Παρασκευάς Λαλιώτης: «Ὁ βασιλιάς πού ἤθελε ν’ ἀγγίξει τό φεγγάρι»

«"Mιά φορά κι ἕναν καιρό ἦταν ἕνας βασιλιάς πού πάντα ὀνειρευόταν νά ἀγγίξει τό φεγγάρι. Δέν σκεφτόταν τίποτε ἄλλο καί ἀδιαφοροῦσε παντελῶς γιά τό βασίλειό του.

Μιά μέρα κάλεσε τόν ξυλουργό τοῦ βασιλείου του καί τοῦ εἶπε: «Ἡ ἐπιθυμία μου εἶναι νά ἀγγίξω τό φεγγάρι. Πρέπει νά μοῦ κατασκευάσεις ἕναν πύργο τόσο ψηλό, ὥστε νά μπορέσω νά πραγματοποιήσω τό ὄνειρό μου».

Ὁ μαραγκός ἤξερε ὅτι αὐτό δέν ἦταν δυνατό, ἀλλά ἦταν ὑποχρεωμένος νά κάνει ὅ,τι διέταξε ὁ βασιλιάς. Ἔτσι ἄρχισε νά ἐργάζεται γιά τήν κατασκευή τοῦ πύργου.

Σύντομα ὅμως τελείωσαν ὅλα τά ξύλα τῶν ἐργαστηρίων τοῦ βασιλείου καθώς χρησιμοποιήθηκαν γιά τόν πύργο.

Ἐξήγησε τήν κατάσταση στόν βασιλιά, ἀλλά ἐκεῖνος ἐπέμενε: «Ἐγώ πρέπει νά ἀγγίξω τό φεγγάρι. Ἔχω μία ἰδέα. Κάθε πρόσωπο τοῦ βασιλείου μου θά φέρει στό παλάτι μου ὅσα κιβώτια διαθέτει καί ἔτσι θά κατορθώσουμε νά τελειώσουμε τόν πύργο».

Κάθε πολίτης τοῦ βασιλείου ἔφερε τά ξύλινα κιβώτιά του στό παλάτι. Συγκεντρώθηκαν ἑκατομμύρια κιβώτια καί ὁ ξυλουργός στρώθηκε στή δουλειά τοποθετώντας τα τό ἕνα πάνω στό ἄλλο. Ἀλλά σύντομα ὅλα τά κιβώτια χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν κατασκευή τοῦ πύργου καί δέν μποροῦσαν νά βρεθοῦν ἄλλα πουθενά στό βασίλειο.

Ὅταν ὁ βασιλιάς ἀντίκρυσε τόν πύργο, οὔρλιαξε: «Δέν εἶναι ἀρκετά ψηλός. Πελεκῆστε ὅλα τά δέντρα τοῦ βασιλείου μου καί φτιάξτε ὅσα περισσότερα κιβώτια μπορεῖτε.»

Κάθε δέντρο στό βασίλειο κόπηκε. Ὅλα ἔγιναν κιβώτια πού τοποθετήθηκαν στόν πύργο, ὁ ὁποῖος ἔφτασε πλέον ὥς τά σύννεφα.

Ὁ βασιλιάς ἄρχισε νά σκαρφαλώνει στόν πύργο. Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε ὅλο καί πιό ψηλά στόν οὐρανό, ὥσπου μπῆκε μέσα στά σύννεφα. Ἐπιτέλους ὁ βασιλιάς ἔφτασε στήν κορυφή τοῦ πύργου. Τό φεγγάρι φαινόταν πολύ κοντά.

Ἅπλωσε τό χέρι του γιά νά τό ἀγγίξει, ἀλλά ἦταν ἀκόμη μερικά ἑκατοστά πιό ψηλά. Ἕνα ἀκόμη κιβώτιο καί τό ὄνειρό του θά γίνει πραγματικότητα!

Ὁ βασιλιάς ἔγινε ἔξαλλος, μά ξαφνικά ἠρέμησε.

– Ἔχω μία λαμπρή ἰδέα! Πάρε τό κιβώτιο ἀπό τό κάτω μέρος τοῦ πύργου καί φέρε το ἐπάνω σ᾽ ἐμένα, εἶπε στόν ξυλουργό.

– Τί; Ἕνα ἀπό τό κάτω μέρος; ἀπάντησε μέ κομμένη τήν ἀνάσα του ὁ ξυλουργός.

– Ναί, ἕνα ἀπό τό κάτω μέρος καί κάν᾽ το ἀμέσως, προτοῦ σοῦ πελεκήσω τό κεφάλι, οὔρλιαξε ὁ βασιλιάς ἀπό τήν κορυφή.

Ἔτσι, ὁ ξυλουργός ἔκλεισε τά μάτια του, τράβηξε ἀπό τή λαβή τό τελευταῖο κιβώτιο καί ἀπομακρύνθηκε γρήγορα. Ὁ πύργος σωριάστηκε! Καί κάπου, κάτω ἀπό τά ἑκατομμύρια κιβώτια ἦταν ἐγκλωβισμένος ὁ βασιλιάς.

Κανείς δέν γνωρίζει τί συνέβη μέ τόν βασιλιά! Γνωρίζουμε ὅμως πολύ καλά ὅτι δέν ἄγγιξε ποτέ τό φεγγάρι!"

Θαρρῶ ὅτι δέν διαφέρουμε καί πολύ ἀπό τή φιγούρα τοῦ ἄφρονα βασιλιᾶ τῆς Καραϊβικῆς Παράδοσης. Πασχίζουμε στή ζωή μας νά ἀκροβατοῦμε στόν ἀπατηλό καί ὀνειρικό παρόντα χωροχρόνο, στηριζόμενοι πάνω στά ποικιλόχρωμα «κιβώτιά» μας στά ὁποῖα στηρίζουμε τήν «ἀπογείωσή» μας, γιά νά γίνουν κάποια στιγμή τά «μπάζα» πού θά ἐξαφανίσουν τήν ὕπαρξή μας, ἀκόμη καί αὐτό τό στίγμα μας ἀπό τή ζωή!

Γινόμαστε ὅμως ζωντανό παράδειγμα βαβελικῆς ἀλαζονείας γιά τούς γύρω μας καί κυρίως γιά τά παιδιά μας, τά ὁποῖα ζυγίζουν καί σταθμίζουν κάθε λόγο, κάθε κίνηση, πράξη καί συμπεριφορά μας!

Τήν καταγράφουν στόν «σκληρό δίσκο» τῆς ψυχῆς τους καί ὅλως ἀσυνείδητα σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς τους τή μιμοῦνται καί τρομάζουν μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους, καθώς τόν συλλαμβάνουν νά υἱοθετεῖ συμπεριφορές τίς ὁποῖες ἔχουν ἀπορρίψει καί μάλιστα κατηγορηματικά!

Ἐμεῖς ὅμως ἀπτόητοι συνεχίζουμε τό χτίσιμο τοῦ «πύργου» μας γιά νά ἐπαληθευθεῖ γιά μία ἀκόμη φορά καί προσωπικά γιά μᾶς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου. Καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν, καὶ ἐζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ» (Ψα 36,35-37).

Εἶδα τόν ἀσεβῆ νά ἀνυψώνεται καί νά ὑπερηφανεύεται σάν τίς κέδρους τοῦ Λιβάνου καί ξαναπέρασα ἀπό κεῖ καί δέν ἦταν καί τόν ἀναζήτησα καί δέν βρέθηκε οὔτε ὁ τόπος του!»