ΑΥΤΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ,
Ο ΠΟΤΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ,
ΟΥΤΕ ΑΘΡΗΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ
ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟΣ!
ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!
ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗ
ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ,
ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ!
«Αύτη η πίστις των Αποστόλων,
Αύτη η πίστις των Πατέρων,
Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων,
Αύτη η πίστις την Οικουμένην
εστήριξε.»
(από
το Συνοδικό της Ορθοδοξίας)
«Οὐκ ἀρνησόμεθά
σε, φίλη Ὀρθοδοξία·
οὐ
ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·
ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν,
καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ
κοιμηθησόμεθα·
εἰ δὲ καλέσει
καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ
τεθνηξόμεθα.»
(Ιωσήφ
Βρυέννιος)
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι η
εορτή των νικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παρελθόν. Αυτές οι νίκες του
παρελθόντος είναι το ηθικό κεφάλαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Σταυρός της και
η τροφή της. Αυτό είναι σπουδαίο και σημαντικότατο. Όμως, οι νίκες αυτές από το
παρελθόν της Εκκλησίας είναι η έμπνευση και το κίνητρο για τις νίκες της στο
παρόν και στο μέλλον, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Είναι το σημαντικότερο επειδή το
στεφάνι της δόξης είναι υπεσχημένο στους νικητές και όχι στους εορτάζοντες τις
νίκες των άλλων. Γιατί είναι γραμμένο στο βιβλίο της αληθείας: όποιος νικήσει
θα κερδίσει τα πάντα και θα του γίνω Θεός και αυτός θα μου γίνει υιός. Η αμοιβή
του Θεού λοιπόν, δίδεται στους νικητές και όχι σε όσους εορτάζουν μονάχα τις
νίκες των πατέρων τους.
Αυτό δε σημαίνει πως είναι
ασήμαντο το να εορτάζουμε τις νίκες των πατέρων. Αντιθέτως, ο εορτασμός των
προτέρων νικών είναι αποφασιστικής σημασίας για την εξασφάλιση και νέας νίκης
επειδή οι νίκες του πατέρα υποκινούν σε νίκες και τους υιούς.
Ας πάρουμε πρώτα τους νικητές του
κόσμου τούτου και τις νίκες τους. Ο Αχιλλέας ενθουσίαζε επί αιώνες τους νέους
των Ελλήνων προς τη νίκη. Στέλνοντας τους υιούς τους στο πόλεμο, οι Ελληνίδες
μητέρες τους έλεγαν: ή νεκρός ή νικητής.
Ο Κράλιεβιτς Μάρκο πέτυχε όσο
ζούσε εκατό νίκες. Μέχρι τώρα όμως έχει οδηγήσει σε νίκη χιλιάδες αυτών, οι
οποίοι ενθουσιάστηκαν από εκείνον. Το ίδιο και ο Μίλος Όμπιλιτς και ο Βάνος
Στράχινιτς, άλλοι ορθόδοξοι ήρωες των Σέρβων μα και των άλλων λαών.
Δεν είναι μονάχα η δειλία
μεταδοτική μα είναι και ο ηρωισμός. Ο δειλός που φωνάζει: φεύγουμε, χανόμαστε,
μεταδίδει στο στράτευμα το φόβο. Το ίδιο όμως, μεταδίδει τον ηρωισμό εκείνος
που φωνάζει: εμπρός, ο εχθρός νικήθηκε!
Όποιος δοξάζει τους ήρωες,
"μολύνεται" από την νόσο του ηρωισμού. Όποιος δοξάζει τους νικητές,
ενθουσιάζεται από την επιθυμία να γίνει και ο ίδιος νικητής. Γι’ αυτό, η
Ορθοδοξία του νικητού και της νίκης του έχει τεράστια επιρροή στους ανθρώπους,
στην αγωγή και στο χαρακτήρα.
Έτσι γίνεται στους κοσμικούς
πολέμους, έτσι και ακόμα περισσότερο στο πνευματικό πόλεμο. Μη φοβήσθε, εγώ
νενίκηκα τον κόσμον, είπε ο Σωτήρας στους μαθητές Του. Και όχι μόνο το είπε μα
και το έπραξε στ’ αλήθεια. Νίκησε τον άρχοντα του κόσμου τούτου, νίκησε την
αμαρτία, νίκησε και το θάνατο.
Βλέποντας οι Απόστολοι τις νίκες
Του και μεθυσμένοι από αυτές, έγιναν και οι ίδιοι νικητές. Τους Αποστόλους
μιμήθηκαν οι διάδοχοί τους και αυτούς οι δικοί τους διάδοχοι. Η μία χριστιανική
γενεά μετά την άλλη, μεγαλουργούσε με τη νικηφόρο δόξα της, ενθουσιασμένη από
τις νίκες και τους νικητές του παρελθόντος. Καθώς το ένα κύμα παράγει δεύτερο,
έτσι το ένα νικηφόρο στράτευμα του Χριστού γεννούσε και υποκινούσε το επόμενο
νικηφόρο Του στράτευμα. Έτσι, το αστείρευτο και ζωντανό ποτάμι της Εκκλησίας
του Θεού δια της ιστορίας των είκοσι αιώνων, γινόταν όλο και πλατύτερο,
βαθύτερο και πιο ορμητικό, αρδεύοντας με ζωή και δόξα τις τέσσερις πλευρές του
κόσμου. Η μόνη πηγή αυτού του ποταμού είναι ο Χριστός και όλο το ζων ύδωρ είναι
δικό Του. Δικά του και όλα τα ορμητικά κύματα από αιώνα σε αιώνα και από γενεά
σε γενεά.
Οι νέες νίκες ως καθήκον και
χαρά.
Είπε κάποιος ότι ο χριστιανισμός
δεν είναι θρησκεία αλλά επανάσταση. Τούτος ο λόγος δικαιολογείται αν η
επανάσταση εκληφθεί υπό πνευματική και ηθική έννοια ως ανατροπή της αναλήθειας,
της αδικίας και της ασπλαχνίας εντός του εαυτού μας πρώτα και κατόπιν στον
περίγυρό μας. Όπου ανατροπή εκεί και μάχη, όπου μάχη εκεί και νίκη. Ο
χριστιανισμός είναι αγώνας από τη πρώτη μέρα της ιστορίας του -από την
αναζήτηση και μη εύρεση καταλύματος για το θείο Βρέφος στα πανδοχεία της
Βηθλεέμ- μέχρι σήμερα και από τώρα μέχρι την εσχάτη μέρα. Ταυτόχρονα, ο
χριστιανισμός είναι μια αλυσίδα από νίκες, από την αρχή ως το τέρμα. Νικούσε
και όταν ακόμα έδειχνε νικημένος. Τις χαμένες μάχες τις προσμετρούσε ως νίκες.
Τους σκοτωμένους μαχητές για τον Τίμιο Σταυρό, τους σημείωνε στον κατάλογο των
νικητών. Τα χαμένα βασίλεια του κόσμου αντάλλασσε με βασίλειο ακριβότερο,
εκείνο του ουρανού.
Αν η Εκκλησία ως σύνολο δεν
σταματά την ανατροπή, δε σταματά τον αγώνα και την κατάκτηση νικών, είναι
δυνατόν όμως, τα μεμονωμένα μέλη της να εγκαταλείψουν τη μάχη και να χάσουν τη
νίκη. Εκεί είναι ο κλαυθμός και ο οδυρμός και ο ραχήλειος θρήνος της Εκκλησίας
για τα τέκνα της.
Από αυτό πηγάζει και το ορθό
δίδαγμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, η εντολή να καταβάλει ο κάθε ορθόδοξος
χριστιανός το προσωπικό του μόχθο για την κατάκτηση νέας νίκης. Οι παλαιές
νίκες, μας βοηθούν αλλά δεν μας σώζουν. Οι νίκες των πατέρων μας είναι η
κληρονομία μας την οποία έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε και να αυξήσουμε με τις
δικές μας νίκες.
«Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω
να γευτεί από το δέντρο της ζωής που βρίσκεται στο μέσον του Παραδείσου του
Θεού.
Αυτός που θα νικήσει δε θα
νοιώσει θάνατο άλλο.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω
να φάγει από το μάννα το κεκρυμμένο και λίθο λευκό και επάνω στο λίθο όνομα
καινό γραμμένο το οποίο κανένας δεν γνωρίζει εκτός από εκείνον που κατέχει το
λίθο.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει και θα
τηρήσει τα έργα μου μέχρι τέλους, θα δώσω εξουσία κατά των ειδώλων.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει, θα
ενδυθεί χιτώνα λευκό και δεν θα εξαλείψω το όνομά του από τη βίβλο των ζώντων
και θα αναγνωρίσω το όνομά του ενώπιον του Πατρός μου και των αγγέλων Αυτού.
Αυτόν που θα νικήσει θα καταστήσω
στύλο της Εκκλησίας του Θεού... και θα χαράξω επάνω του το όνομα του Θεού του.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω
να καθήσει μαζί μου στο θρόνο μου.
Αυτός που θα νικήσει θα λάβει τα
πάντα, θα του γίνω Θεός και θα γίνει υιός μου».
Αυτά είναι γραμμένα στο μυστικό
βιβλίο των Αποκαλύψεων του Θεού. Αυτά λέγει ο μέγας Νικητής, δια του οποίου
μπορούσε όλοι μας να γίνουμε νικητές.
Αυτά λέγει ο μόνος Αναμάρτητος
και Ανυποχώρητος, του οποίου το όνομα είναι Άλφα και Ωμέγα και πάλι άλλο όνομα
Αμήν.»
* Απόσπασμα από Εγκύκλιο επιστολή του Σεβασμιωτάτου επισκόπου
Ζίτσης Νικολάου, επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας του έτους 1938.
Πηγή μας:
