Περί της κοίμησης του Αγίου Πορφυρίου:
Η αλήθεια είναι ότι για να ζήσεις
πρέπει να ξέρεις για ποιο λόγο μπορείς να πεθάνεις.
Η αξία της ζωής συναντιέται με τον θάνατο στο ποσοστό που το τέλος ορίζει την αρχή και την πορεία μας. Γι’ αυτό και ο θάνατος μας φανερώνει εν πολλοίς -υπάρχουν πάντα και εξαιρέσεις- το πως ζήσαμε.
Έτσι σε αυτό το κειμενάκι θα
παραθέσω μερικές σκηνές, αποφάσεις, σκέψεις και αντιλήψεις του Αγίου Πορφυρίου
γύρω από το θάνατο και την δική του κοίμηση. Το κάνω για να φανεί ότι πέθανε
όπως έζησε, εν Χριστώ, με απλότητα, αγάπη και ταπείνωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα
λόγια του Προηγουμένου της Ι. Μονής Ιβήρων π. Βασιλείου που μου έλεγε, «πάτερ
μου, όταν ερχόταν στο μοναστήρι ειδικά τα πρώτα χρόνια, στην μονή Σταυρονικήτα,
δεν του έδινε κανείς ιδιαίτερη σημασία. Δε σου γέμιζε το μάτι. Ένας απλός,
απαρατήρητος παπάς. Τίποτε το φοβερό και ιδιαίτερο. Αυτό όμως ήταν και το
μεγαλείο του. Η μεγάλη εν Χριστώ ταπείνωση του….»
Ας σταχυολογήσουμε λοιπόν λίγα
από τον κήπο του παππού μας, γύρω από την οσία κοίμηση του αλλά και την βαθιά,
υγιή και ουσιώδη ταπείνωση του. Επίσης ας ακούσουμε τον ίδιο να υπόσχεται ότι
ποτέ δεν θα αφήσει τους ανθρώπους μόνους δίχως την παρηγορητική παρουσία του,
και τέλος θα αναφέρω τι έλεγε ο ίδιος ο Άγιος για την στιγμή που θα αντικρούσει
τον Χριστόδουλος. Εκεί φαίνεται η δομική σκέψη του Αγίου και ο τρόπος με τον
οποίο βίωσε την σχέση του με τον Χριστό, μια σχέση πάθους, έρωτας, δίχως φόβο,
ενοχές και θλίψη. Ο Χριστός για τον Πορφύριος ήταν η χαρά της ζωής.
«Όταν κατάλαβε ότι θα έφευγε- οι
άγιοι προαισθάνονται τον θάνατο τους- τι κάνει; Την κοπανάει και πάει στο Άγιον
Όρος. Ο άγιος Πορφύριος δεν ήθελε στην κηδεία του να υπάρξεις κόσμος που θα του
αποδώσει τιμές. Έλεγε: «Σκέψου να φύγω αύριο και αφού έχω πεθάνει στο μοναστήρι
μου εδώ, να μαζευτούν όλοι αυτοί, από διάφορα μερη και να λένε «Άγιος» και να
φωνάζουν. Και να πάω εγώ πάνω και να μου πει ο Θεός, «Έλα εδώ ρε Πορφύριε, τι
λένε αυτοί εκεί κάτω; Τι λένε; Ότι είσαι άγιος; Εσύ φταις. Δεν τους έπεισες ότι
είσαι αμαρτωλός αλλά ότι είσαι άγιος».
Γι’ αυτό κι εγώ, έλεγε ο
όσιος, «θα φύγω θα φύγω, θα πάω
εκεί..», στο Άγιον Όρος δηλαδή, «να πεθάνω».
Τελικά πέθανε εκεί πάνω, 2
Δεκεμβρίου 1991, εκεί και τον έψαθαν. Δεν είπε σε κανένα τίποτα, δεν ήθελε
κανείς να μάθει ότι φεύγει, να μην μπορεί να έρθει κανένας στην κηδεία του.
Έδωσε εντολή στους μαθητές του, μονάχα όταν τελειώσουν όλα γύρω από την ταφή
του τότε να πουν ότι κοιμήθηκε.
Επίσης είχε πει ότι όταν αργότερα
θα γίνει η ανακομιδή των λείψανων του, «Να πάρετε τα λείψανα και να κρύψετε
κάπου, και να μην ξέρει κανένας, που είναι παρα μόνο εσείς. Να τα κρύψετε, με
ακούτε να τα κρύψετε….». Τόσο μεγάλος και ταπεινός άγιος ήταν.
Πέρασαν τα χρόνια και στο
κοιμητήριο του κελιού του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους έγινε η ανακομιδή
των λειψάνων του. Ευωδίασε όλος. Έπειτα τα πήραν οι μοναχοί και τα έκρυψαν,
όπως ακριβώς τους είχε πει.
Οι άνθρωποι που τον είχαν
γνωρίσει και είχαν γευθεί την γλυκιά και ενισχυτική παρουσία του, την
αποκαλυπτική και θεραπευτική του Χάρη, δώρο του Θεού στην αγάπη και ταπείνωση
του, είχαν μια αγωνία. Ότι θα χάσουν τον πατέρα, φίλο και αδελφό, που στήριζε
και παρηγορούσε τους καημούς και βάσανα τους. Γιατί ο Άγιος Πορφύριος ήταν
αυτός, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής της ανθρώπινης ύπαρξης. Έπαιρνε το αδιέξοδο
σου και το γέμιζε Φως, την απελπισία την βουτούσε μέσα στην Ελπίδα του Χριστού.
Όχι διανοητικά αλλά χαρισματικά. Όχι με λόγια, με χάρη Θεού, που θεράπευε.
Οπότε υπήρχε αυτή η θλίψη και
αγωνία εκατοντάδων ψυχών που αισθανόντουσαν μια πνευματική ορφάνια. Τότε ο
Άγιος του έλεγε, «όταν θα φύγω, και απαλλαγώ από το σώμα και τις
αρρώστιες, και θα είμαι ελεύθερος, θα πηγαίνω παντού, θα βοηθάω όλους. Δε
θα αφήνω κανέναν, γιατί τους ανθρώπους τους αγαπώ, γιατί αγαπώ τον Ιησού μου
Χριστό…»
Κάποτε ο γέροντας Ανανίας
Κουστένης του είπε: «Όταν πας επάνω Γέροντα μην μας ξεχάσεις, μην
προσηλωθείς στην δόξα και την αγάπη του Χριστού και εμείς εδώ κάτω ψοφάμε και
πεθαίνουμε…». «Τι λες βρε» του απάντηση ο Άγιος, «Τότε θα ΄μια πιο κοντά σας.
Τότε θα απαλλαγώ από τα δεσμά της σαρκός, από τις αρρώστιες. Τότε θα είμαι
ελεύθερος και θα είμαι πανταχού παρόν με την Χάρη του Χριστού».
Κλείνοντας αυτό το μικρό
κειμενάκι προς τιμή του Αγίου Πορφυρίου, θα παραθέσω ακόμη ένα περιστατικό που
διηγήθηκε ο π. Ανανίας Κουστένης το οποίο είναι χαρακτηριστικό του όλου
πνεύματος του Αγίου. Ο Γέροντας Πορφύριος, ήταν φως, χαρά και ελευθερία.
Πίστευε πίστευε και βίωνε με απόλυτο τρόπο, ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι ο
άνθρωπος της χαράς, του φωτός και της ελπίδας. Στην ζωή με τον Χριστό δεν
χωράει φόβος, ενοχή και απειλή, μιζέρια και κακομοιριά. Έλεγε λοιπόν ο Άγιος,
«Εγώ, όταν θα πάω στον Χριστό, θα πάω χαρούμενος». «Και δεν θα φοβηθώ ούτε τα
τελώνεια….Ούτε τίποτε άλλο. Θα πάω χαρούμενος. Γιατί; Θέλω να παρουσιαστώ
μπροστά Του όχι σκιαγμένος και φοβισμένος και δουλάκι. Αλλά σας γιος Του
αγαπημένος και χαρούμενος. Να τον κάνω να χαρεί και Εκείνος, έστω και με μένα.
Να χαρεί και Εκείνος Να χαρείς…..»
**Αποσπάσματα από το βιβλίο του
π. Ανανία Κουστένη Ιστορίες από τον Άγιο Πορφύριο τον νέο τον Καυσοκαλυβίτη».
Πηγή μας:
