀντίθετος.
Τούς ξεσηκώνει τό μυαλό τοῦ ἐγωισμοῦ καί,
συνηθισμένα ἀπό μικρά στούς ἐπαίνους
ἀπό γονεῖς καί
δασκάλους, προχωροῦν ἴσως στά
γράμματα, ἀλλά τί τό ὄφελος;
Στή ζωή θά βγοῦν ἐγωιστές
καί ὄχι
Χριστιανοί. Οἱ ἐγωιστές
δέν μποροῦν νά εἶναι
ποτέ Χριστιανοί. Οἱ ἐγωιστές
θέλουν διαρκῶς ὅλοι νά
τούς ἐπαινοῦν, ὅλοι νά
τούς ἀγαπᾶνε, ὅλοι νά
λένε καλά γί αὐτούς, πράγμα πού ὁ Θεός
μας, ἡ Ἐκκλησία
μας, ὁ
Χριστός μας δέν τό θέλει.
Ἡ
Θρησκεία μας δέν θέλει αὐτόν τόν τρόπο, αὐτή τήν ἀγωγή. Ἀντίθετα,
θέλει τά παιδιά ἀπό μικρά
νά μαθαίνουν στήν ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια
τοῦ Χριστοῦ
τονίζει ὅτι, ἅμα ἐπαινεῖς διαρκῶς ἕναν ἄνθρωπο,
τόν κάνεις ἐγωιστή. Ὁ ἐγωιστής
εἶναι ὁ
«μπερδεμένος», ὁ ὁδηγούμενος
ὑπό τοῦ
Διαβόλου καί τοῦ κακοῦ
πνεύματος. Ἔτσι, μεγαλώνοντας μέσα στόν ἐγωισμό,
ἡ πρώτη
του δουλειά εἶναι ν' ἀρνεῖται τό
Θεό καί νά εἶναι ἕνας ἐγωιστής
ἀπροσάρμοστος
μέσα στήν κοινωνία.
Πρέπει νά πεῖς τήν ἀλήθεια,
νά τή μάθει ὁ ἄνθρωπος.
Ἀλλιῶς τόν ὑποστηρίζεις
στήν ἀμορφωσιά
του. Ὅταν πεῖς στόν ἄλλο τήν
ἀλήθεια,
αὐτός
κατατοπίζεται, προσέχει, ἀκούει καί τούς ἄλλους, ἐγκρατεύεται.
Ἔτσι καί
στό παιδί, θά πεῖς τήν ἀλήθεια,
θά τό μαλώσεις, γιά νά κατατοπισθεῖ ὅτι αὐτό πού
κάνει δέν εἶναι καλό. Τί λέει ὁ σοφός
Σολομῶν; «Ὅς
φείδεται τῆς βακτηρίας (=μαγκούρας) μισεῖ τόν υἱόν αὐτοῦ, ὁ δέ ἀγαπῶν ἐπιμελῶς
παιδεύει» (Παροιμ. 13, 24). Ὄχι ὅμως νά
τό δέρνεις μέ τή μαγκούρα. Τότε φεύγουμε ἀπ' τά ὅρια καί
γίνεται τό ἀντίθετο. Μέ τόν ἔπαινο ἀπό
μικρά τά παιδιά μας τά ὁδηγοῦμε στόν
ἐγωισμό.
Καί τόν ἐγωιστή
μπορεῖ καί νά
τόν κοροϊδεύεις, ἀρκεῖ νά τοῦ λές ὅτι εἶναι
καλός, νά τοῦ φουσκώνεις τό ἐγώ του.
Κι ἔτσι σου
λέει: «Ά, αὐτός ποῦ μ' ἐπαινεῖ, αὐτός εἶναι
καλός». Αὐτά δέν εἶναι
σωστά πράγματα. Ἐπειδή ὅ ἄνθρωπος
μεγαλώνει μέ τόν ἐγωισμό, ἀρχίζουν
τά «μπερδέματα» μέσα του, ὑποφέρει, δέν ξέρει Τί νά
κάνει. Αἰτία τῆς ψυχικῆς ἀκαταστασίας
εἶναι ὁ ἐγωισμός.
Αὐτό τό
πράγμα καί οἱ ἴδιοι οἱ
ψυχίατροι, ἅμα τό μελετήσουν, θά τό δοῦν, ὅτι
δηλαδή ὁ ἐγωιστής
εἶναι ἄρρωστος.
Ποτέ δέν πρέπει νά ἐπαινοῦμε τούς
συνανθρώπους μας καί νά τούς κολακεύουμε, ἀλλά νά
τούς ὁδηγοῦμε στήν
ταπείνωση καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κι οὔτε νά ἐπιζητοῦμε ἐμεῖς νά μᾶς ἀγαπᾶνε,
λέγοντας ἐπαίνους στούς ἄλλους.
Νά μαθαίνουμε ν' ἀγαπᾶμε κι ὄχι νά
ζητοῦμε νά μᾶς ἀγαπᾶνε. Ν' ἀγαπᾶμε ὅλους
καί νά κάνουμε θυσίες, ὅσο μποροῦμε
μεγάλες, γιά ὅλους τους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς
ἀνιδιοτελῶς,
χωρίς νά περιμένουμε ἐπαίνους κι ἀγάπη ἀπ' αὐτούς. Αὐτοί θά κάνουνε
γιά μᾶς ὅ,τι ὁ Θεός
τούς λέει. Ἄν εἶναι κι ἐκεῖνοι
Χριστιανοί, θά δώσουνε δόξα στό Θεό, πού βρεθήκαμε καί τούς βοηθήσαμε ἤ τούς εἴπαμε ἕναν
καλό λόγο.
Ἔτσι νά ὁδηγεῖτε καί
τά παιδιά τοῦ Σχολείου. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Ἀλλιῶς
γίνονται ἀπροσάρμοστα. Δέν ξέρουν Τί κάνουν καί πού
βαδίζουν καί αἰτία εἴμαστε ἐμεῖς, ποῦ τά
κάναμε ἔτσι.
Δέν τά ὁδηγήσαμε
στήν ἀλήθεια,
στήν ταπείνωση, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τά
κάναμε ἐγωιστές
καί νά τό ἀποτέλεσμα τώρα.
Ὑπάρχουν
ὅμως καί
παιδιά πού προέρχονται ἀπό γονεῖς ταπεινούς
κι ἀπό
μικρά ὅταν εἶναι,
τούς μιλᾶνε γιά
τό Θεό καί γιά τήν ἁγία ταπείνωση. Αὐτά τά
παιδιά δέν δημιουργοῦν προβλήματα στούς συνανθρώπους
τους. Δέν θυμώνουν, ὅταν τούς ὑποδεικνύεις
τό λάθος τους, ἀλλά προσπαθοῦν νά τό
διορθώσουν καί προσεύχονται ὁ Θεός νά τούς βοηθήσει
νά μή γίνουν ἐγωιστές.
Ἐγώ, Τί
νά σᾶς πῶ;
"Ὅταν εἶχα πάει
στό Ἅγιον Ὅρος, πῆγα σέ
κάτι Γέροντες ἁγιότατους. Αὐτοί
ποτέ δέν μοῦ εἶπαν
«μπράβο». Πάντα μέ συμβουλεύανε πῶς ν' ἀγαπάω
τό Θεό καί πῶς νά εἶμαι
πάντα ταπεινός. Νά ἐπικαλοῦμαι τό
Θεό νά μ' ἐνισχύει στήν ψυχή μου καί νά τόν ἀγαπάω
πολύ. Οὔτε τό ἤξερα αὐτό τό
«μπράβο», οὔτε ποτέ τό ζήτησα. Ἀντίθετα,
στενοχωριόμουνα, ἅμα οἱ
Γέροντές μου δέν μέ μαλώνανε.
Ἔλεγα: -
Νά πάρει ἡ εὐχή, δέν
ηὔρα
Γέροντες καλούς!. Ἤθελα νά μέ παιδεύουνε, νά μέ
μαλώνουνε, νά μοῦ φέρονται σκληρά. Αὐτά ποῦ σᾶς λέω
τώρα, ἐάν τ' ἀκούσει ἕνας
Χριστιανός, Τί θά πεῖ; Θά τά χάσει καί θά τ' ἀπορρίψει.
Κι ὅμως αὐτό εἶναι τό
σωστό, τό ταπεινό, τό ἀκραιφνές.
Σ' ὅποιον
τά πεῖς αὐτά, θά
πεῖ: «Τί
λές, καλέ; Ἅμα δέν ἐπαινέσεις
τό παιδί, οὔτε νά διαβάσει μπορεῖ, οὔτε, οὔτε...».
Μά συμβαίνει αὐτό, γιατί ἔτσι εἴμαστε ἐμεῖς καί
κάνουμε καί τό παιδί μας ἔτσι. Δηλαδή ἔχουμε
ξεφύγει ἀπ' τήν ἀλήθεια.
Τό συμπέρασμα πού βγαίνει εἶναι ὅτι
πρέπει νά μάθουμε στά παιδιά νά ζοῦν
ταπεινά καί ἁπλά καί νά μή ζητοῦν τούς ἐπαίνους
καί τά «μπράβο». Νά τά μάθουμε ὅτι ὑπάρχει ἡ
ταπείνωση, πού εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ζωῆς.
Ἡ
νοοτροπία τῆς σημερινῆς
κοινωνίας κάνει κακό στά παιδιά. Ἔχει ἄλλη
ψυχολογία, ἄλλη παιδαγωγική, πού ἀπευθύνονται
σέ παιδιά ἄθεων. Ἡ
νοοτροπία αὐτή ὁδηγεῖ στήν ἀσυδοσία.
Καί βλέπετε τά ἀποτελέσματα στά παιδιά καί
στούς νέους. Φωνάζουν σήμερα οἱ νέοι. Λένε: «Πρέπει νά
μᾶς
καταλάβετε». Δέν πρέπει ὅμως νά πᾶμε ἐμεῖς σ' αὐτούς. Ἀντίθετα,
θά προσευχόμαστε γι' αὐτούς, θά λέμε τό σωστό, θά τό
ζοῦμε, θά
τό κηρύττουμε, ἀλλά δέν θά προσαρμοστοῦμε μέ
τό πνεῦμα
τους. Νά μή χαλάσουμε τό μεγαλεῖο της Πίστεώς μας. Δέν
γίνεται, γιά νά τούς βοηθήσουμε, ν' ἀποκτήσουμε
τή δική τους νοοτροπία. Πρέπει νά εἴμαστε αὐτοί πού
εἴμαστε
καί νά κηρύττουμε τήν ἀλήθεια, τό φῶς.
Ἀπό τούς
Πατέρες θά μάθουν τά παιδιά. Ἡ διδασκαλία τῶν
Πατέρων θά μάθει στά παιδιά μας γιά τήν ἐξομολόγηση,
γιά τά πάθη, γιά τίς κακίες, πώς νικοῦσαν οἱ Ἅγιοι
τόν κακό ἑαυτό τους. Κι ἐμεῖς θά εὐχόμαστε
ὁ Θεός
νά ἐγκύψει
μέσα τους.»
Πηγή μας:
