«Εἶναι ἀπαραίτητο
ἀπό
μικρά τά παιδιά νά μάθουν τόν τακτικό ἐκκλησιασμό»
Μοναχοῦ
Μωυσέως Ἁγιορείτου
«Οἱ γονεῖς ἀξίζει ἀπό
μικρά νά ὁδηγοῦν τά
παιδιά τούς τακτικά στήν Ἐκκλησία. Νά συνηθίζουν, νά
λειτουργοῦνται, νά ἀσπάζονται
τίς εἰκόνες,
νά κάνουν σωστά τό σταυρό τους, νά κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων
μυστηρίων. Ἄς εἶναι
ζωηρά καί ἄτακτα, ἄς κλαῖνε, δέν
πειράζει, μαθαίνουν, μυρίζουν τά ροῦχα τούς
λιβάνι, εὐλογοῦνται, ἁγιάζονται.
Μέ μεγάλη μου λύπη εἶδα σέ ὀρθόδοξους
ναούς στήν Ἀμερική, τήν ὥρα τῆς θείας
Λειτουργίας νά εἶναι στό ὑπόγειο
τά παιδάκια μέ τήν νηπιαγωγό, γιά νά μήν ἐνοχλοῦν στό
ναό τούς προσευχόμενους… Εἶναι ἀπαραίτητο
ἀπό
μικρά τά παιδιά νά μάθουν τόν τακτικό ἐκκλησιασμό.
Ἄς μή
καταλαβαίνουν, ἡ χάρη ἐνεργεῖ
πλούσια ἐντός
τους.
Μέ τό «δί’ εὐχῶν» δέν
τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία καί τά «θρησκευτικά μας
καθήκοντα». Χριστιανοί δέν εἴμαστε μόνο στήν ἐκκλησία.
Ἡ ἐκκλησία
θά πρέπει νά ἐπεκταθεῖ στό
σπίτι μας. Νά ὑπάρχει ἐκεῖ τό
προσευχητάρι, ὄχι μόνο γιά τίς δύσκολες ὧρες, ἀλλά
καθημερινά. Ἐκεῖ ν’ ἀρχίζει
καί νά τελειώνει ἡ ἡμέρα.
Μακάρι νά εἶναι ὅλη μαζί
ἡ οἰκογένεια.
Ἄν εἶναι
δύσκολο κι ἕνας ἕνας. Τί
ὡραῖο νά
συνδεθεῖ κανείς
ἀπό
μικρός μέ τήν προσευχή. Δέν θάχει ποτέ μοναξιά. Θάχει ἀνοικτό
μόνιμο δίαυλο μέ τόν Θεό. Ἄν κανείς παραπονεῖται ἀπό ἔλλειψη
χρόνου, μπορεῖ νά προσεύχεται καί στόν... δρόμο, καί στό
αὐτοκίνητο
καί στό γραφεῖο. Δέν χρειάζονται βιβλία καί γνώσεις· κι ἕνα
«Κύριε ἐλέησον»
ἐγκάρδιο,
εἶναι ὡραία
προσευχή. Ἀρκεῖ νά
λέγεται μέ συναίσθηση, μέ ταπείνωση. Οἱ
μητέρες, οἱ νοικοκυρές, οἱ
δασκάλες, οἱ νοσοκόμες, ὅλες οἱ γυναῖκες, οἱ ἄνδρες,
στά κτήματα, στίς οἰκοδομές, στίς τράπεζες, στά
ταξίδια τά παιδιά καί στό παιχνίδι καί στό σχολεῖο καί
στό δωμάτιό τους μποροῦν νά λένε μία μικρή προσευχή
μόνο πέντε μικρῶν λέξεων: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ
ἐλέησον
μέ!».
Νά μάθει κανείς ἀπό
νωρίς νά κάνει τόν σταυρό του, ποῦ ξυπνᾶ, ποῦ κοιμᾶται, ποῦ ξεκινᾶ κι ἐπιστρέφει
στό σπίτι, ποῦ ἀρχίζει
καί τελειώνει τό φαγητό του ἤ τήν ἐργασία
του, ποῦ πιάνει
τό τιμόνι ἤ τό μολύβι. Τί ὡραῖο νά
ζητᾶμε
πάντα τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ γιά ὅλα. Καί
θά τήν ἔχουμε.
Γι’ αὐτό ὑπάρχει,
γιά νά δίνει σέ αὐτούς ποῦ τοῦ ζητοῦν, γιά
ν’ ἀνοίγει
σέ αὐτούς ποῦ τοῦ
κρούουν, γιά ν’ ἀκούει αὐτούς ποῦ τόν ἐπικαλοῦνται.
Ἐμπνευστής,
χειραγωγός, συνδετικός κρίκος τῆς οἰκογένειας
εἶναι ἕνας
καλός κι ἔμπειρος πνευματικός πατέρας. Καλό εἶναι νά
εἶναι ἕνας γιά
ὅλα τά
μέλη τῆς οἰκογένειας.
Ὅταν ὅμως γιά
διάφορους λόγους δέν γίνεται, δέν πειράζει πολύ. Σημασία ἔχει νά ὑπάρχει
πνευματικός, ὥστε νά δίνει κοινή γραμμή πλεύσεως.
Καλό ἐπίσης εἶναι ἀπό
μικρά καί τά παιδιά ἀπό τότε ποῦ
καταλαβαίνουν νά μάθουν τήν ἐξομολόγηση. Οὔτε νά
τά ξεθαρρεύουμε οὔτε καί νά τά φοβίζουμε γι’ αὐτό.
Φυσιολογικά, ἁπλά, εἰρηνικά,
μέ φόβο Θεοῦ, μέ σεβασμό, εἰλικρίνεια
καί τιμιότητα. Σέ αὐτό θά βοηθήσουν καί οἱ γονεῖς καί οἱ
πνευματικοί, δίχως βία, πίεση καί καταπίεση, ποῦ
φέρνουν ἀντίδραση
κι ἄσχημα ἀποτελέσματα.»
Πηγή μας:
