«Ζει η Ελλάδα και θα ζει, γιατί έχει από γεννησιμιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο»

«Ζει η Ελλάδα και θα ζει... γιατί έχει από γεννησιμιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.»

Σταμάτης Σπανουδάκης

Ναι λοιπόν, ζω σ’ αυτήν την χώρα.

Μ’ αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, από εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.

Ποτέ στην ζωή μου, δεν είχα σε υπόληψη, τους έξυπνους, τους σπουδασμένους, τους λαοφιλείς, ή τους επώνυμους.

Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ό,τι αγγίζω κι’ ό,τι αγαπώ.

Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά τελικά, του να είσαι Έλληνας.

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τις καθαρές καρδιές.

Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε.

Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα.

Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.

Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη για όλα, θα έχουν εξουσία, θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους, αλλά αυτά που θα λένε η θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης η ευλογίας.

Δεν θα σας ξεκολλήσουν στιγμή, από το χώμα.

Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον «λαό», στο «κοινό» τους.

«Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι’ είναι πεθαμένοι».

Οι άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν ή τους απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.

Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε.

Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι’ εγώ κοντά τους.

Κοντά στην κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγιή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.

Ζει η Ελλάδα και θα ζει, κόντρα στους άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει από γεννησιμιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα.

Έχει προδοθεί, έχει πονέσει και πονάει ακόμη. «Δεν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο»

Ο Θεός μαζί μας λοιπόν, κι’ εμείς μικρά παιδιά, στην απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του.

Και οι στρατιές των αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα, πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

.

Σταμάτης Σπανουδάκης

Πηγή μας:

https://oikohouse.wordpress.com/2015/08/08/%CE%B6%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%B6%CE%B5%CE%AF-%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%AC%CF%86/

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος : "Ουκρανικό Αυτοκέφαλο: Πρόσκληση για ενότητα ή πρόκληση στην ενότητα της Εκκλησίας;"

Η ομιλία του αγωνιστή των καιρών μας π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, αν και είχε προγραμματιστεί να γίνει στη Διακίδειο Σχολή Πατρών την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020, τελικά δυστυχώς ματαιώθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ομιλία ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του  π. Γεωργίου Μεταλληνού.

«ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ: πρόσκληση γιά ἑνότητα ἤ πρόκληση στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;»

“Σεβαστοί πατέρες, σεβαστέ καί ἀγαπητέ κ. Πρόεδρε τῆς Διακιδείου Σχολῆς, ἀγαπητοί,

Ἐκ βάθους καρδίας εὔχομαι νά εἶναι καλή καί εὐλογημένη ἡ νέα χρονιά, νά ἀναδειχθεῖ πράγματι σωτήριο τό ἔτος 2020.

Εὐχαριστῶ κ. Πρόεδρε τῆς Διακιδείου γιά τήν πρόσκληση νά ὁμιλήσω ἀπό τό ἱστορικό αὐτό βῆμα γιά τό τόσο κρίσιμο καί εὐαίσθητο θέμα τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου μέ τόν τίτλο «Πρόσκληση γιά τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα ἤ πρόκληση στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;» Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, καί ὅλους ἐσᾶς γιά τήν ἀποψινή παρουσία σας.

Καθηκόντως καί ὀφειλετικῶς ἡ παροῦσα ὁμιλία ἀφιερώνεται στή μνήμη τοῦ προσφάτως μεταστάντος σεβαστοῦ μας π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, γιά δύο λόγους:

α) Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ π. Γεώργιος ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τή Διακίδειο καί, ἐσᾶς κ. Πρόεδρε καί τόν ἀείμνηστο προκάτοχό σας Κῶν. Τριανταφύλλου. Πάντοτε, παρά τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες στήν ὑγεία του, ἀνταποκρινόταν στήν πρόσκληση καί λάμπρυνε τό βῆμα τῆς Σχολῆς. Εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη ὁμιλία ἐδῶ, στή Σχολή, μετά τήν ἐκδημία τοῦ π. Γεωργίου, καί

β) Ἀρχές Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες πρίν μπεῖ στό νοσοκομεῖο, μοῦ τηλεφώνησε γιά νά μέ ρωτήσει ἄν τελικά ἡ Σύνοδος (ΔΙΣ τέλος Αὐγούστου) ἐνέκρινε τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, διότι, ὅπως μου εἶπε, ἡ Σύνοδος τοῦ ἀνέθεσε τήν προεδρία τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν συνεδρίων γιά τό 1821 μετά τό θάνατο τοῦ καθηγητοῦ Σβολοπούλου, καί σκεφτόταν νά τήν ἀρνηθεῖ σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας. Ἐγώ τοῦ εἶπα ὅτι «τό Οὐκρανικό παραπέμφθηκε στήν Ἱεραρχία ἀλλά μήπως θά ἦταν καλύτερα, πάτερ, νά μήν παραιτηθεῖτε ὥστε νά ἐπηρεάζετε κατά τό δυνατόν τόν Ἀρχιεπίσκοπο στή σωστή κατεύθυνση;». Ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Γεωργίου: «Δέν ὑπολογίζουν τίποτα, πάτερ, θά τό ἐγκρίνουν, διότι δέχονται ἐντολές καί ἐκτελοῦν τίς ἐντολές!». Δυστυχῶς, ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος εἶχε καί σέ αὐτό δίκιο. Μετά ἀπό λίγες μέρες μπῆκε στό νοσοκομεῖο καί μέσα ἀπό τό νοσοκομεῖο προσυπέγραψε τήν ἐπιστολή πρός τήν Ἱεραρχία γιά τό Οὐκρανικό μέ mail ποῦ ἔστειλε:

«Ἀγαπητή Σύναξη. Διάβασα τά περί Οὐκρανίας καί συγχαίρω.

Ὅ,τι δημοσιεύετε γιά τήν Πίστη παρακαλῶ νά φέρει καί τό ὄνομά μου.

Συνεχίζεται ἡ περιπέτειά μου βελτιωτικά. Προσεύχεστε.

π. Γεώργιος Μεταλληνός».

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ, εἴη αἰωνία ἡ μνήμη!

Ἄς ἔρθουμε στό θέμα τῆς ὁμιλίας «Πρόσκληση γιά τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα ἤ πρόκληση στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;».

Ἕνα ἐρώτημα: Ἦρθε στήν ἐνορία σᾶς νέος ἐφημέριος μέ πολύ καλές περγαμηνές καί γνωριμίες μέ καθηγητές, ἀρχιεπισκόπους καί πατριάρχες. Τόν καλεῖτε, λοιπόν, στό σπίτι γιά νά τελέσει τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου καί νά ἐξομολογήσει τόν γέροντα πατέρα σας ποῦ δέν ἔχει ἐξομολογηθεῖ ποτέ. Στή συζήτηση μαζί του πέφτετε ἀπό τά σύννεφα ὅταν πληροφορεῖσθε ὅτι εἶναι οὐσιατικά ἀχειροτόνητος, διότι ἔχει χειροτονηθεῖ ἀπό ἕναν ψευδοεπίσκοπο, Βίκτωρα ὀνόματι, μέ πολύ βεβαρημένο παρελθόν: ἦταν διάκονος στήν κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καθαιρέθηκε διότι καταδικάστηκε καί φυλακίστηκε γιά παιδεραστία. Ὅταν βγῆκε ἀπό τή φυλακή ἐντάχθηκε σέ μία σχισματική ὁμάδα στήν ὁποία παρουσιάστηκε ὡς ἐπίσκοπος, χωρίς νά ἔχει χειροτονηθεῖ ποτέ καί ἀπό κανένα, οὔτε κάν ὡς ἱερέας, καί ἄρχισε νά χειροτονεῖ ἄλλους ἐπισκόπους καί ἱερεῖς. Ἀργότερα, ἔφυγε ἀπό τή σχισματική ὁμάδα καί ἔγινε ἐπίσκοπος στούς Οὐνῖτες. Τόν πῆραν εἴδηση ὅμως ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἀχειροτόνητος, καί τόν ἐδίωξαν. Μάλιστα ὁ πάπας τιμώτησε καί τόν Οὐνίτη Ἀρχιεπίσκοπο ποῦ τόν εἶχε δεχθεῖ. Στή συνέχεια ὁ ψευδοεπίσκοπος Βίκτωρας ἔγινε προτεστάντης-Ἀγγλικανός πάστορας. Τελικά, μετά τήν “ἐκκλησιαστική” τοῦ πορεία κατέληξε στήν Αὐστραλία καί παρουσιαζόταν ὡς «ψυχίατρος τοῦ μυστικοῦ σχολείου τῆς KGB»! Ὅμως, μετά ἀπό λίγο τόν συνέλαβαν καί καταδικάστηκε σέ 4 χρόνια καί 3 μῆνες γιά ἀπάτη καί πλαστογραφία, διότι ἐμφανιζόταν ὡς ψυχίατρος μέ πλαστά διπλώματα.

Ἀλήθεια, ἄν μαθαίνατε ὅτι ὁ νέος σας ἐφημέριος, λαμπρός κατά τά ἄλλα, εἶναι οὐσιαστικά ἀχειροτόνητος, γιατί ἔχει χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Βίκτωρα τόν τσαρλατάνο καί ἀπατεῶνα θά τόν ἀφήνατε νά ἐξομολογήσει τόν γέροντα πατέρα σας; Θά παίρνατε τήν εὐχή του; Θά βαπτίζατε τό παιδί σας; Θά πηγαίνατε στή Θ. Λειτουργία ποῦ τελοῦσε; Θά κοινωνούσατε ἀπό τόν ἀχειροτόνητο;

Ο αείμνηστος π. Γεώργιος Μεταλληνός μιλάει για τους εχθρούς της Ελλάδας.

[Ομιλία του αειμνήστου πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού με θέμα: “Οι εχθροί της Ελλάδος”. Εξηγεί τα περί Ρόταρυ, περί εμπαθών ηγετών και για το τι είναι ο οικουμενισμός. Εκφωνήθηκε στις 21-12-1995, επίκαιρη όσο ποτέ.] *

*https://www.pentapostagma.gr/2019/12/%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%80%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%b2%cf%85%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%82-%ce%b3.html

6 Ιανουαρίου 1919: Η τελευταία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά

Ευχόμαστε ο Κύριος να δώσει σύντομα να χτυπήσουν και πάλι οι καμπάνες της Αγιά Σοφιάς, να υψωθεί ο Τίμιος Σταυρός, να λειτουργηθεί ξανά το Γένος στην μεγάλη Εκκλησιά της Ορθοδοξίας!

Έξι Ιανουαρίου 1919: Η τελευταία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά

Κάποτε μου μίλησε ο παππούς μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, που το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Αγια-Σοφιάς!!

Τον γνώριζε καλά, γιατί ήταν στρατιωτικός ιερέας στη Μεραρχία που ανήκε και ο ίδιος, στη Μεραρχία εκείνη που αργότερα συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία κι έφτασε ως τις πύλες της Αγκύρας, ήπιε νερό από το Σαγγάριο!… Όμως αλίμονο! αυτό το δροσερό νερό μετατράπηκε λίγο αργότερα σε καυτό πύρινο ποτάμι πόνου και οδύνης, που έκαψε τις καρδιές όλων των Ελλήνων.

Στα λόγια του παππού μου δεν έδωσα τότε μεγάλη σημασία. Μου φάνηκε αυτό που μου ‘λεγε απίθανο, το θεώρησα σαν ένα παραλήρημα, απομεινάρι εκείνου του αβάσταχτου, του αφάνταστου πόνου που ένιωθε ο παππούς μου, όταν αναθυμόταν τα περασμένα, όταν άκουγε τις λέξεις Ιωνία, Σμύρνη, Πέργαμος, Αϊβαλί, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σαγγάριος, Εσκί Σεχήρ, Αφιόν Καραχισάρ, Πόλη, Αγια Σοφιά!! Οι λέξεις αυτές είχαν πάρει στο νου και στην καρδιά του παππού μου τη θέση ό,τι πιο ιερού και πιο νοσταλγικού είχε σ’ αυτή τη ζωή, ακόμη πιο ιερού και από τα ίδια τα παιδιά του, τα εγγόνια του, την ίδια του τη ζωή!

γράφει ο Αντώνης Ε. Στιβακτάκης από αυτά που του είπε ο παππούς του. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ηρακλείου Κρητης “ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ” την 3/6/1998

Δεκάδες φορές τον αντίκρισα με τα παιδικά μου μάτια να κλαίει – πολλές φορές ξεσπούσε σε γοερούς λυτρωτικούς λυγμούς – προσφέροντας αυτά τα άγια ονόματα, που ταυτίζονται με τη διαχρονική ιστορική πορεία και παρουσία του Γένους μας πάνω στη γη. Τότε δεν καταλάβαινα τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Μονάχα μια ακαθόριστη απορία κυριαρχούσε στην ψυχή μου απ’ αυτή την ξεχωριστή στάση του παππού μου. Λίγο αργότερα κατάλαβα την καθοριστική επίδραση αυτών των δακρύων, αυτών των λυγμών στην δική μου ψυχή. Την καταλαβαίνω τώρα, θα την αισθάνομαι πάντα να κυριαρχεί σ’ όλο το είναι μου.

Ο παππούς μου βέβαια είχε δίκιο, όταν έλεγε πως τον Ιανουάριο του 1919 λειτουργήθηκε η Αγια-Σοφιά! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το οποίο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ’ όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια (Ιδομενέας, Νέαρχος κ.α.) ως τις μέρες μας (Μακεδονικός Αγώνας, Δρίσκο της Ηπείρου κ.α.) Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο “συμμαχικό” εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Η Μεραρχία αυτή στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του ελληνικού λαού, η οποία βρισκόταν τότε υπό “συμμαχική επικυριαρχία”, ύστερα από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Αγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση που είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγια-Σοφιά.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ του Μητροπολίτη Κυθήρων κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 

(ὑπ’ ἀριθ. 173/2018)

Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Ὁ τῶν αἰώνων ποιητής καί Δεσπότης,
Θεέ τῶν ὅλων ὑπερούσιε ὄντως,
τήν ἐνιαύσιον εὐλόγησον περίοδον ... Λυτρωτά,
εὔφορον πᾶσι, τό ἔτος χορήγησον» (Κοντάκιον τῆς Ἰνδίκτου)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Εἰρηνικό, εὐλογημένο καί πολύκαρπο
τό νέο σωτήριο ἔτος 2019!

Τόν νέο χρόνο ὁ πολύς κόσμος, ἐπηρεασμένος ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τόν ἀναμένει διά νά τούς φέρῃ χαρά, ὑγεία, πρόοδο, εὐτυχία, εὐημερία καί ὅλα τά καλά. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, πού ἔχουν πνευματικό – χριστιανικό φρόνημα, χωρίς νά εἶναι ἀδιάφοροι καί διά τά ἐφήμερα καί βιοτικά ἀγαθά, παρακαλοῦν καί ἱκετεύουν τόν «τῶν αἰώνων Ποιητήν καί Δεσπότην» νά τούς χαρίζῃ, μαζί μέ τά ὑλικά καί πρόσκαιρα ἀγαθά, τά ὁποῖα μᾶς χρειάζονται εἰς τήν ζωήν, τά πνευματικά καί οὐράνια θεῖα δῶρα :

τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογία καί τήν εὐδοκία Του, τήν Χάριν καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό θεῖο ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία Του, τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν καί τό πολυτιμότατο δῶρο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας, καθώς ἐπίσης καί τά θεῖα καί ὑπερκόσμια ἀγαθά τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας Του. Μέ ἄλλα λόγια, τήν εἴσοδό μας εἰς τό νέον ἔτος νά τήν βλέπουμε καί νά τήν μετρᾶμε ὑπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητος, τῆς αἰωνίου χαρᾶς καί μακαριότητος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν.Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ σχετικά τά ἑξῆς: «Δύο αἰῶνας ἔκαμε ὁ Θεός, τόν παρόντα καί τόν μέλλοντα. Τόν μέν αἰσθητόν, τόν δέ νοητόν. Τόν ἕνα σύντομον, τόν δέ ἀγέραστον καί ἀθάνατον» (Ε.Π.Ε. 31,238).

Σέ ἄλλο σημεῖο συμβουλεύει ὁ ἱερός πατήρ : «Παρακαλῶ, τά ἀμετάβλητα καί ἀθάνατα νά ἀναζητήσωμε ἀγαθά, καί τήν ζωή, ἡ ὁποία ποτέ δέν γερνάει, δέν τελειώνει» (Ε.Π.Ε. 11,238).

Διά τά αἰώνια ἀγαθά μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας Ἰησοῦς Χριστός, κατά τόν Χρυσορρήμονα ἅγιο πατέρα : «Ποιός ἀπό ἐκείνους πού ἀπεβίωσαν ἦλθε ἀπό τήν ἄλλη ζωή καί μᾶς ἀνήγγειλε τά ἐκεῖ; Λέγε εἰς αὐτόν: Ἀπό τούς ἀνθρώπους μέν κανένας (δέν ἐγύρισε ἀπό τόν ἄλλο κόσμο διά νά διηγηθῇ ὅσα εἶδε ἐκεῖ). Ὅμως, ὁ τῶν Ἀγγέλων Δεσπότης, ὁ Χριστός, ὅλα ἐκεῖνα μέ ἀκρίβεια τά ἀνήγγειλε» (Ε.Π.Ε.9, 434) «Παρακαλῶ, ἐκεῖνα νά ζητᾶμε τά παντοτεινά καί αἰώνια, πού δέν ἐπιδέχονται μεταβολή» (Ε.Π.Ε. 30, 510). «Αὐτός εἶναι ὁ καιρός τῆς μετανοίας, ἐκεῖνος (τῆς μελλούσης) κρίσεως. Αὐτός ὁ καιρός τῶν ἀγώνων, ἐκεῖνος τῶν στεφάνων. Αὐτός κόπου, ἐκεῖνος ἀνέσεως. Αὐτός καμάτου, ἐκεῖνος ἀνταποδόσεως» (Ε.Π.Ε. 30, 318).