Το Καρναβάλι δεν είναι πολιτισμός, δεν είναι η παράδοσή μας!

Το Καρναβάλι δεν είναι πολιτισμός, δεν είναι η παράδοσή μας!

Καρναβάλι, ή αλλιώς «τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε»…!

Φαντάζει στα αλήθεια τόσο παράταιρη τούτη η ξέφρενη διασκέδαση του καρναβαλιού! Και μάλιστα μέσα σε όλα αυτά τα κοσμογονικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Όχι άδικα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι πρόκειται για κατάσταση υπερβολικής  αναισθησίας των καιρών μας. Κατάσταση όμοια με αυτήν που περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος, σε ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο, όπου αναφέρεται σε «μεγάλη ακαταστασία, αδιαφορία για την σωτηρία, προθυμία για χορούς και γλέντια, απόλαυση των γήινων αγαθών» (1). Όλα αυτά συναποτελούν μία μορφή νεοειδωλολατρείας με αθροιστικές επιδράσεις ενός ξενόφερτου πολιτισμού, που αδιάκριτα μιμούμαστε και ασύνετα υπακούμε στα χωρίς φρόνηση ολέθρια κελεύσματά του.  

Όμως ο Ρωμαίικος πολιτισμός, ο δικός μας πολιτισμός, η δική μας Ορθόδοξη Παράδοση, άλλα υπαγορεύουν. Μέσα από την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, παρουσιάζονται τις ημέρες αυτές, οι οδυνηρές συνέπειες της έξωσης των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο και της απομάκρυνσης του ανθρωπίνου γένους από τον Θεό. Επιπλέον τίθεται προ των οθφαλμών μας η μέλλουσα κρίση. Αποκαλύπτεται έτσι το σωτηριώδες γεγονός της μετάνοιας, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στις υπέροχες παραβολές των Κυριακών του Τριωδίου (2) και στο κατανυκτικό τροπάριο «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα» (3).

Επειδή ωστόσο η μετάνοια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την συναίσθηση, έντονο προβληματισμό δημιουργεί η επίπλαστη διασκέδαση των ημερών μας μέσα από τις  καρναβαλικές εκδηλώσεις, που βαίνουν προς την κορύφωσή τους κατ’ αντιστοιχία με την αρχαιοελληνική ρήση: «φάγωμεν καί πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». (4) Την ίδια στιγμή μάλιστα, που η ακατανόητη όσο και εξοργιστική παραχώρηση του ιερού ονόματος, και όχι μόνο, της Μακεδονίας μας, σε συνδυασμό με μια σωρεία θεμάτων πνευματικών, εθνικών, κοινωνικών και ηθικών δημιουργούν ένα αλγεινό για το έθνος και την πατρίδα μας μείγμα. Και ενώ όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό θα έπρεπε να μας εγείρει σε επαγρύπνηση, λίγοι δείχνουν να είναι αυτοί που ανησυχούν.

Ασχέτως με το πόσο βιώνει κανείς στην καθημερινότητά του την πνευματική ζωή της μίας αγίας Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί, πως τείνει να επιβεβαιωθεί, και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό, η ιστορική φράση του Θουκυδίδη: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», δηλαδή, «τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε»! (5)

Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί η απύθμενη αδιαφορία και αναλγησία της εποχής μας;  

Βλέπει κανείς πως όχι μόνο στην Πάτρα, στην πόλη του Πρωτοκλήτου (μιας από τις δύο μόνο πόλεις στην Ευρώπη που έχουν το προνόμιο να έχει μαρτυρήσει εκεί Απόστολος για την αγάπη και την αλήθεια του Χριστού – η άλλη είναι η Ρώμη-), αλλά και σε άλλες πόλεις ο αριθμός των συμμετεχόντων βαίνει αυξανόμενος. Το ίδιο γιγαντώνονται και οι παράπλευρες συνέπειες όπως ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, ακόμα και οι εκτρώσεις. Μια βόλτα στα έκτακτα περιστατικά των νοσοκομείων τα ξέφρενα βράδια του καρναβαλιού θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο… Πόσο, στ’ αλήθεια, επίκαιρος φαντάζει ο λόγος: «Πάλι τον καύκον έπιες, πάλιν τον νουν απώλεσας!» (6)

Αλλ’ «ουκέτι καιρός!»(7)

Αυτός δεν είναι πολιτισμός αλλά πολιτιστικός κανιβαλισμός!

Δεν είναι διασκέδαση αλλά κραιπάλη!

Δεν είναι άνθη μυρίπνοα της παράδοσης αλλά υποδούλωση στα πάθη και δυσωδία!

Τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας δυστυχώς μόνο θλίψη προκαλούν. Καθιστούν παράλληλα αναγκαία την περίσκεψη, την ενσυναίσθηση αλλά και την ανδρεία. Αυτές εξάλλου τις αρετές δεν προβάλλει ο δικός μας πολιτισμός; Αυτή δεν είναι η αριστεία της Ρωμηοσύνης; «Ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοὶ γένωνται.» (8)


Παρασκευάς  Ι. Λαλιώτης

Υποσημειώσεις:

ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: το σχολείο των «Δράσεων»

Καθώς το σύγχρονο ελληνικό σχολείο χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο με τον νεοταξικό όρο «σχολείο των δράσεων», πιστοί στις ιερές αξίες της παιδείας των προγόνων μας, αναμένουμε τον λυτρωτικό καιρό των αποδράσεων από τις νεοταξικές συμπληγάδες!

«Μα θα ‘ρθούνε άλλα χρόνια

μ’ όνειρα κι οράματα

δίχως λόγους στα μπαλκόνια

κι άχρηστα προγράμματα»

 Ν. Γκάτσος

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς

"Οι λόγοι, ή καλύτερα, «οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου», για να μνημονεύσουμε και τον Παλαμά, σταμάτησαν ευτυχώς να εκτοξεύουν από τα μπαλκόνια τις ουρανομήκεις ανοησίες τους.

Το «μέγα πλήθος» και το «μέγα πάθος» των αρχικομματαρχών μπήκε, ανεπιστρεπτί, στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». (Τι φράση κι αυτή!!!).

Τα «άχρηστα προγράμματα» όμως παραμένουν. Μόνο που στην εκπαίδευση τα βάφτισαν «δράσεις». Δράση. Ιδού η μαγική λέξη που συγκλονίζει τα σημερινά σχολειά. «Κάντε μία δράση», ακούς κι ανατριχιάζεις. Μία δράση για την ξενοφοβία, για τον ρατσισμό, για τον σεβασμό στην ετερότητα. Η νεοεποχίτικη σαχλαμάρα βρήκε πεδίον δόξης λαμπρόν. Μην διδάσκετε, κάντε δράσεις! Ο δάσκαλος που διδάσκει, που μαθαίνει στους μαθητές του γράμματα, για να το πω απλά, είναι ξεπερασμένος, ανεπαρκής, ίσως και επικίνδυνος για το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» τους.

(Παραθέτω κάτι από έναν παλαιότερο παιδαγωγό, για τον σκοπό του σχολείου, ο οποίος δεν ανήκε στην «αντίδραση», αλλά θεωρείται από τους αρχηγέτες της «πρωτοπορίας». «Το σχολείο διδάσκοντας συστηματικά στο παιδί τ’ αγαθά του πολιτισμού του και γνωρίζοντάς του τον τόπο του, κάνει συνειδητή, συστηματοποιεί και απλώνει την εθνική μόρφωση που παίρνει κάθε παιδί από την εξωσχολική του ζωή». Το κείμενο μιλά για εθνική μόρφωση και είναι από το δυσεύρετο βιβλίο «πάρεργα και μελέτες», του Αλ. Δελμούζου, σελ 42. Αλλά ποιος προσέχει σήμερα τους παλιούς δασκάλους;).

Ο δάσκαλος πια δεν πρέπει να μεταδίδει γνώσεις. «Έχει μεταδοτικότητα» έλεγαν παλαιότερα, όταν ήθελαν να τον επαινέσουν, ενώ σήμερα πρέπει να είναι επικοινωνιακός, να «κάνει δράσεις». Δεν έχει σημασία, αν μες στην τάξη ματώνεις κυριολεκτικά, για να διδάξεις την μάχη στα Δερβενάκια ή την διαίρεση κλασμάτων. Αυτό δεν φαίνεται, δεν αξίζει κιόλας. Η περιρρέουσα ηττοπάθεια, απογοήτευση και παραίτηση θεωρεί σχεδόν χάσιμο χρόνου και ματαιοπονία την μάθηση. Δουλειά, δηλαδή πρόσληψη στο Δημόσιο, δεν εξασφαλίζουν τα… γράμματα. Γιατί να τα τυραννούμε τα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια μας, γιατί να καθόμαστε δίπλα τους, βοηθώντας τα στο διάβασμα; Πόσο πιο ευχάριστα περνάει η ώρα, όταν τα παιδιά στήνονται στο διαδίκτυο, άφωνα και ανύπαρκτα, κι εμείς οι γονείς, ανενόχλητοι, απολαμβάνουμε στον καναπέ τις ηδονικές αναθυμιάσεις της τηλοψίας; Περισσότερη ώρα αφιερώνουμε στον κ. Λαζόπουλο, παρά στα παιδιά μας.

Γι’ αυτό, αν κάποιος δάσκαλος, φιλότιμος και… μεταδοτικός, εργάζεται, αναθέτει εργασίες, είναι αυστηρός -τι έγκλημα!- γίνεται αντιπαθητικός. Η επωδός συχνή: αφού δουλειές δεν υπάρχουν τι τα ζαλίζει τα παιδιά! Η ζημιά όμως έγινε στο παρελθόν.