«Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια
του Θεού. Δεν θα πρέπει να μας φοβίζουν πόλεμοι και φοβερά γεγονότα. Η
Λειτουργία και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν
την πείνα και να προστατευτούν από παν κακό.»
π. Ιουστίνος Πάρβου
Μια ζωή θυσιαστικής αγάπης
Στις 16
Ιουνίου του 2013 αναπαύθηκε εν Κυρίω ένας από τους τελευταίους
Ρουμάνους γέροντες που υπέφεραν μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές. Γεννημένος
στο τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πάρβου έγινε για
πολλούς, τόσο στη Ρουμανία όσο και σ᾿όλο τον
κόσμο, φάρος που τους ωδήγησε στο Χριστό και στη βασιλεία Του. Υπέμεινε
φοβερούς διωγμούς και ωμολόγησε την Ορθόδοξη Πίστι μέσα στις κομμουνιστικές
φυλακές της Ρουμανίας.
***
Μία μαρτυρία του Ιερομόναχου
Ιουστίνου Πέτρε – Ι.Μ. Αγ.Κασσιανού Δοβρουτζά Ρουμανίας
Ως πνευματικός μου έδωσε ένα μάθημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είχα κάνει ένα λάθος, αλλά δεν με είχε θλίψει και τόσο η αμαρτία μου, το πήρα επιπόλαια.
Πήγα στον πατέρα Ιουστίνο για να
εξομολογηθώ:
«Πάτερ, έκανα το τάδε πράγμα»
Κοίταζα τα μάτια του για να δω την
αντίδρασή του: Θα με μαλώσει, θα μου φωνάξει, τι θα κάνει;
Δεν είπε τίποτα Άφησε το κεφάλι
του κάτω ως συνήθως.Τον κοίταξα προσεκτικά και τότε τα έχασα από την
αντίδραση του γέροντα.
Έκλαιγε. Πραγματικά έκλαιγε.
Από τα μάτια του έτρεχαν άφθονα
δάκρυα.
Την στιγμή εκείνη κατάλαβα την
βαρύτητα του αμαρτήματός μου, και τότε άνθισε μέσα μου, για πρώτη φορά,
η αυθεντική μετάνοια. Αυτή ήταν η δύναμή του. Σε έκανε να αισθάνεσαι
συντριβή για τα αμαρτήματά σου χωρίς να σου πει κάτι.
***
Ο π.
Ιουστίνος Πάρβου γεννήθηκε μέσα σε μια πολύ πιστή ορθόδοξη οικογένεια.
Ήταν ένα από τα πέντε παιδιά τους και πήρε κατά την ημέρα της βαπτίσεώς του το
όνομα Ιωσήφ. Οι γονείς του Γεώργιος και Άννα ήταν πιστοί άνθρωποι. Η
μητέρα του έζησε μια ζωή με υπακοή και Αγάπη προς το Θεό. Αυτή ήταν
πού του ενστάλαξε την πίστη στο Χριστό, την Αγάπη προς τους συνανθρώπους του
και το ζήλο για την Εκκλησία.Η ίδια ήταν άνθρωπος της προσευχής και
αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες προσευχόμενη μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.
Ο π. Ιουστίνος λέει: Η μητέρα μου πάντα με φρόντιζε με τις προσευχές της
και ιδίως στα δύσκολα χρόνια της φυλακίσεως. Η μητρική στοργή, πού
βρήκα στα πρόσωπα της Παναγίας και της μητέρας μου, με βοήθησε να ξεπεράσω τις
δυσκολίες της ζωής. Αυτή είναι η Ορθόδοξη παράδοση του έθνους μας.
Έτσι χτίζεται η υπάρξη μας, ώστε ν’ αντιμετωπίζουμε κάθε κίνδυνο και αγώνα.
Στην οικογένεια τους, όταν τα
παιδιά επέστρεφαν από το σχολείο, είχαν την ευλογημένη συνήθεια να προσκυνούν
το εικονοστάσι του σπιτιού, να λένε το «Πάτερ ημών» και μετά
να χαιρετούν τους γονείς τους.
Ο π. Ιουστίνος θυμάται με
νοσταλγία την παιδική του ηλικία, τότε πού η γέννηση ενός παιδιού ήταν χαρά και
ευλογία για την οικογένεια και όχι ασήκωτο βάρος.
Στην οικογένεια του π.
Ιουστίνου υπήρχε βαθειά ριζωμένο και το πνεύμα του μοναχισμού, επειδή τις
Κυριακές και τις μεγάλες εορτές όλη η οικογένεια πήγαινε στα κοντινά μοναστήρια
διανύοντας μια απόσταση 9 μίλια αλλά και οι μοναχοί επισκέπτονταν το σπίτι τους
πολλές φορές. Έτσι ο π. Ιουστίνος μεγάλωσε με βαθιά πίστη μέσα σε μια ορθόδοξη
οικογένεια που βίωνε την αρετή και τον σεβασμό στην Ιερά παράδοση.
Ο π. Ιουστίνος έλεγε• Τα
σημερινά σχολεία έχουν μετατραπή σε τόπους αθεΐας. Τα παιδιά δεν
διδάσκονται τίποτε για το Θεό, και μόνο η οικογένεια πλέον μπορεί να εμφυσήσει
την πίστη στα σημερινά παιδιά.
Μεγαλώνοντας μέσα στη φύση, μακριά από το θόρυβο της πόλεως, ο π. Ιουστίνος σκληραγωγήθηκε- και αυτό τον βοήθησε μετέπειτα, όταν ήταν φυλακισμένος. Ο ίδιος έλεγε αργότερα-
Παρατήρησα στις φυλακές πώς αυτοί πού είχαν μεγαλώσει στην επαρχία, και ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές, άντεξαν πιο πολύ στα βασανιστήρια των φυλακών. Αυτοί πού μεγάλωσαν στις πόλεις, γρήγορα κατέρρευσαν και κοιμήθηκαν.
Έλεγε ο π. Ιουστίνος:
Ο καθένας, το δώρο πού του χαρίζει ο Θεός, ή το καλλιεργεί ή το παραμελεί. Αλλά είναι επίσης σημαντικό και το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγαλώνει κανείς. Ιδιαίτερα ο ρόλος της μητέρας είναι καθοριστικός στη ζωή μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
Έξι ολόκληρους μήνες έκανε προσπάθειες να πείσει τη μητέρα του να του δώση την ευχή της να γίνει μοναχός. Ούτε η αυστηρή άρνηση του πατέρα του δεν του έκαμψε τον πόθο. Έτσι το 1936, όταν ο Ιωσήφ ήταν 17 χρόνων, ο πατέρας του τον πήγε τελικά στο μοναστήρι του DURAU, όπου τον παρέδωσε στα χέρια του γέροντος Διονυσίου. Όταν αποχαιρετίστηκαν, ο πατέρας του έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Από τότε δεν ξανασυναντηθήκαν, γιατί μετά από λίγο καιρό οι κομμουνιστές συνέλαβαν τον πατέρα κατά τον εμφύλιο πόλεμο.
Στο μοναστήρι ο Ιωσήφ αισθανόταν
ότι ζει ουράνιες καταστάσεις. Ήταν για ’κείνον ένα πνευματικό σχολείο…
Ο ηγούμενος της μονής ενάμισι
χρόνο αργότερα τον έστειλε να σπουδάσει στο θεολογικό σεμινάριο στην Cernica
για τέσσερα χρόνια και το 1946 συνέχισε τις σπουδές του στην πόλη Roman.
Αμέσως μετά την αποφοίτηση του, ο
π. Ιουστίνος ορίστηκε κοσμήτορας και του ανατέθηκε η έκδοση ενός περιοδικού που
υπηρετούσε την κομμουνιστική προπαγάνδα της Ρουμανίας. Ο π. Ιουστίνος
όμως αρνήθηκε να διδάξει την αθεΐα στους μαθητάς του και άντ’ αυτού δίδασκε τις
χριστιανικές και εθνικές αξίες. Έτσι, τρεις μέρες αφ’ ότου είχε αναλάβει
τη θέση αυτή, συνελήφθη στις 14 Μαΐου στις 3 το πρωί.
Οι φωνές των Ρώσων φρουρών «Μην
κινείσαι, αλήτη» ηχούσαν στα αυτιά των κρατουμένων κ’ έτσι θα τούς προσφωνούσαν
για τα επόμενα 17 χρόνια της ζωής τους «αλήτη του έθνους». Οι ανακρίσεις
άρχισαν το Μάιο και τελείωσαν τον Αύγουστο. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχαν 70
κρατούμενοι χωρίς να μπορούν να έχουν μεταξύ τους επικοινωνία. Συνήθως έβαζαν
ανάμεσα τους και κάποιους προδότες, για να έχουν τη δυνατότητα να επιβαρύνουν
τη θέση των κρατουμένων και για να έχουν επί πλέον ενοχοποιητικό υλικό εις
βάρος τους σε περίπτωση συνεννοήσεως για «τυχόν επανάσταση».
Τα χρόνια εκείνα ήταν σατανικά,
όλες οι δυνάμεις τού σατανά είχαν εξαπολυθεί εναντίον των Χριστιανών, εναντίον
μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Ο ίδιος ο π. Ιουστίνος διηγείται,
ότι εκείνη η περίοδος της φυλακίσεώς του ήταν περίοδος περισυλλογής,
ηρεμίας και αναζητήσεως του εσωτερικού του κόσμου.Μέσα από την ταλαιπωρία βρήκε
πνευματική παρηγοριά. Τότε κατάλαβε την εξάρτηση του από το Θεό,
το ότι δεν είναι μόνος του και το ότι μεγαλώνει και ωριμάζει κανείς πνευματικά
ανακαλύπτοντας το σκοπό της ζωής μέσα από τις δοκιμασίες και τούς
πειρασμούς. Υπέφερε το μαρτύριο με χαρά, προσφέροντάς το ως
εξιλέωση των δικών του αμαρτιών αλλά και του έθνους του. Έμαθε να
προσεύχεται αληθινά μέσα στις κακουχίες και τα βασανιστήρια.
Επίσης έλεγε ότι, αν σηκώνεις το
βάρος πού έχει εναποθέσει ο Θεός στους ώμους σου με συνετό τρόπο, με το πέρασμα
του χρόνου αυτό αγιάζει, καθαρίζει και φωτίζει την ψυχή και σπάζει τις πύλες
του σκότους μέσα σου.
«Όλοι οι φυλακισμένοι βρίσκονταν
κάτω από την προστασία της Θείας Προνοίας. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει
κανείς τις συνθήκες κρατήσεως. Είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο αδυναμίας, πού
κρατιούνταν από τούς τοίχους για να περπατήσουν.
Η θέα του θανάτου βρισκόταν
συνεχώς μπροστά του και θεωρούσε την κάθε μέρα ως δώρο του Θεού για τη μετάνοιά
του. ”Ο θάνατος ήταν μέρος της ζωής μας. Ήταν μια λύτρωσι, γιατί ήταν μια πύλη
στην αιώνια ζωή».
Ο π. Ιουστίνος θυμάται ότι παρ᾿
όλη
τη βαθειά του πίστι, στην αρχή της δοκιμασίας του, στις φυλακές Aiud, πέρασε
στιγμές ολιγοπιστίας.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι ζούσαν
κάτω από χειρότερες συνθήκες απ᾿ ό,τι οι εγκληματίες και οι
κλέφτες. Κι αυτό γιατί οι αρχές πίστευαν, ότι οι εγκληματίες μπορούσαν να σκοτώσουν
ένα – δυο ανθρώπους, ενώ οι πολιτικοί κρατούμενοι είχαν τη δυνατότητα να
«σκοτώσουν» ολόκληρο το έθνος• οι ιδέες και το μυαλό τους ήταν επικίνδυνα για
το κράτος.
Παρ᾿ όλη όμως την απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά, ο Θεός τους έδινε το κουράγιο ν᾿ αντέξουν. Κρατιόνταν από την πίστι τους σ᾿ Εκείνον.
Στις 14 Μαΐου του 1964 είχε
φτάσει η ώρα της αποφυλακίσεως του π. Ιουστίνου, μετά από 16 ολόκληρα χρόνια
κρατήσεως. Άφηνε το στρατόπεδο συγκεντρώσεως με αισθήματα θλίψεως, μιας και
άφηνε πίσω του τα αδέλφια του. Ευτυχώς δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνησι άφησε
ελεύθερους όλους τους πολιτικούς κρατουμένους.. Πήγαινε σ’ έναν άγνωστο και
ξένο κόσμο περνώντας μπροστά από τους φύλακες, οι οποίοι ήταν γεμάτοι θυμό και
μίσος για την αποφυλάκισή του. Είχε όμως μάθει μέσα στη φυλακή,
ότι ο νικητής δεν είναι αυτός πού νικάει αλλά αυτός πού ξέρει να υπομένει.
Μιας και δεν είχε τόπο να μείνει,
εφ’ όσον οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι δεν επιτρεπόταν να μείνουν σε
μοναστήρι, έμεινε στο πατρικό του σπίτι. Όλα αυτά τα χρόνια εξορίας του η
μητέρα του τον περίμενε, κι όταν επέστρεψε δεν τον αναγνώρισε τόσο πού είχε
αλλάξει. Λίγες ώρες μετά, η μητέρα του, πού με τις προσευχές της τον είχε
στηρίξει μέσα στη φυλακή, αναπαύτηκε εν Κυρίω.
Ο πατήρ Ιουστίνος, ανακαλώντας
στη μνήμη του τα 16 χρόνια που πέρασε στις φυλακές και στα στρατόπεδα
συγκεντρώσεως, αναφέρει• «Δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος από το οποίο ν᾽αποκομίζης
τέτοιο κέρδος και να ζης μια τόσο αυθεντική μοναχική ζωή, όσο η φυλακή. Εκεί
μέσα μαθαίνεις την αληθινή ταπείνωσι και την πραότητα. Εκεί βλέπεις καθημερινά
τη ζωή σου να οδεύη και να αγγίζη το θάνατο. Η φυλακή σε μαθαίνει να
ζης ασκητικά, να προσεύχεσαι, να νηστεύης και να έχης την εν Χριστώ κοινωνία με
τους συνανθρώπους σου. Εκεί έχεις την εμπειρία της συνεχούς
παρουσίας του Θεού μέσω των θαυμάτων Του. Εκεί γεύεσαι τη γλυκύτητα
της προσευχής και τους καρπούς της».
«Η φυλακή έγινε το κελλί μου όπου
έκανα τον μοναχικό μου κανόνα μέσα στην ησυχία. Μέσα σ᾿ένα κελλί
με 5-6 κρατουμένους η προσευχή ήταν αδιάλειπτη… μάθαμε απ᾿έξω την
Καινή Διαθήκη, το Ψαλτήρι, ακόμη και τη Φιλοκαλία, και καταφέραμε να μείνουμε
άνθρωποι, να είμαστε αληθινά ελεύθεροι παρ᾿όλο που
βρισκόμασταν πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Η πνευματική αυτή τροφή γέμιζε
τους κρατουμένους με δύναμι, υπομονή, αντοχή και σταθερότητα».
Εκεί, στα έγκατα της γης,
λέγονταν οι πιο θερμές, οι πιο δυνατές, οι πιο αληθινές προσευχές. Πολλά
δάκρυα χύθηκαν• δάκρυα λύπης, χαράς αλλά και καθάρσεως.
Βιώναμε την εξαθλίωσι του σώματός μας, τον ίδιο το θάνατο… περιμένανε πάντοτε το θάνατο και ετοιμαζόμασταν γι᾽ αυτό.
Βιώναμε την εξαθλίωσι του σώματός μας, τον ίδιο το θάνατο… περιμένανε πάντοτε το θάνατο και ετοιμαζόμασταν γι᾽ αυτό.
Οι κομμουνιστές δεν είχαν
καταλάβει ότι πάνω στο σταυρό η ψυχή έχει την απόλυτη ελευθερία και
ότι όλες οι μέθοδοι βασανισμού και η ψυχολογική βία δεν παράγουν σκλάβους αλλά
μάρτυρες, αγίους που ποτίζουν τον τόπο τους με το αίμα τους».
Και συνεχίζει ο π. Ιουστίνος•
«Στις ημέρες μας οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Έχουμε συνηθίσει να
ζούμε στην άνεσι, στην αλόγιστη ελευθερία, στην εποχή της τηλεοράσεως, και έτσι
δεν έχουμε ούτε τη σωματική δύναμι ν᾿
αντισταθούμε σε τίποτε.
Επομένως μη ψάχνετε λύσεις. Αγαπητοί, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η μόνη λύση είνε ο θάνατος για το Χριστό. Σε περιόδους διωγμών οι Χριστιανοί θα πρέπη να συγκεντρώνονται δίπλα στους ιερείς και να παίρνουν δύναμι από τη θ. Κοινωνία. Μ᾽ αυτό τον τρόπο και λέγοντας την ευχή του Ιησού και επικαλούμενοι τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου θα προστατευθούν από οποιονδήποτε».
Επομένως μη ψάχνετε λύσεις. Αγαπητοί, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η μόνη λύση είνε ο θάνατος για το Χριστό. Σε περιόδους διωγμών οι Χριστιανοί θα πρέπη να συγκεντρώνονται δίπλα στους ιερείς και να παίρνουν δύναμι από τη θ. Κοινωνία. Μ᾽ αυτό τον τρόπο και λέγοντας την ευχή του Ιησού και επικαλούμενοι τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου θα προστατευθούν από οποιονδήποτε».
«Πρέπει ν᾽
αποκτήσουμε
την κάθαρσι της καρδιάς και να έχουμε πολύ κουράγιο την ώρα του διωγμού. Δεν
πρέπει να περιμένουμε την ώρα του διωγμού ή του πολέμου για να ετοιμάσουμε τις
ψυχές μας. Ο αληθινός Χριστιανός είνε πάντα έτοιμος να συναντήση το
Νυμφίο της ψυχής του και ψάχνει τρόπους για να θυσιάση τον εαυτό του
για τον πλησίον και για το Θεό. Ψάχνει τη βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε
φοβάται τίποτα σ᾽ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Γι᾽ αυτόν η
θλίψι είνε χαρά και ο σταυρός ανάστασι.
Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Δεν θα πρέπη να μας φοβίζουν πόλεμοι και φοβερά γεγονότα. Αντίθετα, θα πρέπη να φοβώμαστε και ν᾿ανησυχούμε γιατί η ψυχή μας δεν είνε έτοιμη ν᾿αντικρύση τον Κύριο».
Έλεγε ο ίδιος• Όσο πιο πολύ
αγαπάς, τόσο περισσότερο θυσιάζεις τον εαυτό σου.
Επειδή είχε υποφέρει πολύ στη ζωή του, έβαζε τις ανάγκες και τις θλίψεις των ανθρώπων πάνω από τη δική του άνεση, απομόνωση, μοναχικό κανόνα και λειτουργική ζωή. Προσπαθούσε να τους βοηθήσει όλους, ενσταλάζοντας στις ψυχές τους την ελπίδα και τη χαρά.
Έλεγε: Εάν νοιάζεσαι για τις
θλίψεις των ανθρώπων, ο Θεός θα δώσει στο μοναστήρι σου όλα τα υλικά αγαθά μέσω
των ανθρώπων. Ένας πνευματικός πατέρας πρέπει να ’ναι άγρυπνος, να
προετοιμάζεται για τον αόρατο πόλεμο και να μην καταλαμβάνεται ο νους του από την
ταραχή των βιοτικών μεριμνών.
Πρέπει να επιμένουμε στην
εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι
προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις
καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά
θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού
έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να
αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια.
Θα έρθει εποχή πού μόνο αυτοί πού έχουν πείρα της χάριτος τού Θεού θα μπορέσουν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Θα γίνουν φοβερές προδοσίες, γι’ αυτό προσευχηθείτε, προσευχηθείτε, για να μην πέσετε στην παγίδα της προδοσίας.
Ο π. Γεώργιος Calciu,
μιλώντας για τον π. Ιουστίνο ως πνευματικό πατέρα, έλεγε ότι είναι ένας
χαρισματικός πνευματικός, πού κάνει τα πνευματικά του παιδιά να λάμπουν μετά
την εξομολόγηση. Τα ανακουφίζει από τα βάρη των αμαρτιών και τα καθοδηγεί χωρίς
να καταπιέζει ή να επεμβαίνει στη σκέψη τους. Δεν είναι τόσο ο λόγος του όσο το
Πνεύμα το άγιο πού κατοικεί μέσα του, κι αυτό είναι απόρροια της υπομονής πού
έκανε στις φυλακές, της αγάπης πού είχε, αλλά και της έμπονης προσευχής του.
Ο «πρίγκιππας της Ορθοδοξίας», όπως
τον αποκαλούσαν, ετοιμαζόταν για την αναχώρησί του από την επίγεια ζωή. Ώρισε
νέο ηγούμενο στη μονή και, έτοιμος πλέον να φύγη, σταμάτησε να λαμβάνη τροφή
και να μιλάη. Σύντομα έπεσε σε κώμα.
Στις 16 Ιουνίου του 2013, ημέρα μνήμης των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πάρβου, ένας από τους πιο αγαπημένους γέροντες της Ρουμανίας, σε ηλικία 94 χρονών, αναπαύθηκε εν Κυρίω. Μετά από έξι ολόκληρες εβδομάδες τρομερού πόνου, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το σώμα του άρχισε να αναδύη ευωδιαστό μύρο και κατά τις τέσσερις ημέρες μέχρι την κηδεία του παρέμεινε ζεστό και μαλακό, χωρίς να παρουσιάση νεκρική ακαμψία (παρότι πέθανε από καρκίνο).
[Αποσπάσματα από το περιοδικὸ Orthodox
Word, τ. 292/Σεπτ.-Οκτ. 2013, μετάφρασις ι. μονή Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης]
«Οι νέοι θα
τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν
ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με
αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται
στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων
Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι
τα μοντέλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Η Λειτουργία
και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν την πείνα
και να προστατευτούν από παν κακό, ευρισκόμενοι υπό τη Σκέπη της Υπεραγίας
Θεοτόκου. Να λέτε την Ευχή του Ιησού ή το τη Υπερμάχω. Στη
φυλακή αυτές οι προσευχές μας έσωσαν και δεν υποχωρήσαμε μπροστά στο κόκκινο
θηρίο.
Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει
πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν περιμένει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι
του, αλλά ψάχνει να δει πως θα θυσιαστεί για τον πλησίον του και για το
Θεό. Ο αληθινός χριστιανός ψάχνει τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα του και
δε φοβάται τίποτα σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι αυτόν η λύπη είναι
χαρά και ο Σταυρός Ανάσταση.
”Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας
δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Η γενιά
αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή
οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν… Ο Θεός μας στέλνει σημάδια
για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους
πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του
Χριστού για να πάρουμε δύναμη..”
Είμαστε τώρα ακριβώς όπως ήταν οι
παλαιοί χριστιανοί μαζί με τα λιοντάρια στη Ρωμαϊκή αρένα. Να
είσαι μέσα στην αρένα και να περιμένεις όπως κάνανε και οι παλαιοί Χριστιανοί
να απελευθερώσουν τα λιοντάρια. Περιμένετε να σας σφάξουν, να σας κόψουν, δεν
υπάρχει άλλη σωτηρία.
Ο πόλεμος είναι ανοικτός, πολεμάτε μέχρι το τέλος. Μη φοβείσθε. Όπως άρχισε ο Χριστιανισμός έτσι και θα τελειώσει, με πολύ πόνο και ταλαιπωρία. Σφραγίστε το Χριστιανισμό με το μαρτύριό σας.
Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’
Εν σοι
Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω
Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ,
επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται,
Όσιε Ιουστίνε το πνεύμα σου.
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ. Υγράν διοδεύσας.
Φωτίσατε
πάντων υμών φωτί* οδούς, Ρουμανίας* οι αθλήσει τας φυλακάς*λαμπροίς
αγιάσαντες αγώσι* διά Χριστού το υπέρτιμον όνομα.
Υμνούντες
παλαίσματα τα υμών* εν δεσμωτηρίοις* Ρουμανίας πανευλαβώς*αιτούμεθα,
Μάρτυρες, πρεσβείας* υμών θερμάς προς τον εύσπλαγχνον Κύριον.
Άξιόν εστι… και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις,
των Ρουμάνων εν φυλακαίς* ορμαθός Μαρτύρων* και σεπτών
Ομολογητών,* των βασανισθέντων* εν τοις εσχάτοις χρόνοις* διά
Χριστού την κλήσιν* την μεγαλώνυμον.
Πλήσατε
φρονήματος ταπεινού* τους υμάς τιμώντας,* Νεομάρτυρες ευκλεείς*των δεσμωτηρίων*
της Ρουμανίας, ύμνοις,* τυράννους αθεΐας* οι καταισχύναντες.
Ήχος β’. Ότε εκ του Ξύλου.
Νέοι
Ρουμανίας Αθληταί,* οι εν φυλακαίς θείαν
κλήσιν* ομολογήσαντες* του Χριστού την πάνσεπτον* και
υπομείναντες* ζοφερά κολαστήρια,* δεινός κακουχίας* και στερρόν
μαρτύριον,* μη διαλίπητε* πάσιν ιλεούμενοι Κτίστην*τοις υμών τιμώσι
την μνήμην* ύμνοις την φωσφόρον και πανέορτον.
Δέσποινα,
πρόσδεξαι* τας δεήσεις των δούλων σου* και λύτρωσαι ημάς* από
πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν
ελπίδα μου* εις σε ανατίθημι,* Μήτερ του Θεού,* φύλαξόν με υπό
την σκέπην σου.
Πηγή μας:
