"Πως θα γίνουν τα σώματά μας τη Β' Παρουσία;" Απάντηση σε ένα ερώτημα που συνδέεται με την τελευταία πράξη της ανθρώπινης Ιστορίας... την Ανάσταση!

 

Ως εύστοχη και τεκμηριωμένη απάντηση σε ερωτήματα που αφορούν στην Β' Παρουσία του Κυρίου μας, στην Ανάσταση  των νεκρών και στην αιώνια ζωή,  θεωρούμε το παρακάτω κείμενο, το οποίο και αναδημοσιεύουμε...

 

" Πως θα γίνουν τα σώματά μας τη Β' παρουσία;

 

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα θέματα της πίστεώς μας είναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ . Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι...

 

(Μέρος 1ον)

 

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα θέματα της πίστεώς μας είναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.

 

Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι υποτίμησαν το ανθρώπινο σώμα, θεωρώντας το από την αρχαιότητα έως σήμερα, και εις τους αιώνας, ως κάτι το ενοχλητικό, παράτερο και βδελικτό. Άρα, αποκλείεται αυτό το «ξεδιάντροπο» ανθρώπινο σώμα να κληρονομήσει Την Βασιλεία Του Θεού.

 

Κάποιο άλλοι δε, το «υπερ» τίμησαν και το ειδωλο-ποίησαν μέσα από την λατρεία της αμαρτίας και στην πραγματικότητα το υποτίμησαν.

Ακόμη όμως και μέσα στις περισσότερες αντιλήψεις των σημερινών ευλαβών Ορθοδόξων και μη, Χριστιανών, υπάρχει η ιδέα περί εξαερώσεως του ανθρωπίνου σώματος. Θεωρούμε την αιώνιο ζωή ως κάτι αφηρημένο, νεφελώδες , και μυθικό, εκεί όπου το σώμα και γενικά ο άνθρωπος θα εξελιχθεί σε κάτι το φαντασιώδες. Θα γίνει απλά ένα άϋλο πνεύμα, όπως το Φαντασματάκι των Ghostbusters (Γκοστ Μπάστερς.)

 

Προς τούτο η παρεξήγηση γεννήθηκε από μία επιπόλαια ερμηνεία των λόγων του Απ. Παύλου «σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. έστι σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν.(Α΄ Κορ.ιε΄-44)

 

Όμως πνευματικό σώμα , δεν σημαίνει ένα άϋλο φάντασμα, αλλά σημαίνει ότι αυτό το σώμα θα κυβερνάται από την ζωή Του Αγίου Πνεύματος(πνευματικόν) και όχι από τις κατώτερες δυνάμεις τις ψυχής(ψυχικόν) .

 

Αλλά ας ενσκήψουμε λίγο περισσότερο στη Ορθόδοξη θεολογία της Εκκλησίας μας για την μέλλουσα Ανάσταση των νεκρών.

 

Για τούτη την παρεξηγημένη Ανάσταση (!)για την οποία οδήγησαν οι Σαδδουκαίοι τον Κύριο μας στον Σταυρό και στον Θάνατο και για την οποία εκδιώχθηκαν, κατακρίθηκαν και μαρτύρησαν οι Άγιοι Απόστολοι και κάθε αληθινός Χριστιανός κατά πως το λέει ένα Αναστάσιμο τροπάρι της Εκκλησίας μας :

«Ἐξέλθετε οἱ τοῦ ἀμπελῶνος ἐργάται, κηρύξατε τὸν τῆς ἀναστάσεως λόγον·»

 

Γι’ αυτό και η Ανάσταση των νεκρών « εν τη εσχάτη ημέρα» με τα σώματά τους , είναι δόγμα και αλήθεια αποκλειστικώς και μόνο του Χριστιανισμού.

 

Ο Χριστός μας αναστήθηκε! Ναι!

 

Αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα του, αληθινά! πιο αληθινά από αληθινά !

 

Αναστήθηκε με την σάρκα του, το δέρμα του , τα κόκαλα του και με άρτια όλα τα μέλη του σώματός του .

Το αναφέρει άλλωστε και στους έντρομους αποστόλους στο υπερώον.

«ελάτε , δές τε και ψηλαφήσατέ με και καταλάβετε ότι δεν είμαι πνεύμα(φάντασμα)! έχω σάρκα και οστά(κόκαλα).

Και λέγοντάς τους αυτά τους έδειξε τα χέρια και τα πόδια του. Και κατόπιν έφαγε, μάσησε και κατέπιε μπροστά τους ψάρι και κερήθρα. Το φοβερός ρεαλισμός !

« ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι, ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε΄ ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει, καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. Καὶ τοῦτο εἰπών, ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ἒτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς, καὶ θαυμαζόντων, εἶπεν αὐτοῖς· Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; Οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου. Καὶ λαβὼν, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν.» (Λουκ κδ,36-43΄)

Όμως ο Χριστός αναστήθηκε για εμάς, και όχι για τον «εαυτούλη του» και για να αποκτήσει απλά την χαμένη του ανθρώπινη ζωή. Αφού είναι Θεός , έχει ανάγκη την ανθρώπινη ζωή;

 

Ο Χριστός αναστήθηκε για να αναστηθούμε και εμείς!

 

Όπως ο Χριστός αναστήθηκε σωματικά έτσι και εμείς θα αναστηθούμε σωματικά, έστω και εάν έχουνε τώρα τα σώματά μας τα κακά τους τα χάλια , είτε είναι άρρωστα, ανάπηρα, ανεπαρκή, γερασμένα. Θα αναστηθούν!

 

Και όταν αναστηθούν θα είναι ανακαινισμένα, αθάνατα, αιώνια, άφθαρτα με την Χάρη Του Αγίου Πνεύματος. Δεν θα υπόκεινται σε θάνατο, σε φθορά σε αρρώστια, ψυχοσωματικά πάθη , αλλά και ούτε σε βιοτικές βιολογικές ανάγκες πάσης φύσεως ,τροφή, νερό ,περιορισμούς τοπικούς ή χρονικούς ,σεξουαλικότητα, ξεκούραση , πιοτό … αφού οι αιώνιες Χαρές θα είναι τέτοιες που τίποτα το εφήμερο από ό,τι βιώνουμε σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές. Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο για εμάς . Αναλήφθηκε για να αναληφθούμε και εμείς.

 

Ο Χριστός μεταμορφώθηκε για να μεταμορφωθούμε και εμείς .

 

Ό,τι συνέβει στον Χριστό είναι μία προ-οδοποίηση και προ-ειδοποίηση για το τι θα επακολουθήσει και σε εμάς.

Γιαυτό και μαζί με την ανάστασή του, παράλληλα, όπως μας βεβαιώνει το Ευαγγέλιο, αναστήθηκαν και πολλοί νεκροί από τα Ιεροσόλυμα(ως ένα μικρό δείγμα για το τι πρόκειται να συμβεί και στα δικά μας σώματα)

«Καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» (Ματθ. κζ΄52-53)

 

Συγκλονιστικά ακόμη είναι όσα αναφέρονται στο μαρτύριο των 7 Μακαβαίων παίδων, όταν ο αντίθεος Αντίοχος ο Επιφανής τους έκοβε τα μέλη του σώματός τους :

«…Επειτα δε από αυτόν εβασανίσθη ο τρίτος αδελφός. Οταν δε ο δήμιος του εζήτησε να εξαγάγη αμέσως την γλώσσαν του και τας χείρας του, δια να του τα κόψουν, εκείνος τα επρότεινε με θάρρος καὶ γενναίως εἶπεν · “έχω πάρει τα μέλη αυτά από τον ουράνιον Θεόν και χάριν του νόμου του Θεού δεν τα λογαριάζω, διότι πιστεύω ότι από τον Θεόν θα τα αποκτήσω πάλιν κάποτε”.

«μετὰ δὲ τοῦτον ὁ τρίτος ἐνεπαίζετο καὶ τὴν γλῶσσαν αἰτηθεὶς ταχέως προέβαλε καὶ τὰς χεῖρας εὐθαρσῶς προέτεινε καὶ γενναίως εἶπεν· ἐξ οὐρανοῦ ταῦτα κέκτημαι καὶ διὰ τοὺς αὐτοῦ νόμους ὑπερορῶ ταῦτα καὶ παρ᾿ αὐτοῦ ταῦτα πάλιν ἐλπίζω κομίσασθαι «(Μακαβ.ζ΄-10-11)

 

Γι' αυτό και δεν είναι σωστό να ιστορούνται και εικονογραφούνται οι Άγιοι με τυχόν αναπηρίες που είχαν στην ζωή αυτή. Γιαλάκια, αναπηρικά καροτσάκια κ.α. αφού η Αγιογραφία εικονίζει το ανθρώπινο σώμα με την προοπτική της μέλλουσας, ένδοξης και άρτιας μορφής του. Εξαιρούνται βεβαίως οι Αγιογραφίες από τα βίαια μαρτύρια των ενδόξων μαρτύρων που με όποιο τρόπο και εάν μαρτύρησαν και απεκόπησαν τα σώματά τους , ο Θεός θα τους τα επιστρέψει στην Β΄Παρουσία.

 

Ως εκ τούτου και οι ψυχές των δικαίων που βρίσκονται τώρα στον Παράδεισο, δεν είναι ευχαριστημένες εντελώς χωρίς το σώμα τους.Το αποζητούν, τους λείπει ο μισός άνθρωπος, και ακολούθως παρακαλούν τον Χριστό να τους το δώσει και πάλι.

Οι ψυχές παρακαλούν τον Χριστό κάτω από τον «θρόνο» του:

«καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐρρέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί.(Αποκ.στ΄10-11)

 

Σωτηρία θα πεί να ξανασταθώ στα πόδια μου, εγώ , που με έβαλαν στον τάφο για να απολαύσει και το σώμα την «μακαρίαν ζωήν».

 

Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή, αλλά σώμα και ψυχή.

 

Αλλά εάν άραγε ρωτήσουμε τους Χριστιανούς σήμερα:

-Πιστεύετε ότι θα αναστηθούμε από τους νεκρούς;
Πόσοι θα απαντήσουν καταφατικά;

Δεν μπορείς να λέγεσαι Χριστιανός και να κερδίσεις την Βασιλεία Του Θεού εάν δεν πιστεύεις στο θεμέλιο της πίστεώς μας : Την ανάσταση των νεκρών.

Δεν γίνεται να λέμε πως πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού εάν δεν πιστεύουμε πως και οι νεκροί θα αναστηθούν.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι απλά ένας τρόπος για να ζήσουμε μία ωραία και ηθική ζωή, αλλά μία προετοιμασία για να αναστηθούμε ψυχή και σώματι στην Βασιλεία Του Θεού.

 

(Μέρος 2ον)

 

Μας βεβαιώνει επίσης και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

«Αυτό ουν το σώμα το φθειρόμενον και διαλυόμενον, αυτό αναστήσεται άφθαρτον.»

 

Για τον λόγο αυτό λοιπόν και στα μνημεία των νεκρών ανάβουμε το καντήλι , το κερί και το θυμίαμα και τοποθετούμε λουλούδια προς τιμήν της Εικόνος Του Θεού, που θα ξανασταθεί όρθια στα πόδια της, αφού το Πανάγιον Πνεύμα που μένει στην Εκκλησία θα ζωοποιήσει και θα δώσει την Ανάσταση των νεκρών.

 

Ακολούθως δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο της Πεντηκοστής στεκόμαστε όρθιοι στις Λειτουργίες και δεν γονατίζουμε, αφού η όρθια στάση είναι προάγγελος της Αναστάσεως μας, δηλαδή θα αναστηθούμε και θα σταθούμε όρθιοι με τα δύο πόδια, τα σωματικά. Όχι τα πνευματικά πόδια αλλά τα σωματικά.

 

Εξάλλου βεβαιώνει ο Κύριός μας στην αδελφή του Λαζάρου Μάρθα:

«Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή.»(Ιωάνν. κε΄-11)
Δεν είπε μόνον εγώ είμαι η ζωή, αλλά και η ανάσταση , η οποία αναφέρεται στο νεκρό σώμα.

 

Και τα εκτρωθέντα ή αποβληθέντα έμβρυα τι θα απογίνουν;
Ακόμη και αυτά θα αναστηθούν ,διότι έχουν από την πρώτη κιόλας στιγμή της σύλληψής τους ανθρώπινη υπόσταση, ψυχή και σώματι. Σαν ένα κουβαράκι που δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμη.
Και πως θα τα αντιμετωπίσει ο καλός μας Θεός , αφού πέθαναν αβάπτιστα;

Μόνο Εκείνος γνωρίζει, μέσα στην απέραντη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία Του, γι’ αυτά τα αδικημένα παιδάκια.

Δυναμικά και ρεαλιστικά είναι επίσης τα όσα μας αναφέρει ο Προφήτης Ιεζεκιήλ για την μέλλουσα ανάσταση των ανθρώπων: (Κεφ. ΛΖ”, 1-14)

Ἐγένετο ἐπ” ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κυρίου, καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἦν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων, καὶ περιήγαγέ με ἐπ” αὐτά, κύκλωθεν κύκλῳ· καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα, ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, καὶ ἰδοὺ ξηρὰ σφόδρα. Καὶ εἶπε πρός με· Υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα· Κύριε, Κύριε, σὺ ἐπίστασαι ταῦτα. Καὶ εἶπε πρός με· Προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα, καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις. Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω εἰς ὑμᾶς νεῦρα, καὶ ἀνάξω εἰς ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ” ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. Καὶ προεφήτευσα, καθὼς ἐνετείλατό μοι Κύριος. Καὶ ἐγένετο φωνὴ ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι, καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον· καὶ ἰδοὺ ἐπ” αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ” αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς. Καὶ εἶπε πρός με· Προφήτευσον, ἐπὶ τὸ πνεῦμα, υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον, καὶ εἰπὲ τῷ πνεύματι· Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· Ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθέ, καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. Καὶ προεφήτευσα, καθ” ὅ, τι ἐνετείλατό μοι· καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρός με, λέγων· Υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστᾶ ταῦτα, πᾶς οἶκος Ἰσραήλ ἐστιν, αὐτοὶ λέγουσι. Ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπώλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. Διὰ τοῦτο προφήτευσον, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· Ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν, καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν, καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος, ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν, τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. Καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ Κύριος, ἐλάλησα, καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

 

Να είμαστε λοιπόν απολύτως σίγουροι για την ανάσταση των νεκρών, (ετυμολογία : νεκάς λεγεται ο νεκρός στα Αρχαία Ελληνικά και ομηρικά ,από το Νη που σημαίνει άρνηση και το Κίκυς που σημαίνει δύναμη ,δηλαδή αυτοί που δεν έχουνε τώρα δύναμη ζωής)
διότι δεν θα την εμποδίσει τίποτα, με οποιονδήποτε τρόπο και εάν πέθανε κάποιος. Είτε έλιωσε ή τον έφαγαν τα κοράκια, τα μυρμήγκια τα σκουλήκια, τον αποτέφρωσε η φωτιά, τον διέλυσε η ατομική βόμβα… Δεν έχει σημασία θα αναστηθεί!

 

Θα δώσει λοιπόν η γη (τόπος των νεκρών σωμάτων) τα σώματα και ο Άδης (τόπος των ψυχών) τις ψυχές, και θα έχουμε πάλι ένωση ψυχών και σωμάτων για να έχουμε ΑΝΑΣΤΑΣΗ Γιατί η Ανάσταση είναι η επανασύνδεση, η επανένωση των ψυχών και των σωμάτων.

 

Μας αναφέρει επιπλέον η Αποκάλυψη:

Καὶ ἔδωκεν η θάλασσα τους έν αὐτῇ νεκροὺς, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ άδης έδωκαν τους έν αὐτοῖς νεκρούς” καὶ έκρίθησαν έκαστος κατα τα ἔργα αὐτόν” …(Αποκ. κ΄- 13)

 

Η ανάσταση των νεκρών στα έσχατα θα είναι και η τελευταία πράξη της Ιστορίας.

 

Άλλωστε την αιωνία σωτηρία την δεχτήκαμε στην ψυχή και στο σώμα μας.

-Πως βαπτιζόμαστε; Με το σώμα μας!
Πως κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού; Με το στόμα μας.
-Και τον Χριστό πως τον πήραμε; Με την Σάρκα Του.
Μέσω λοιπόν του σώματός μας (του βδελυρού, κατά ορισμένους ) σωζόμαστε!

Και η σάρκα, το σώμα, λοιπόν θα δώσει λόγο στον Θεό για τα έργα του.
«Δεί ουν ημάς ως ναόν Θεού φυλάσσειν την σάρκα. (Αγ.Κλήμης Ρώμης)
Αλλά ας ενσκήψουμε λίγο και στα θεόπνευστα σύμβολα Πίστεως της Εκκλησίας μας.

 

Το Ιεροσολυμιτικό Σύμβολο Πίστεως αναφέρει:
«Πιστεύομεν… και εις σαρκός ανάστασιν και εις ζωήν αιώνιον.
Το δε Αθανασιανό σύμβολο (Βρίσκεται μπροστά στο μέγαν Ωρολόγιον)
«… Όθεν ελεύσεται κρίναι ζώντας και νεκρούς,ου τη παρουσία πάντες άνθρωποι αναστήσονται συν τοις εαυτών σώμασιν, αποδώσοντες περί των ιδίων έργων λόγον».

 

Το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας αναφέρει :

«προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» Και επειδή οι ψυχές δεν πεθαίνουν, η ανάσταση που περιμένουμε είναι των σωμάτων.

Η Ανάσταση του Χριστού λοιπόν είναι ποιητική της δικής μας αναστάσεως, που ενεργείται τώρα σε εμάς ψυχικά , αλλά και μετά την Β΄ Παρουσία του θα ενεργηθεί και σωματικά.

 

Έτσι οι άνθρωποι θα βρίσκονται στην Κόλαση ή στην Βασιλεία Του Θεού με τα σώματά τους (δεν θα είναι μόνο ψυχές)και θα λαμβάνουν αναλόγως την δυστυχία ή την χαρά, από την απουσία ή παρουσία Της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

 

Εν τούτοις κάποιοι αμφισβητούν την δύναμη Του Θεού να ανακαινίσει τον κόσμο.

Ο Θεός όμως ό,τι δημιουργεί μπορεί και να το ανα-δημιουργεί.
Εφόσον δημιούργησε εκ του μη όντος ολόκληρο το σύμπαν, δεν μπορεί τάχα αυτό το σύμπαν να το ανα-δημιουργήσει από την υπάρχουσα ύλη;
Ό,τι δημιουργεί ο Θεός από το μηδέν δεν μπορεί να επιστρέψει στο μηδέν.
«ὃν τρόπον γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, ἃ ἐγὼ ποιῶ, μένει ἐνώπιον ἐμοῦ, λέγει Κύριος.» (Ησαϊας. 66-22)

 

Γράφει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς :

« Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του « καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία»
Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε αθάνατοι, στην ψυχή και στο σώμα. Η προσωπικότητά μας , η συνείδηση , και η αυτογνωσία πάντοτε θα υφίσταται.

Με το μηδέν έχει σχέση μόνο ο Θεός ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με αυτό.

Αν εγώ θέλω να αυτοκτονήσω, αυτοκτονώ. Αλλά το μόνο που θα καταφέρω να χωρίσω την ψυχή από το σώμα μου, και όχι να γίνω μηδέν.
Ούτε ένα μόριο της ύλης λοιπόν δεν μπορεί να γίνει μηδέν. Όλα θα γίνουν καινούργια. Η Αγάπη Του Θεού δεν ματαιώνονται.
Με αυτόν τον τρόπο Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ των ανθρώπων θα είναι αναγκαστική. Δηλαδή είτε το επιθυμώ είτε όχι , είτε μ’ αρέσει είτε όχι, θα αναστηθώ.

Ένα μόνο δεν είναι υποχρεωτικό: η θέληση μας για σωτηρία .Η επιλογή μας για μετοχή στην Θεία ζωή.

 

(Μέρος 3ον)

 

Βλέπουμε στο Ευαγγέλιό μας την ανακαίνιση του ανθρωπίνου σώματος αλλά και της κτίσης ολόκληρης να αποδεικνύεται και στο όρος της Μεταμορφώσεως.

Το πρόσωπο Του Χριστό το σωματικό έλαμψε σαν τον ήλιο, αλλά και τα άψυχα ιμάτιά του έγιναν λευκά σαν το φώς ,σαν το χιόνι. Έλαμψε και η έμψυχη και η άψυχη ύλη.

Η Ανάσταση των νεκρών όμως προϋποθέτει την διατήρηση της ιδιαίτερης προσωπικότητας , της συνείδησης και της ξεχωριστής ψυχοσωματικής υπόστασης του ανθρώπου. Εκεί, στην αιωνία ζωή, θα γνωρίζουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συμπορευθήκαμε στην εφήμερη ζωή, άντρες ή γυναίκες, φίλους ή ξένους, όπως επίσης όσους γεννήθηκαν σε άλλες εποχές και ποτέ δεν τους συναντήσαμε, και βεβαίως όλους τους τους Αγίους.

Όμως δεν θα υπάρχει κάποιο ταμπελάκι που να δείχνει, αλλά με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος θα αναγνωρίζουμε τα διάφορα πρόσωπα (όπως έκαναν οι Αγ.Απόστολοι στο όρος θαβώρ όταν ανεγνώρισαν τους προφήτες Μωύσή και Ηλία παρότι δεν τους είχαν δει ποτέ στην επί γης ζωή τους.)

 

Ενώ κατά τον Πανθεϊσμό και τις ανατολικές θρησκείες, Βουδισμός κ.α. εκείνος που πεθαίνει ενώνεται με την μεγάλη ψυχή, το Μέγα πνεύμα του σύμπαντος.

Σαν να έχουμε μία επιφάνεια νερού όπου πετιέται ένας πίδακας, ένα συντριβανάκι. Αυτό το συντριβανάκι έχει μια στιγμιαία υπόσταση, αφού ξεφεύγει από τον όγκο του νερού. Ξαναπέφτει όμως μέσα στο νερό και τότε ξαναγίνεται ό,τι ήταν και πρώτα.

«Νιρβάνα» δηλαδή είναι η επιστροφή στο μηδέν. Μία ύπαρξη μέσα στην ανυπαρξία όπου στερείται προσωπικότητος και συνειδήσεως.

 

Όσον αφορά και πάλι το ανθρώπινο σώμα, αυτό δεν είναι βδελυκτό. Το δημιούργησε ο Θεός, το φόρεσε, το φοράει και θα το φορά για πάντα ο Χριστός, (δύο υποστάσεις : α)ανθρώπινη και β)Θεϊκή ,ταυτισμένες ασυγχύτως και αδιαιρέτως σε ένα Πρόσωπο)

 

Μην ξεχνάμε ότι το ανθρώπινο σώμα βαπτίζεται και εισέρχεται όλο στην κολυμβήθρα.

 

Το Άγιον Πνεύμα λοιπόν δεν υποτιμά την σάρκα μας , αλλά την καθαρίσει και κατοικεί μέσα μας, μέσα στα σώματά μας , σε όλη την ύπαρξή μας.

 

Άλλωστε Την ανάσταση των νεκρών την υπαγορεύει η Αγάπη Του Θεού. Όταν αγαπάμε αυτά που δημιουργήσαμε δεν τα αφήνουμε ποτέ να χαθούν.

 

Τα παιδιά μας τα γεννάμε και μετά τα παρατάμε;
Ένα σπίτι που φτιάξαμε το εγκαταλείπουμε;
Όχι! Αλλά τα φροντίζουμε και τα συντηρούμε.
Διότι στα δημιουργήματα μας αποτυπώνεται όλη μας η αγάπη, η ψυχή και δημιουργικότητα μας.

Πως λοιπόν ο Θεός θα αφήσει όλη την δημιουργία , στην οποία αποτυπώνεται και αντικατοπτρίζεται η Αγάπη , η Δύναμη, η Σοφία και η Δικαιοσύνη Του να γίνει ερημιά…;

 

Ο Χριστός λοιπόν σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο ,και την ψυχή και το σώμα του.

Γι' αυτό «ο Λόγος σαρξ (σάρκα) εγένετο».

Χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μία λέξη πιο ρεαλιστική : σάρκα, όχι απλά άνθρωπος, αλλά σάρκα, για να τονίσει περισσσότερο την πραγματική ενανθρώπισή Του.

 

Ο Θεός λοιπόν προσλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση (ψυχή-σώμα) για να σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο
«Το γαρ απρόσληπτον, αθεράπευτον. Ο δε ήνωται Τω Θεώ ,τούτο και σώζεται.»

Είχε ανάγκη όμως ο ανενδεής Θεός να προσλάβει την ανθρώπινη φύση;
-Όχι! για εμάς το έκανε, για να μας θεώσει ψυχή και σώματι.
Η ενανθρώπιση του Θεού ήταν κατ’ ευδοκία θέλημα Του Θεού και όχι κατά παραχώρηση.

Ο Θεός σαρκώθηκε όχι αναγκαστικά, αλλά επειδή προαιωνίως το ήθελε.

Ακόμη και εάν δεν έπεφτε ο άνθρωπος, πάλι ο Λόγος σαρξ θα γινόταν για να θεώσει την ανθρώπινη φύση.

 

Όμως όταν ο Χριστός αναστήθηκε, δεν άφησε το παλιό φθαρτό σώμα στο τάφο και πήρε ένα άλλο. Αλλά αυτό το παλιό το ανακαίνισε, το ανέστησε και μαζί του ανακαίνισε και νεούργησε (έκανε πάλι νέους) όλους τους ανθρώπους.

Ό,τι είναι λοιπόν το αναστημένο σώμα του Χριστού αυτό θα είναι και το δικό μας στην αιωνία ζωή.

 

(Και εδώ κάτι παράδοξο! Ο Χριστός από την μία έφαγε από το περιγραπτό του ανθρώπινο σώμα το ψάρι και την κηρήθρα ,(και δεν έφαγε από ανάγκη, αλλά για να αποδείξει την ανάστασή Του)αλλά από την άλλη αυτό το υπαρκτό σώμα πέρναγε μέσα από τις κλειστές θύρες.

Πώς συνδυάζονται και τα δύο; Μόνο ο θεός ξέρει!)
Αυτό λοιπόν το ίδιο σώμα που φοράμε τώρα ,αλλά βελτιωμένο και ανακαινισμένο δε, νέο για πάντα.θα έχουμε στην αιωνιότητα.
π.χ. όπως το νερό. Μπορεί από υγρή μορφή να γίνει πάγος ή υδρατμός, αλλάζει η μορφή του αλλά όχι και η ουσία και υπόστασή του.

Όπως ο κόκος του σίτου περιέχει μέσα του όλο το στάχυ που σε λίγο θα ξεπεταχθεί. Έτσι και ο άνθρωπος με την χάρη Του Χριστού ανασταίνεται. Και από ένα μικρό σαπισμένο μέσα στη γη σποράκι ( το πεθαμένο σώμα μέσα στον τάφο) μεταμορφώνεται σε ολόκληρο στάχυ.
Εξ’ ου και η σημασία του σταριού – κολλύβου που θέτουμε στα μνημόσυνα.

Γι' αυτό και με την Θεία Κοινωνία. μέσα μας λαμβάνουμε την σπορά της αθανασίας και φροντίζουμε πάντα να κοινωνήσει εκείνος που φεύγει από την παρούσα ζωή, για να πάρει μαζί του το φάρμακο και τον σπόρο της αθανασίας.

 

Ακολούθως, στην αιωνία Βασιλεία Του θεού μόνο σώματα που θα γίνουν αιώνια και άφθαρτα μπορούν να εισέλθουν.
Όμως με τα σώματα των κολασμένων που και αυτά αναγκαστικά θα αναστηθούν τι θα γίνει;

 

Και οι κολασμένοι και ασεβείς θα αναστηθούνε στην Β΄ Παρουσία και θα έχουνε αθάνατα και άφθαρτα σώματα, όχι όμως και αιώνια ζωή, αλλά θα βιώνουν την αθανασία του σώματος και της ψυχής τους ως ατέρμονη κόλαση, σκοτάδι και πόνο.

Γι' αυτό και οι ίδιοι οι δαίμονες δειλιούν και φοβούνται την κόλαση. Είναι τρομερή γι' αυτούς, που είναι πνεύματα, πόσο μάλλον για τους κολασμένους ανθρώπους που θα συμμετέχουν σε αυτή και με τα σώματάτους! Αλίμονο!!

 

Μας υπενθιμίζει ο Χριστός μας:

Μὴ φοβᾶσθε ἐκείνους ποὺ σκοτώνουν τὸ σῶμα, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ σκοτώσουν τὴν ψυχήν. Νὰ φοβᾶσθε μᾶλλον ἐκεῖνον, ποὺ μπορεῖ νὰ κάνῃ καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα νὰ χαθοῦν εἰς τὴν γέεναν. .(Ματθ.Ι΄,28)

Προσέξτε:

Τι θα βάλει ο Θεός στην Κόλαση;

«Και ψυχή και σώμα»

Ώστε λοιπόν στην Κόλαση θα είναι και το σώμα. Αλλά για να είναι το σώμα στην Κόλαση, σημαίνει ότι πρώτα θα αναστηθεί από τον τάφο, όπου είχε λιώσει, και μετά θα πάει στην Κόλαση.
Πού είναι λοιπόν εκείνοι που λένε ότι η Κόλαση θα είναι απλώς έλεγχοι της συνειδήσεως; Κάτι αφηρημένο και αερώδες;..
Θα είναι βεβαίως και έλεγχος της συνειδήσεως αλλά θα είναι και τιμωρία του σώματος… Και επειδή θα είναι μεν το παλαιό σώμα, αλλά νέο, με νέες ιδιότητες, τότε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως ακριβώς θα είναι η Κόλαση.

Ο Κύριος την παρομοίασε με το «πυρ που δεν σβήνει ποτέ». Και το πυρ αυτό είναι αφεγγές, γι’ αυτό μιλάει και για σκότος.
Π.χ. μπορούμε να απομονώσουμε μόνο την φωτιστική πλευρά του ηλιακού φωτός , ή μόνο την θερμαντική ,όπως κάνουμε με τον Ηλιακό θερμοσίφωνα, κ.λ.π.)

Μίλησε ο Χριστός μας και για «τριγμό των οδόντων και βρυγμό» όταν χτυπούν τα δόντια και μουγκρίζει ο άνθρωπος από τον πόνο .Τί ακριβώς είναι όλα αυτά; ακόμη δεν ξέρουμε.
Τα σώματα λοιπόν θα μετατεθούν ή στην Βασιλεία Του Θεού ή στη Κόλαση.

Μην λησμονούμε εξάλλου ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να ζεί, και όχι απλά να υπάρχει. Και οι πέτρες και τα σίδερα και τα βουνά υπάρχουνε αλλά δεν ζούνε, δεν έχουνε συνείδηση. Μόνο ο άνθρωπος και οι Άγγελοι σε όλο το κτιστό σύμπαν έχουν μετοχή στην Θεία ζωή. Αυτό σημαίνει ΖΩΗ = ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΖΩΗ
Η ύπαρξη λοιπόν σκέτη δεν έχει κανένα νόημα και αξία. Και οι δαίμονες έχουν ύπαρξη αλλά δεν έχουν ζωή. Και οι κολασμένοι θα έχουν ύπαρξη αλλά δεν θα έχουνε ζωή.

Γράφει ο Άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας για τον άνθρωπο :
«Οὔτε οὖν ἀθάνατον αὐτόν ἐποίησεν, οὔτε μήν θνητόν, ἀλλά δεκτικόν ἀμφοτέρων»
Δηλ.ούτε βέβαια θνητό έκανε ο Θεός τον άνθρωπο ,ούτε αθάνατο, αλλά δεκτικό του θανάτου ή της Αθανασίας.

 

( Μέρος 4ον )

 

Η αιτία του θανάτου δεν είναι στην φύση μας ,αλλά στην προαίρεσή μας. Ο Διάβολος δεν είναι κακός στην ουσία του, αλλά στην προαίρεσή του, γιατί την ουσία του την δημιούργησε ο Θεός.
Ο θάνατος είναι μη ον, δεν υπάρχει δεν έχει ουσία, είναι η απουσία της ζωής, όπως η σκιά είναι απουσία του φωτός.
Άρα διαλέγουμε: ή Θεό = ζωή - Φώς ή μη θεό = θάνατος, σκιά, σκοτάδι.

Άρα όταν κι ακόμη αρνείσαι τον Θεό, πάλι δίπλα σου θα τον έχεις, ως απουσία Του όμως.

 

Όπως ο ήλιος έχει δύο ιδιότητες, και φωτίζει και καίει.
Ή προσλαμβάνεις λοιπόν τον Θεόν ως Φως ή ως φωτιά που σε καίει.

 

Αλλά θα ρωτούσε ίσως κάποιος:

-Μα τέλος πάντων(!) δεν υπάρχει ένας χώρος στον οποίο ο Θεός ούτε να υπάρχει ούτε να μην υπάρχει; Γιατί να έχω πάντα Το Θεόν μπροστά μου είτε ως παρουσία είτε ως απουσία;
Διότι, για να υπάρξει αυτός ο χώρος πρέπει κάποιος να τον δημιουργήσει. Και αυτός που δίνει δημιουργία και ζωή είναι μόνον ο Ζων Θεός.

Μονάχα εάν επιστρέψεις στην ανυπαρξία, στο μηδέν, μπορείς να «απαλλαγείς» από τον Θεό. Μα ούτε αυτό μπορεί ποτέ να γίνει γιατί ο Θεός ό,τι δημιουργεί ποτέ δεν επιστρέφει στο μηδέν.

Επανερχόμεθα λοιπόν στον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς:
«Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του « καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία.»
Είναι φοβερό να θέλεις να μην υπάρχεις και να μην μπορείς! Αυτή είναι και η δυστυχία των δαιμόνων και όσων κληρονομήσουνε την κόλαση.

Πιο συγκεκριμένα γράφει ο Απόστολος Παύλος πως μετά την ανάσταση των νεκρών «αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις»
Η νεφέλη είναι πάντα σύμβολο της θείας δόξης.
«εις απάντηση του Κυρίου εις αέρα» για να προϋπαντήσουμε τον Χριστό κάπου στο σύμπαν, Ο Θεός ξέρει που
«και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» και έτσι πάντοτε θα είμαστε μαζί Του στους άληκτους αιώνες των αιώνων. Ο Κύριος τότε θα κατέρχεται και εμείς θα ανερχόμαστε. βλέπε Ανάληψη του Κυρίου, όταν οι Άγγελοι λένε στους Αποστόλους :

«τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.» (Πραξ.α΄11)

Οι κολασμένοι όμως δεν θα αρπαχθούν μέσα σε νεφέλες. Θα μείνουν κάτω στην γη. Και τι θα γίνει με αυτούς και πως θα πάνε στον τόπο της Κολάσεως;
Δεν ξέρουμε, ο Θεός ξέρει.

 

Η Βασιλεία των Ουρανών και εξίσου η Κόλαση θα είναι συγκεκριμένοι περιγραπτοί χώροι-τόποι , και όχι κάτι το φανταστικό, αφηρημένο και απροσδιόριστο , αφού θα φιλοξενούνε τα περιγραπτά και προσδιορισμένα ανθρώπινα σώματα .

 

Με την Δευτέρα ένδοξη παρουσία Του Χριστού μας τα σύμπαντα θα αλλάξουνε!

Από την προϋπάρχουσα ύλη, ανακαινισμένη πλέον, ο Θεός θα πλάσει έναν καινούργιο κόσμο.

Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον,(Αποκ κα΄-1)

Όπως τα παλαιά χρόνια, αλλά και τώρα στα χρόνια της κρίσης, όταν είχανε ένα παλαιό παλτό και εξωτερικά φθείρονταν, τότε με ραπτική μαεστρία το γύριζαν ανάποδα, και τοιουτοτρόπως από την προϋπάρχουσα ύλη του ενδύματος έφτιαχναν ένα ανακαινισμένο παλτό.

Όπως και πάλι επαναλαμβάνει ο Απόστολος Πέτρος για την αναδημιουργία του κόσμου:

Καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.(Πετρ.Β΄γ-13)

Αλλά ας κλείσουμε από τα φωτισμένα και ελπιδοφόρα λόγια του Απ. Παύλου για την Ανάσταση μας:

«ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. .
δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.» (Α΄Κορινθίους ιε΄΄ -51-53)

Πράγματι η ακράδαντη πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά και στην δική μας, που επίκειται, όχι μόνο μας στερεώνει στην ορθή πίστη αλλά μας βοηθάει και στον αγώνα της πνευματικής ζωής και εγκρατείας. Αφού εκείνος που πιστεύει ότι το σώμα του θα κληρονομήσει την αιωνιότητα, προσέχει να μην το μολύνει, αλλά να το εξαγνίζει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, μέσα στον νόμο της Αγάπης προς τον εν Τριάδι Θεό και τους αδελφούς του.

Όπως γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:

«ο πιστεύων ότι μένει το σώμα εις ανάστασιν, φείδεται της στολής και ου μολύνει τούτο.»

 

Είθε ο καλός μας Χριστός με τις πρεσβείες τις γλυκυτάτης του Μητρός να μας αναστήσει εις ανάστασιν ζωής, ψυχή και σώματι, εν τη εσχάτη αυτού ημέρα, για να ζούμε και μεταλαμβάνουμε την αιώνια και άληκτο χαρά μέσα στις λαμπροστάλακτες ακτίνες της Τρισηλίου Θεότητος. Αμήν!

 

«Δια του Αναστάντος Χριστού το ημέτερον γένος της φθοράς ανακληθέν προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε».

 

Βασισμένο στο Βιβλίο : «Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»
+ π. Αθανασίου Μυτιληναίου. Εκδ.ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Επιμέλεια : π. Διονύσιος Ταμπάκης - Ναύπλιον. "

 

Πηγή μας: Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

 

http://www.defencenet.gr/defence/20150822/religion/%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CE%B1/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1

 

"Ορθοδοξία και Ελληνισμός στον σύγχρονο κόσμο"

Ο σεβαστός και αγαπητός  ακαδημαϊκός μας  δάσκαλος πρωτοπρεσβύτερος  π. Γεώργιος Μεταλληνός, δίνει την ορθή διάσταση των δύο οικουμενικών μεγεθών, της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.  Ο λόγος του όπως πάντοτε... αφυπνιστικός, αφοπλιστικός και ρηξικέλευθος!

 

 

"ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ομιλία του π. Γεωργίου Μεταλληνού εις την εκδήλωση προς τιμήν των εισαχθέντων εις την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, κατά το ακαδημαϊκό έτος 2001 - 2002 (Οργάνωση από την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Χαλκιδικής και τον οικείο Δήμο, την 10.02. 2002 εις το Δημοτικό Θέατρο Πολυγύρου).

1) Μιλώντας κανείς για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, αγγίζει ένα μυστήριο, ένα θαύμα κυριολεκτικά, πού συντελέσθηκε μέσα στην Ιστορία. Διότι η ιστορική ένωση των δύο αυτών οικουμενικών μεγεθών προκάλεσε αληθινή κοσμογονία. Δημιούργησε ένα νέο κόσμο, μία αληθινή «Νέα Εποχή». Για να μιλήσω θεολογικά, ξαναδημιούργησε, ανάπλασε τον κόσμο ολόκληρο. Και η ένωση των δύο αυτών μεγεθών ως πηγή ζωής ανεξάντλητη αρδεύει συνεχώς την παγκόσμια κοινωνία. Στην εποχή μας, όμως, τίθεται με τρόπο οξύ και καθοριστικό το πρόβλημα της συνέχειας του συνδέσμου αυτού, πού τόσο ωφέλησε τον κόσμο.

Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τα δύο αυτά μεγέθη, προσδιορίζοντας Ιστορικά τη στιγμή της συναντήσεως και ενώσεως τους και τον τρόπο της διασύνδεσης τους, υπογραμμίζοντας συνάμα τις κύριες απειλές για τη συνέχεια της ένωσης αυτής στους δύσκολους καιρούς μας.

 

Τι είναι ο Ελληνισμός;

Ότι υψηλότερο και ιερότερο παρήγαγε ο κόσμος μέσα στην Ιστορική του πορεία και στα όρια της λυτρωτικής αναζήτησης του, της ανάστασης και ανάτασης του στις οντολογικές αρχές του, είναι ο Ελληνισμός. Η μεγαλύτερη δημιουργία στον κόσμο, το φως πραγματικά της Οικουμένης. Δεν είναι εθνικισμός ούτε ρατσισμός να μιλεί κανείς έτσι για τον Ελληνισμό, διότι όσα ψέλλισα προηγουμένως είναι πορίσματα της διεθνούς Επιστήμης, συμπεράσματα της επιστήμης της Ιστορίας. Ποια είναι η ουσία του Ελληνισμού, της Ελληνικότητας α) Ένα πρώτο γνώρισμα ουσιαστικό της Ελληνικότητας είναι ή Θεοκεντρικότητα. Στην Ιστορία μας δεν υπήρξε ποτέ αθεΐα. Η αθεΐα με τη σημερινή γνωστή μορφή της είναι δημιούργημα των τελευταίων ευρωπαϊκών αιώνων. Για να προσδιοριστεί ή αξία η απαξία του Έλληνος ανθρώπου από την αρχαιότητα, γίνεται αναφορά στη σχέση του με το Θείον, όπως και αν αυτό νοείται, με τον Θεό. Ένθους, δηλαδή ένθεος, είναι ό αληθινός άνθρωπος στην ελληνική παράδοση. Ενθουσιασμός είναι ή παρουσία του Θείου - Θεού μέσα στον άνθρωπο και αυτό συνεχίζεται ως την εποχή μας.

 

Θέωση ορθόδοξα είναι ή ενοίκηση του Θεού μέσα στο άνθρωπο, τον Άγιο. Και σήμερα για να χαρακτηριστεί αρνητικά κάποιος, προσδιορίζεται ως «αθεόφοβος», που «δεν έχει Θεό μέσα του». Όταν ό Απόστολος Παύλος (Πράξ. ΙΖ, 22) χαρακτήριζε τους Αθηναίους Έλληνες της εποχής του «δεισιδαιμονεστάτους» (ευσεβέστατους), έλεγε την αλήθεια.

β) Μια άλλη συστατική Ιδιότητα της ελληνικής συνειδήσεως είναι ό ανθρωπισμός. Ή καταξίωση δηλαδή του ανθρώπου και τών ανθρωπίνων. Ο ελληνικός ανθρωπισμός, αναφερόμενος στην τελική διαμόρφωση του αληθινού άνθρωπου, ξεκινά με το γνωστό «καλός καγαθός άνθρωπος», για να φθάσει στον λόγο του Μενάνδρου (4ος αι. Π.Χ.) Η χαρίεν άνθρωπος όταν άνθρωπος η» (τι ωραίο πράγμα είναι ό άνθρωπος, όταν είναι όντως άνθρωπος). Ή κατάφαση του ανθρώπου και ή καταξίωση του στα όρια της Ελληνικότητας συνυφαίνεται με την ενότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, χωρίς κανέναν τεμαχισμό των περιοχών της ζωής και δράσης του ανθρώπου. Κλασικό παράδειγμα αυτής της κατάφασης και ενιαιοποίησης είναι ο ιερός χώρος των Δελφών. Το μνημείο όλων των αιώνων είναι δομημένο σε τρία επίπεδα. Το πρώτο το συγκροτούν τα ιερά, «από Θεού άρχεσθαι»! Το δεύτερο επίπεδο είναι το θέατρο, το σχολείο της ψυχής, το λαϊκό Πανεπιστήμιο της ελληνικής Αρχαιότητας. Το τρίτο επίπεδο είναι το Στάδιο, το γυμναστήριο, ό χώρος καλλιέργειας του σώματος. Ολόκληρος ό άνθρωπος γίνεται δεκτός ως ψυχή και σώμα, όπως ακριβώς και στην Ορθοδοξία, διότι ολόκληρος ό άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ' εικόνα Θεού», με Βάση το αρχέτυπο του Θεανθρώπου -Χριστού και ολόκληρος ο άνθρωπος έχει προορισμό το «καθ' όμοίωσιν», δηλαδή την ένωση με το Θείο, τη Θέωση.

Ακριβώς στα θέματα αυτά Θεός - άνθρωπος παρατηρείται η μεγαλύτερη σύγκλιση Ελληνισμού -Ορθοδοξίας. Ο Χριστός είναι Εκείνος πού είπε (Μάρκ. β' 27) ότι «Το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο και ουχ ο άνθρωπος δια το Σάββατον». Αυτός ο λόγος θα έπρεπε να βρίσκεται ως προμετωπίδα όλων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών Ιδρυμάτων του κόσμου. Διότι σημαίνει ότι όλοι οι θεσμοί είναι υπηρετικοί του ανθρώπου, διακονούν τον άνθρωπο. Κάθε άνθρωπο. Διότι κάθε άνθρωπος είναι, ως πλάσμα Θεού, ανώτερος από όλο τον κόσμο. «Τι δώσει Ο άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ιστ' 26). Ο Ελληνικός ανθρωπισμός καταξιώνεται και κορυφώνεται στο Ευαγγέλιο του Χριστού.

γ) Ένα άλλο στοιχείο της ελληνικότητας είναι η αγάπη προς την αλήθεια, πού διατυπώθηκε από τον Αθηναίο Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα β 215) ως «ζήτησις αληθείας». Είναι η ελληνική φιλοσοφία. Οι Έλληνες δεν μιλούμε για σοφία, αλλά για φιλοσοφία, αγάπη προς τη σοφία, κίνηση δυναμική προς την εύρεση της Σοφίας, που τελικά είναι ο Θεός. Σοφία του Θεού ήταν για τους προγονούς μας η «θεά» Αθηνά. Για τους Ορθοδόξους Έλληνες σοφία του Θεού είναι ο Χριστός. Αυτή η κίνηση του Ελληνισμού προς την όντως Σοφία καταξιώνεται σε ένα λόγο του Αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους (Α' Κορ. α' 22): «Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, Ιουδαίοι σημείον αιτούσι». Ο Ιουδαίος αιτεί, επαιτεί. Περιμένει παθητικά από τον Θεό να έλθει το αναμενόμενο, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβα περιμένουν τον Αρμαγγεδώνα, τον μεγάλο πόλεμο του Θεού, για να πάρουν και αυτοί (μόνο τότε...) τα όπλα και να υποτάξουν όλα τα έθνη της γης και να ζουν πριγκιπικά επί χίλια χρόνια στον χιλιαστικό «παράδεισο». Οι Έλληνες δεν επαιτούμε, αναζητούμε να εύρουμε. Και «Ο ζητών ευρίσκει», όπως λέγει Ο Χριστός (Ματθ. ζ' 8).

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς με το να λέγει ότι η Ελληνική Φιλοσοφία «ζήτησις εστίν αληθείας», υπονοεί και το ποια είναι αυτή η αλήθεια. Και αυτό προσδιορίζει ερμηνευτικά ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος († 258). Αλήθεια, λέγει, είναι Εκείνος (Πρόσωπο, δηλαδή), που μόνος τόλμησε στην Ιστορία να πει: «Εγώ ειμί η Αλήθεια» (Ίωαν. ιδ' β), δηλαδή ο Ιησούς Χριστός. Αυτόν τελικά ζητούσαν στις πνευματικές ανατάσεις τους οι αρχαίοι Έλληνες σ' όλους τους χώρους: την επιστήμη, την τέχνη, το δίκαιο, ως αλήθεια, ωραίο, δικαιοσύνη! Οι διάφορες όψεις της μιας αδιατίμητης και ακέραιης αλήθειας επικεντρώνονται στον Ελληνισμό σε ένα Πρόσωπο, όχι σε αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα. Ήταν ο «άγνωστος Θεός», πού αναζητούσαν οι Αθηναίοι. Γι' αυτό συνηθίζω να λέγω ότι ό Απόστολος Παύλος στον αθηναϊκό Άρειο Πάγο δεν κατέστρεψε, δεν διέστρεψε, ούτε μετέστρεψε την ελληνική αναζήτηση. Άπλα την έστρεψε προς τον Χριστό λέγοντας: «Ον αγνοούντες ευσεβείτε, τούτον εγώ καταγγέλλω υμίν» (Πράξ. ιζ' 23). Δηλαδή: Αυτόν, πού μέσα στην άγνοια σας τον αναζητείτε, αυτόν σας κηρύσσω, σας φανερώνω. Δηλαδή τον αναζητούμενο και από τον Ελληνισμό Ιησού Χριστό.

δ) Ελληνική αρετή είναι και ή επίγνωση των ορίων του λόγου. Ποτέ ό Ελληνισμός δεν γνώρισε νοησιαρχία δυτικοευρωπαϊκού τύπου, όπως προδιαγράφεται από τον Αυγουστίνο με το περιβόητο εκείνο «credo ut intelligam» (πιστεύω, για να κατανοήσω). Ή διάνοια είναι, έτσι, ό τελικός αποδέκτης και το έσχατο μυστήριο. Ή κρίση αυτή προεκτεινόμενη φθάνει στον Καρτέσιο, πού έλεγε: «cogito ergo sum» (διανοούμαι, άρα υπάρχω). Ή διανοητική διεργασία θεμέλιο της υπάρξεως. Στον Ελληνισμό, ως αρχαίο και ως χριστιανορθόδοξο, είναι άγνωστη ή απολυτοποίηοη του «ορθού λόγου», κάτι πού έλαβε σάρκα καί οστά στη Γαλλική Επανάσταση, επί Ροβεσπέρρου, όταν ή «θεά λογική» λατρεύτηκε στο πρόσωπο μιας γυμνής Πόρνης μέσα στην «Παναγία των Παρισίων». Ή υπέρβαση των ορίων του λόγου στους Έλληνες θεωρείται «ύβρις» (αρχαία τραγωδία).

ε) Σημαντική είναι στον Ελληνισμό και ή κοινωνική αντίληψη της αλήθειας. «Το αληθεύειν εστί κοινωνείν». Ήδη ο Ηράκλειτος σε ένα απόσπασμα του λέγει, όταν μοιραζόμαστε (κοινωνούμε) κάτι, τότε αληθεύουμε, όταν δε σφετεριζόμαστε κάτι, τότε ζούμε στο ψέμα. Κοινωνία σημαίνει μοίρασμα των αγαθών, όχι σφετερισμό τους. Για αυτό και ή Θεία Μετάληψη λέγεται (Θεία) Κοινωνία. Ό Χριστός «μεμέριαται αμέριστος εν μεριστοίς». Μοιράζεται χωρίς να διαιρείται σε μας, πού είμαστε χωριστά πρόσωπα. Ή κοινωνία, ή αδελφική σχέση, είναι ή αλήθεια. Μια εμπειρία, δηλαδή για μας τους Έλληνες είναι ή αλήθεια και όχι μια ξερή διανοητική υπόθεση και διεργασία. Γι' αυτό το Συμπόσιο βρίσκεται στο επίκεντρο διαχρονικά της ελληνικής ύπαρξης. Αλλά αδελφικό συμπόσιο -γεύμα- δείπνο προϋποθέτει «καλή καρδιά» και αυτό ευχόμαστε πάντοτε υψώνοντας τα ποτήρια οι Έλληνες. Είναι ή «καθαρή καρδία» της Πίστεως μας («εν καθαρά καρδία Σε δοξάσειν», πού ψάλλουμε το Πάσχα).

στ) Ό Έλληνας, όταν είναι αυθεντικός και γνήσιος, καταφάσκει —σέβεται και αναγνωρίζει— την ετερότητα. Δέχεται τον άλλον και το άλλο. Ή τόσο προβαλλόμενη από κάποιους φράση «Πας μη Έλλην βάρβαρος» δεν έχει ρατσιστική απόχρωση. Σημαίνει διαφορά πολιτισμών. Ξέρετε, από τη εποχή του Θουκυδίδη ακόμη και οι Έλληνες των δυτικών περιοχών ονομάζονταν «βάρβαροι», διότι ήταν σε χαμηλότερο επίπεδα, πολιτισμού ή μιλούσαν κατά τρόπο δυσνόητο. Γι' αυτό ό Σωκράτης στον «Φαίδρα» παρατηρεί ότι, για να αποφανθούμε σε σπουδαία υπαρξιακά προβλήματα, πρέπει να εξετάσουμε Τι λέγουν οι Έλληνες σοφοί, αλλά και «οι σοφοί των βαρβάρων». Έχουν κι αυτοί τους σοφούς τους.

Ή ελληνική κατάφαση της ετερότητας φαίνεται από την απώτατη αρχαιότητα στις αποικίες μας. Δεν έπαιρναν ποτέ τη μορφή γκέτο, άλλα φώτιζαν όλους τους γειτονικούς λαούς και τους μυούσαν στον πολιτισμό μας. Οι δυτικοευρωπαϊκές αποικίες, πού οδήγησαν στις χώρες «μπανανιές» από τον 15ο αιώνα και μετά, είναι άγνωστες στην ελληνορθόδοξη ανατολή.

2) Είναι αρκετά αυτά, για να προσδιορίσουν ενδεικτικά την Ελληνικότητα. Ποια είναι ή Ορθοδοξία; Το άλλο πολυδιάστατο μέγεθος της Ταυτότητας μας. Λέγοντας Ορθοδοξία εννοούμε τον Χριστιανισμό στην αυθεντική του έκφραση, στα πρόσωπα και την εμπειρία των Αγίων μας. Ένα θεανθρώπινο μέγεθος, όπως είναι ή Ορθοδοξία, δεν ορίζεται, δεν κλείνεται δηλαδή σε κάποιο ορισμό. Μόνο συμβατικά, λοιπόν, θα τολμούσα να πω ότι ή Ορθοδοξία είναι ή συνείδηση της παρουσίας του Άκτιστου Θεού μέσα στην Ιστορία και ή δυνατότητα του κτιστού (δημιουργημένου) ανθρώπου να γίνει Θεός «κατά χάριν». «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. γ'16), ε γίνε ιστορικά Θεάνθρωπος, για να θεώσει τον άνθρωπο και να αγιάσει τον κόσμο. Αυτή είναι ή Πίστη μας.

Ό Θεός Λόγος, ό Ιησούς Χριστός, είναι στον κόσμο και πριν από την ενανθρώπηση του, από την αρχή της δημιουργίας. Ό Χριστός δημιουργεί τον κόσμο ως δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ό Θεός - Πατέρας δεν φανερώνεται ποτέ στον κόσμο. Ό Γιαχβέ Γιεχωβά της Παλαιάς Διαθήκης είναι ό Χριστός, πού ενεργεί «ασάρκως» (χωρίς την ανθρώπινη φύση Του) στην Παλαιά Διαθήκη και «ενσάρκως» στην Καινή Διαθήκη. Ορθοδοξία είναι ό Χριστός, ό λόγος Του, ή ενέργεια Του, ή ζωή Του. Χωρίς Χριστό δεν υπάρχει θεογνωσία. Γι αυτό ή Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται με καμία θρησκεία, προσπάθεια, δηλαδή, γεφυρώσεως της απόστασης μας από τον Θεό . Πριν εμείς αγαπήσουμε τον Θεό, μας αγαπά Εκείνος• «αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α' Ίωαν. δ', 10). Τι να προσφέρουμε εμείς στον Θεό, αφού αυτός είναι «ό προσφέρων και προσφερόμενος και διαδιδόμενος» (Θεία Λειτουργία); Ή Προς Εβραίους Επιστολή, το πρώτο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας, διακηρύσσει ότι με την Πίστη μας καταργούνται και υπερβαίνονται οι ελληνικές και ιουδαϊκές θυσίες. Ό Θεός δημιουργεί, συντηρεί τον κόσμο και τον σώζει από αγάπη. «Ούτως ήγάπησεν ό Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υίόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε)» (Ίωαν. γ'16).

Τον Θεό - Πατέρα τον γνωρίζουμε «εν Χριστώ», στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δεν υπάρχει άλλη. δυνατότητα θεογνωσίας από την εμπειρική, γνώση του Θεού εν Χριστώ; Για να θυμηθούμε τον Ηράκλειτο, από τη μετοχή στον Θεάνθρωπο Χριστό. Με τη Θεία Κοινωνία Μετάληψη μετέχουμε στον Χριστό, στο Σώμα και το Αίμα Του. Μετέχουμε έτσι στην κοινή άκτιστη ενέργεια όλης της Άγιας Τριάδος, και αν υπάρχει καθαρότητα καρδιάς, φθάνουμε στον φωτισμό και τη Θέωση. Για αυτό μόνο στον Χριστό υπάρχει σωτηρία. «Ουκ εστίν εν αλλω ούδενί ή σωτηρία» (Πράξ. δ, 12). Δεν υπάρχει κάποιος άλλος, πού μπορεί να μας σώσει παρά μόνο ό Ιησούς Χριστός. Ό Χριστός είναι ή ΜΟΝΗ δυνατότητα σωτηρίας, δηλαδή Θέωσις Για αυτό ό Χριστιανισμός δεν είναι μία απλή θρησκεία (θρήσκευμα, καλύτερα). Χωρίς Χριστό δεν υπάρχει Χριστιανισμός, δεν υπάρχει σωτηρία. Αν χάσουμε ή απορρίψουμε τον Χριστό και κρατήσουμε έναν αφηρημένο τρόπο θρησκείας, θρησκεύουμε μεν, αλλά δεν είμαστε χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ορθοδοξία σημαίνει δυνατότητα Θέωσις - σωτηρίας. Στο σημείο αυτό βρίσκουμε το κριτήριο όλων των διαθρησκειακών διαλόγων της εποχής μας.

Για να μη θεωρητικολογώ περισσότερο και σας κουράσω με θεωρητικές διδασκαλίες, όταν θέλει κανείς να ζήσει από κοντά την Ορθοδοξία, ας επισκεφθεί στα Επτάνησα τους Αγίους μας Σπυρίδωνα, Θεοδώρα, Γεράσιμο και Διονύσιο, πού σώζονται τα ακέραια και θαυματουργά λείψανα τους και εκεί θα καταλάβει Τι είναι Ορθοδοξία. Ό Χριστός σαρκώθηκε, για να μας κάμει με τη Χάρη του (αυτό σημαίνει το «κατά χάριν») Θεούς, ό,τι δηλαδή είναι Αυτός από τη φύση Του. Και αυτό το αποκτά κανείς μέσα στην Εκκλησία, στο Σώμα του Χριστού, στην εν Χριστώ κοινωνία. Όταν ζει ολόκληρος μέσα στην Εκκλησία. Γι αυτό ψάλλουμε: «Εαυτούς και αλλήλους και πασαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Ας δώσουμε όλη την ζωή μας στον Χριστό, τον Θεό μας.

3) Και στη συνέχεια αυτή αναδύεται ή ιδιαίτερη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, αλλά και ή υπέρβαση του Ελληνισμού μέσα στην Ορθοδοξία. Ό μεγαλύτερος θεσμός της ελληνικότητας, και στην Αθήνα και στη Σπάρτη, ήταν ή Εκκλησία, δηλαδή ή σύναξη του Δήμου, του Λαού. Ή συνέλευση του Λαού είχε την υπέρτατη εξουσία. ούτε οι άρχοντες, ούτε τα αξιώματα. Οι άρχοντες - αξιωματούχοι ήσαν και είναι διάκονοι -υπηρέτες του σώματος όλου του λαού. Γι αυτό πολιτειακά μιλούμε για «υπουργούς», δηλαδή υπηρέτες, και εκκλησιαστικά για διακόνους (πάλι υπηρέτες). Αν θέλετε να ξέρετε, ελληνικής προέλευσης είναι και ή εβραϊκή λέξη καχάλ (Γιαχβέ), πού σημαίνει σύναξη, συναγωγή. Εκκλησία είναι ή σύναξη, συνέλευση του σώματος, του Λαού. Από την Εκκλησία του Δήμου περάσαμε στην Εκκλησία του Χριστού. Ο όρος έγινε απόλυτα δεκτός, γιατί στο ελληνιστικό κλίμα γεννήθηκε και οργανώθηκε ή Εκκλησία του Χριστού. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται κοινωνικά και τα δυο μεγέθη. Από την Εκκλησία του Δήμου, πού κυρίαρχο λόγο είχε ή νομική απαρτία στη λήψη αποφάσεων, περάσαμε φυσικά και αβίαστα στην Εκκλησία (σύναξη) του Σώματος του Χριστού, πού έχει εγκυρότητα μόνο με την (πνευματική) παρουσία του Χριστού (πνευματικά, δηλαδή, και όχι νομικά). Όπου είναι Όταν Χριστός, εκεί και ή Εκκλησία (Μάτθ. ιη', 20). Ή Θεία Ευχαριστία είναι ή κορύφωση της παρουσίας του Χριστού στην Εκκλησία Του, και γι' αυτό ή Θεία Λειτουργία είναι το απόλυτο κέντρο της ζωής της Εκκλησίας.

4) Ή συνάντηση Ελληνισμού -Χριστιανισμού αρχίζει στην Παλαιστίνη τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Ή Παλαιστίνη είχε πλήρως εξελληνισθεί και κυρίως το βόρειο τμήμα της, ή «Γαλιλαίο των Εθνών», ήταν καθαρά ελληνική, με πολλές ελληνικές πόλεις. Το 33 μ.Χ., μετά την Πεντηκοστή, είναι αισθητή ή παρουσία του ελληνικού στοιχείου στη ζωή της Εκκλησίας. Τα ονόματα των «Επτά», πού μετά ονομάσθηκαν «διάκονοι» (Πράξ. κεφ. στ'), είναι ελληνικά (Στέφανος, Τιμών, Παρμενάς, Νικόλαος κ.λ.π), διότι άνηκαν στους «ελληνιστές» Ιουδαίους. Ό Απόστολος Παύλος ήταν ό μεγαλύτερος ελληνιστής του 1ου αιώνα. Ό Χριστός, άλλωστε, όπως και οι μαθητές Του, μιλούσαν και ελληνικά. Και αυτό φαίνεται στο 12ο κεφ. του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, στη συνάντηση του Χριστού με τους «Έλληνες», πού θέλησαν να Τον δουν. Τότε είπε ό Χριστός το περίφημο εκείνο: «έλήλυθεν ή ώρα, ίνα δοξασθή ό Υιός του Άνθρωπου» (Ίωάν. ιβ', 23). Δηλαδή ήλθε ή στιγμή να αποκαλυφθεί και φανερωθεί ό Θεάνθρωπος (υιός ανθρώπου, δηλαδή άνθρωπος, χαρακτηρίζεται ό Μεσσίας από τον προφήτη Δανιήλ). Διότι φανέρωση - αποκάλυψη της Θεότητας του Χριστού δεν είναι ή Ανάσταση (φυσικό γεγονός για τον Θεάνθρωπο), αλλά ό σταυρός - το πάθος - ό θάνατος. Πώς πεθαίνει Όταν Θεός; Πώς νεκρώνεται ή αυτοζωία και πηγή της ζωής; «Ή ζωή πώς θνήσκει, πώς και τάφον οικεί;». Αυτά τα «πώς» περικλείουν το Μυστήριο του Θεανθρώπου.

Οι «Επτά» των Πράξεων ενσαρκώνουν και μίαν άλλη σύμπτωση Ελληνισμού - Χριστιανισμού. Την έννοια της διακονίας (για «λειτουργίες» στον δημόσιο βίο μιλούσαν και οι αρχαίοι Αθηναίοι ως την ύψιστη μορφή υπουργίας και διακονίας προς το κοινωνικό σύνολο). Στην εκκλησιαστική γλώσσα κάθε έργο που αναφέρεται στο σύνολο, τον λαό του Θεού, ονομάζεται διακονία. Πρώτος διάκονος της πίστεως μας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αλλά και στην πολιτική -πολιτειακή ζωή μας αυτός που διακονεί τον λαό λέγεται υπουργός ( υπό-έργον), δηλαδή υπηρέτης του λαού;. Δεν έχούμε εμείς οι 'Ορθόδοξοι Έλληνες άρχοντες και φεουδάρχες, ούτε στην πολιτική, ούτε στην εκκλησιαστική ζωή μας, αλλά υπουργούς και διακόνους, δηλαδή υπηρέτες του Λαού. Έλεγα κάποτε σε ένα υπεροχικό πρόσωπο του κράτους μας, που μου είχε κάνει την τιμή να με καλέσει για μία συζήτηση: Την Κυριακή λ.χ. πριν από τη Θεία Λειτουργία ο Πρόεδρος του Κράτους και ο Αρχιεπίσκοπος να ευπρεπίσουν την Ιερά Μητρόπολη και να τη σκουπίσουν, για να λειτουργήσει ό Κλήρος και ο Λαός! Ο καθ' υπερβολή αυτός λόγος δείχνει την ουσία του πράγματος. Για να μιλήσω, όμως, με την γλώσσα του Μακρυγιάννη, εμείς εκλέγουμε διακόνους- υπηρέτες συχνά, για να γίνουν άρχοντες και τύραννοι μας. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι στην εγκατάσταση των τοπικών αρχών (δημάρχων, κοινοταρχών) η ευχή του Αγιασμού λέγει γι' αυτούς: «διακονησάτωσαν και ου διακονηθήτωσαν»... Να διακονούν εκλέχθηκαν και όχι να διακονούνται. Αυτή είναι η Ελληνορθοδοξία. Τα άλλα που ζούμε, είναι παπικά και φράγκικα...

Κυριολεκτικά, όμως, επικρατεί το ελληνικό στοιχείο στην Εκκλησία του Χριστού μετά το 70 μ.Χ., μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων από τον αυτοκράτορα Τίτο της Ρώμης και την εξάπλωση του πληθυσμού των Ιεροσολύμων. Ο Ελληνισμός κατισχύει αστασίαστα με τη γλώσσα, την παιδεία, τον ζήλο του. Αναγνωρίζεται ως η ιστορική σάρκα, η ανθρώπινη φύση της Θεανθρώπινης Ένωσης της Εκκλησίας. Το θείο στοιχείο είναι ο Χριστός, η ένσαρκη και προσωπική Ορθοδοξία. Το ανθρώπινο στοιχείο είναι η ελληνικότητα, απελευθερωμένη από τα ταπεινά και καιρικά στοιχεία της. Όλα τα διαχρονικά στοιχεία του Ελληνισμού, όπως είδαμε ήδη, ενσωματώνονται στην Εκκλησία μέσω των Άγιων Πατέρων της. Ο Ελληνισμός οδηγήθηκε στον «καινόν άνθρωπον» και την «καινήν κτίσιν», την εν Χριστώ κοινωνία. Καμία ατομοκρατία, καμία ολιγαρχία, καμία απολυταρχία οποιουδήποτε τύπου δεν μπορεί να ονομασθεί ποτέ ελληνορθόδοξη. Από τη δημοκρατία των Ελλήνων οδηγηθήκαμε στην ισοτιμία και ομοτιμία όλων στο σώμα του Χριστού. Οι λαοσυνάξεις της Εκκλησίας (εορτές, πανηγύρεις) μαρτυρούν αυτήν την αλήθεια, και κυρίως η γνήσια ορθοδοξία του κοινοβιακού μοναχισμού μας, που σώζει το γνήσιο μοντέλο της «εν Χριστώ δημοκρατίας», που γίνεται στην πράξη Χριστοκρατία. Διότι όπου Βασιλεύει ό Χριστός, εκεί συμβασιλεύουν και οι εν Χριστώ αναγεννημένοι άνθρωποι, καθιστάμενοι, και μέσα στον κόσμο αυτό, πολίτες της ουράνιας βασιλείας Του.

5) Ή ενότητα των πιστών στο Σώμα του Χριστού έχει μία παραδοξότητα. Είναι υπερφυλετική και υπερεθνική, χωρίς όμως να καταστρέφει η αναιρεί την αγάπη προς την πατρίδα. Οι Δυνάμεις του κόσμου αυτού μας οδηγούν συνεχώς από τον εθνικισμό στην ανεθνικότητα ή το αντίστροφο. Η σύζευξη εθνικότητας και υπερεθνικότητας είναι το μυστήριο της Ορθοδοξίας. Όταν λειτουργούμε γύρω από την αγία Τράπεζα Ορθόδοξοι διαφόρων εθνικοτήτων, ζούμε την εν Χριστώ υπερφυλετική ενότητα μας. Κάθε ένας από μας σώζει τη φιλοπατρία του, άλλα όλοι ζούμε εν Χριστώ στην ουράνια πατρίδα.

Ο Ορθόδοξος ιεραρχεί την εθνικότητα στην υπερεθνικότητα και τη γήινη πατρίδα στην ουράνια, την αιώνια πατρίδα.

Ο μεγάλος Σωκράτης λέγει στον διάλογο Κρίτων: «Μητρός και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τμιωτερον εστίν η πατρίς, και σεμνότερον και αγιότερων παρά θεοίς και ανθρώποις, τοις νουν έχουσιν». Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο ελληνικότερος των Πατέρων μας και νέος Σωκράτης στη σοφία, θα πει τον 4ο μ.Χ. αιώνα (37η επιστολή): «Μητέρα τιμάν των οσίων. Μήτηρ δε άλλη μεν άλλου. Κοινή δε πάντων μήτηρ πατρίς». (Ιερό πράγμα να τιμά κανείς τη μητέρα του. Ό καθένας έχει τη δική του μητέρα. Κοινή όμως μητέρα όλων ή πατρίδα). Η φιλοπατρία, συνεπώς, είναι ελληνικά και χριστιανικά καταξιωμένη.  Η πατρίδα, άλλωστε, για μας τους Ελληνορθόδοξους είναι έννοια θρησκευτική - θεολογική. Διότι ο Θεός έθεσε τα όρια των εθνών, μέσα στα όποια μπορούμε να πραγματωθούμε όλοι οι άνθρωποι, ό καθένας στο έθνος και την πατρίδα του (Πράξ. ιζ', 26).

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο νέος Παύλος του Ελληνισμού, κωδικοποιεί όλη τη σχετική διδασκαλία και καταλήγει: «Η πατρίδα μου η γήινη, η ψεύτικη και ματαία (ως πρόσκαιρη, δηλαδή) είναι από τα μέρη του Αγίου Άρτης, από το Απόκουρον της Ευρυτανίας... Η αιωνία πατρίδα μου εν ουρανοίς υπάρχει». Αυτό δεν είναι λόγος αντεθνικός και άπατρις, αλλά ιεραρχείται η γήινη πατρίδα και πρόσκαιρη, αφού «προσδοκώμεν ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» στην ουράνια και αιώνια πατρίδα. Έτσι στην επίγεια πατρίδα μαθαίνουμε να ζούμε σε μία συνεχή ανάταση και κίνηση προς τα άνω. «Άνω σχωμεν τάς καρδιάς» Προς την αιώνια πατρίδα!

6) Όλα αυτά τα ζούμε με τη συνέχεια της παιδείας της ελληνικής μέσα στην Εκκλησία μας. Παιδεία για τον Ελληνισμό, αρχαίο και χριστιανικό, είναι η αγωγή του ανθρώπου, η διάπλαση και διαμόρφωση του όλου άνθρωπου σε αληθινό άνθρωπο, δηλαδή ένθεο άνθρωπο, τον Άγιο. Δεν είναι απλή εκπαίδευση και αναπαραγωγή γνώσεων, αλλά η εσωτερική καλλιέργεια του ανθρώπου, για να μπορέσει να ενταχθεί στην εν Χριστώ κοινωνία, ζώντας αδελφικά με όλους τους άλλους συνανθρώπους του. Και αυτό γίνεται με τη νίκη της κοινωνικότητας πάνω στην ατομοκρατία. «Δεν ζούμε τώρα στο ΕΓΩ, αλλά στο ΕΜΕΙΣ», συνήθιζε να λέγει ό Μακρυγιάννης. «Ηis problem», μαθαίνει να λέγει ο Αμερικανός. Ο Ορθόδοξος Έλληνας, όμως, μαθαίνει να λέγει: «Το πρόβλημα Του είναι και δικό μου πρόβλημα». Αυτή είναι κατάληξη της αληθινής ελληνορθόδοξης παιδείας, πού δεν είναι υπόθεση μόνο του σχολείου, αλλά και της οικογενείας και της κοινωνίας. Ελληνορθόδοξος είναι εκείνος, που δεν μπορεί να φάει, όταν πεινάει ο διπλανός. Αυτός είναι ο ορθόδοξος Έλληνας, ο Ρωμιός. Το Ρωμιός (Ρωμαίος) δεν είναι το εθνικό μας όνομα, αλλά το Έλλην. Ρωμιός σημαίνει ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης. Εγώ υπογράφομαι συνήθως Ρωμιός - Έλλην, δηλαδή ορθόδοξος Έλληνας. Κανένας δυτικός χριστιανός δεν μπορεί να ονομασθεί Ρωμιός. Και γι' αυτό πολεμείται αυτό το όνομα.

Η παιδεία του Ελληνορθόδοξου, όπως λέγει ό Μ. Βασίλειος στο κλασικό έργο του «Προς τους νέους», οδηγεί στην «παρασκευήν» ενός «έτερου (άλλου) βίου», που είναι η εν Χριστώ ζωή. Όλες οι άλλες όψεις της ζωής μας (γάμος, καριέρα) υποτάσσονται και συνεργούν σ' αυτόν τον στόχο. Η αιωνιότητα αρχίζει από τον κόσμον αυτό και σ' αυτήν οδηγεί ή αγωγή των νέων μας, όταν είναι σύμφωνη με την ελληνορθόδοξη παράδοση μας. Οι άγιοί μας είναι υπερήφανοι για την ελληνική καταγωγή τους και την ελληνική παιδεία τους. Ό Μέγας Βασίλειος καυχιόταν απέναντι στους «αρχαιολάτρες» ότι ή μητέρα του, ή αγία Έμμέλεια, καταγόταν από τους Ηρακλείδες, τους Δωριείς. Ποιος από μας μπορεί να καυχηθεί κάτι τέτοιο; Οι μεγάλοι Πατέρες μας είναι συνεχιστές των αρχαίων μεγάλων Ελλήνων. Ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος, ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης, οι ελληνικότεροι —και στην παιδεία—των Πατέρων μας. Ο Μέγας Φώτιος, ο μεγάλος Έλλην Πατριάρχης. Ο άγιος Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, ο μεγάλος ομηριστής. Ο άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς και τόσοι άλλοι. Μπορεί κάποιοι για λόγους υπερασκητικούς να υποτιμούν την ελληνική παιδεία, αλλά ελέγχονται από τους άλλους Πατέρες. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος (4ος αιώνας) ελέγχοντας τέτοιες τάσεις, παρατηρεί: «Ουκούν ατιμαστέον την παίδευσιν, επειδή ούτω δοκεί τισι». (Δεν θα περιφρονήσουμε την παιδεία, επειδή έτσι πιστεύουν κάποιοι). Και ποιοι είναι αυτοί; Οι υπεράγαν Ορθόδοξοι! Οι φανατικοί Ορθόδοξοι, που παύουν να είναι Ορθόδοξοι, όταν είναι φανατικοί.

Έτσι καταξιώθηκε η ελληνική παιδεία —τα ελληνικά γράμματα— στην αγιοπατερική μας παράδοση. Όταν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363) απαγόρευσε στους χριστιανούς να φοιτούν σε ελληνικά σχολεία, ιεράρχες, όπως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Νόννος Πανοπόλεως κ.α, άρχισαν να γράφουν σε αρχαία μέτρα ποιήματα, για να μελετούν τα παιδιά των χριστιανών Ελλήνων. Έδιναν, έτσι, τη δυνατότητα στα παιδιά των χριστιανών να μαθαίνουν τη γλώσσα των προγόνων τους. Ο ίδιος ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, όταν προκλήθηκε από κάποιον αρχαιολάτρη Σταγείριο, που υπερηφανευόταν για την κλασική παιδεία του, του απάντησε: «Αττικός ει συ την παίδευσιν; Αττικοί και ημείς». Και εμείς έχουμε ελληνική παιδεία, του είπε.

Η ελληνορθόδοξη παιδεία γίνεται, ελεύθερα, κήρυγμα στους ναούς μας. Η λατρεία μας είναι ολόκληρη σ' αυτή τη γλώσσα. Και γι' αυτό δεν πρέπει να αλλάξει ή γλώσσα της λατρείας μας (μεταφράσεις να γίνονται, αλλά για την υποβοήθηση μας). Όσοι επιμένουν στην αλλαγή της γλώσσας της λατρείας μας ενεργούν αντεθνικά. Διότι οδηγούν στο να χαθεί Η μόνιμη δυνατότητα να σωθούν τα ελληνικά μας, η διαχρονική γλώσσα του Γένους μας. Η λατρεία μας είναι η μόνιμη κιβωτός της γλώσσας μας. Αυτό γίνεται αισθητό ιδιαίτερα σήμερα. Και αυτό πραγματοποιήθηκε με μίαν ιστορική απόφαση της Εθναρχίας μας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τον 16ο αιώνα. Τότε πού οι δυτικές θρησκευτικές προπαγάνδες χρησιμοποιούσαν τη «δημοτική» για την άσκηση της προπαγάνδας τους, η Εθναρχία απεφάσισε: Η γλώσσα της λατρείας να μείνει απείραχτη, αλλά το κήρυγμα να γίνεται στη γλώσσα του λαού. Έτσι σώθηκε η ελληνική γλώσσα σε όλες τις διαχρονικές μορφές της.

Η Ελληνικότητα συμπορεύεται με την Ορθοδοξία και σώζεται μέσα στην Ορθοδοξία. Αυτό ομολογείται από τους μεγάλους του Γένους μας. «Όταν πήραμε τα όπλα, —έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης—, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος». «Πατρίδα και Θρησκεία» ήθελε να σώσει και ό Μακρυγιάννης. Και ό Γάλλος λόγιος Λακαριέρ σε μια συνέντευξη του το 1998 έλεγε: «Ό Έλληνας στην Ορθοδοξία νιώθει στο σπίτι του». Αυτό, πού για άλλους είναι αυτονόητο, δεν είναι για κάποιους δικούς μας...

7) Ο σημερινός κόσμος μας, όμως, δημιουργεί δύο μεγάλους κινδύνους, απειλές, για τη συνέχιση της ενότητας Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Η πρώτη απειλή προέρχεται από το παρελθόν. Είναι ο νεοπαγανισμός ή νεοειδωλολατρία. Όπως διαπιστώνουμε —και το λέγω ως ειδικός ερευνητής— οι περισσότερες από τις κινήσεις -ομάδες αυτές κινούνται από κέντρα, που βρίσκονται εκτός Ελλάδος. Οι νεοπαγανιστικές ομάδες, που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, για να επαναφέρουν ως επίσημη θρησκεία της χώρας μας το Δωδεκάθεο, διαποτισμένο, όμως, από τον δυτικό αποκρυφισμό, δεν προέρχονται από μία νοσταλγική κίνηση των Νεοελλήνων στην αρχαία θρησκεία των προγόνων μας, αλλά από οργανωμένες προσπάθειες στη Σουηδία, τη Γαλλία, την Ιταλία κ.α . για την αποσύνθεση μας και τη διάλυση της συνοχής του Έθνους μας.

Παράλληλα κινούνται στον τόπο μας 450 περίπου παραθρησκευτικές οργανώσεις ή, ορθότερα, καταστροφικές λατρείες, όπως ονομάζονται στην Ευρώπη. Είναι σέκτες ινδουιστικές και βουδιστικές, αλλά στην ουσία αποκρυφιστικές ομάδες, που προέρχονται από τις Η.Π.Α. και αλωνίζουν την Ευρώπη και την Ελλάδα. Έτσι η χώρα μας κατήντησε ξέφραγο αμπέλι, δυστυχώς. Κινούνται τελείως ανεξέλεγκτα, αφού η σχετική υπηρεσία της Ε.Υ.Π. έχει διαλυθεί πριν μερικά χρόνια και κανείς δεν τις παρακολουθεί, για να γίνει αντιληπτή η ανθελληνική δραστηριότητα τους.

Οι νεοπαγανιστικές κινήσεις θέλουν να μας επαναφέρουν προ του 146 π.Χ. σαν να μη συνεχίσαμε την Ιστορική μας παρουσία. Και όμως το 1821 αποδείξαμε ότι ζήσαμε όλους αυτούς τους αιώνες και μεγαλουργήσαμε στο Ελληνικό Βυζάντιο (Ρωμανία) και το Μεταβυζάντιο, στην αγκαλιά - της εθναρχούσας Εκκλησίας. Ο,τι εκλεκτό διέθετε ό Ελληνισμός σώθηκε μέσα στην Εκκλησία. Ο ζωντανότερος ελληνικός λόγος, και σήμερα, Βρίσκεται στη γλώσσα της λατρείας μας, στους ύμνους της Εκκλησίας, όπου σώζεται ατόφιος ό διαχρονικός ελληνικός λόγος, από τον Όμηρο μέχρι σήμερα. Όσο υπάρχει Ορθοδοξία, θα σώζεται ό γλωσσικός θησαυρός μας και ό πολιτισμός μας. Έξω από την Ορθοδοξία τα μεγέθη αυτά χάνονται.

Ο δεύτερος κίνδυνος συνδέεται με το μέλλον. Είναι Η Νέα Εποχή (New Age), που εμφανίστηκε στρατιωτικοπολιτικά ως Νέα Τάξη με την πτώση του λεγομένου Υπαρκτού Σοσιαλισμού και τον Πόλεμο του Κόλπου ή «κόλπον του Κόλπου», όπως τον χαρακτηρίζω. Η Νέα Εποχή επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση. Δεν πρόκειται για παγκοσμιότητα, αλλά: για παγκοσμιοποίηση, επιβολή δηλαδή ενός παγκόσμιου σχήματος (της πλανητικής κοινωνίας και του πλανητικού ανθρώπου), πού δεν κινείται μόνο στον χώρο της οικονομίας, αλλά και του πολιτισμού, διότι αυτά πηγαίνουν μαζί. Ως Ρωμιοί - Έλληνες (ορθόδοξοι, δηλαδή, Έλληνες) συνηθίσαμε να ζούμε σε πολυπολιτισμικές κοινωνικές συνθέσεις (διάφορες θρησκείες, διάφορες γλώσσες, διάφοροι πολιτισμοί). Αλλά όλα αυτά ήσαν μία φυσική και αβίαστη ροή της Ιστορίας και πορείας της κοινωνίας, ενώ τώρα εντασσόμεθα σε πλαίσια, πού κατασκευάζονται και επιβάλλονται από ένα παγκόσμιο κέντρο, την «καθολική μας μητρόπολη», πού θα έλεγε ο αείμνηστος ιστορικός Κωστής Μοσκώφ. Δεν πρόκειται για την οικουμενικότητα καί παγκοσμιότητα του Αλέξανδρου καί του Παύλου, αλλά για κατασκευάσματα των Ιστορικών αρχιτεκτόνων της Νέας Εποχής. Και ό Χριστός διακήρυξε «γενισεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» (Ίωαν. ι', 16), εννοώντας την Εκκλησία ως το Σώμα του. Το ερώτημα, όμως, σήμερα είναι: «Μία ποίμνη, ναι, αλλά υπό ποίον Ποιμένα»;

Η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμική κοινωνία είναι στην ουσία πολτοποίηση των εθνών και των πολιτισμών, για τη διάλυση όλων μας στην παμφάγο χοάνη της Παγκόσμιας Υπερδύναμης, που όλοι γνωρίζουμε από ποιους κατευθύνεται. Αυτό γίνεται με την ολιστικότητα της Νέας Εποχής. Ολισμός καί ολιστικότητα σημαίνουν: κατάργηση κάθε ιδιαιτερότητας (εθνικής, θρησκευτικής κ.λπ.) και ισοπέδωση των πάντων, για την αναγωγή όλων σε κάποιες αρχές, καθαρά νεοεποχικές, πού θα δημιουργούν την πλανητική συνείδηση και ανθρώπους, που αυτοπροαίρετα θα υποδουλώνονται στην εξευτελιστική κυριαρχία του Μεγάλου Αδελφού. Η εξάπλωση των τηλεοπτικών προγραμμάτων Big Brother καί ΒAR σε πολλές χώρες αυτόν τον στόχο εξυπηρετεί. Όπως αθώα δεν μπορεί να θεωρηθεί καί η κίνηση για την νομική επιβολή της Αγγλικής ως επίσημης εθνικής μας γλώσσας. Για να μείνει μόνη στο τέλος, με τη συγκατάθεση μας. Άλλο το να γνωρίζει κανείς καλά πολλές γλώσσες —και αγγλικά— και άλλο το να υποτιμά και υποβιβάζει κανείς μία γλώσσα, πού είναι η  ρίζα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και το θεμέλιο του παγκόσμιου πολιτισμού. Αυτό έλεγα στην Αμερική, σε Έλληνες επιστήμονες, αλλά και στον λαό. Γιατί να περιφρονήσουμε και να θυσιάσουμε τον πολιτισμό μας, που χιλιάδες χρόνια φωτίζει τον κόσμο και γίνεται δεκτός από τους μη Έλληνες ως σωτηρία; Με τον πολιτισμό μας —αρχαίο καί ελληνορθόδοξο— αναδεικνυόμεθα σε ευεργέτες της ανθρωπότητας. Και αυτό είναι ο ιστορικός μας ρόλος. Διότι είναι ο πολιτισμός, πού σώζει τις αξίες του προσώπου και της κοινωνίας με την αρμονική ένταξη του ανθρώπου στην κοινωνία. Είναι το πρόβλημα του «Παρμενίδου» του Πλάτωνος: ή σχέση του ενός με τα πολλά, πού βρήκε την ιστορική του λύση στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Ο καθηγητής του Χάρβαρντ και σύμβουλος των Προέδρων των Η.Π.Α. Α. Εzioni έγραψε πριν από χρόνια ότι, για να υπερβούμε τα διάφορα χρεοκοπημένα πολιτικοκοινωνικά σχήματα, χρειαζόμεθα τον κοινοτικό τρόπο υπάρξεως, την κοινότητα. Και αναρωτιέμαι: Όταν Πρόεδροι και Πρωθυπουργοί μας επισκέπτονται τον αμερικανό Πρόεδρο, σκέφθηκαν ποτέ να του πουν ότι αυτό πού ζητούν οι σύμβουλοι του είναι η ελληνική εμπειρία χιλιάδων ετών; Η δεν ασχολούνται με τέτοια πράγματα, αλλά αισθάνονται ως πτωχοί συγγενείς μπροστά στον εκάστοτε Πλανητάρχη; Τα «κοινά» των Ελλήνων, έλεγε ό Μ. Βασίλειος, ο οργανωτής του μοναστικού κοινοβίου, συνεχίζονται στην Ορθοδοξία. Οι κοινότητες μας, πού στηρίζονται στον ορθόδοξο μοναχισμό (πρβλ. τα «Ασκητικά» του Μ. Βασιλείου), είναι το αιώνιο ελληνορθόδοξο κοινωνικό μοντέλο, στο οποίο στηρίχθηκε ή Αυτοκρατορία μας και οφείλουμε την ιστορική συνέχεια μας. Απολογητής των κοινοτήτων υπήρξε ό μεγάλος Έλληνας, έστω και όχι ακραιφνής ορθόδοξος, ό Ίων Δραγούμης.

Η Νέα Εποχή χαρακτηρίζεται από τους «πνευματικούς οραματιστές» της ως εποχή του Υδροχόου. Αυτό σημαίνει ότι ό Υδροχόος (ο Διάβολος) εξοβελίζει τον Ιχθύν (τον Χριστό). Βλέπουμε, συνεπώς, πόσο βαθιά και μακριά πηγαίνει το πράγμα. Η χριστιανική εποχή πρέπει να παραδώσει τα όπλα στον Υδροχόο, τον Αντίχριστο, πού διεκδικεί την ηγεσία όλου του κόσμου.

8) Θα με ρωτήσετε: Ποια είναι η άμυνα μας, ποια είναι η θωράκιση μας; Θα απαντήσω, όχι ως κληρικός, αλλά ως ιστορικός ερευνητής επί σαράντα χρόνια. Η μόνιμη κιβωτός του πολιτισμού μας και όλων των συστατικών του είναι το εκκλησιαστικό μας σώμα. Το διαπιστώνουμε στον χώρο του οικουμενικού Ελληνισμού (Η.Π.Α., Αυστραλία κ.λπ.), όπου οι ρυθμοί της αλλοτρίωσης είναι ταχύτεροι. Ο Ελληνισμός σώζεται εκεί κυριολεκτικά μέσα στην Εκκλησία. Εκεί σώζεται η γλώσσα και εθνική μας συνείδηση. Γι' αυτό πολεμείται η Εκκλησία. Εδώ ριζώνει και το πρόβλημα της μη αναγραφής του ορθοδόξου θρησκεύματος μας. Για να αποσυνδεθεί τελείως ό Ελληνισμός από την Ορθοδοξία σε όλες τις δομές του εθνικού μας βίου. Αυτός είναι ο λόγος και για αυτό θα αντιστεκόμαστε μέχρι θανάτου. Το «Κρυφό Σχολειό» ήταν η ανεπίσημη φροντίδα της Εκκλησίας να διδάσκει τη γλώσσα και την ιστορία μας στα σκλαβόπουλα. Και έτσι σωθήκαμε με όλη την ιστορική μας ύπαρξη. Αυτό δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να καταλάβει ό σοφός κατά τα άλλα, μακαρίτης καθηγητής Άλκής Αγγέλου και τον αντέκρουσε εθνικότατα και επιστημονικότατα ο καθηγητής κ. Φάνης Κακριδής. Αν στην πολυώνυμη δουλεία μας δεν είχαμε την κιβωτό της Εκκλησίας, θα καταντούσαμε όλοι «χανουμάκια» των Τούρκων ή των Φράγκων. Η Εκκλησία έσωσε τον τρόπο υπάρξεως μας, τον πολιτισμό και το φρόνημα μας. Η Θεία Λειτουργία είναι η πηγή του πολιτισμού μας. «Άνω σχωμεν τας καρδίας» και «αγαπήσωμεν αλλήλους». Αυτός ο «σταυρός» είναι ό πολιτισμός μας. Χωρίς «καθαρή καρδιά» δεν μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό. Αυτά ζούμε στην Λειτουργία μας, αυτό το ήθος παράγει η ζωή μας στην Εκκλησία. Μέσα σε αυτήν την κιβωτό, λοιπόν, θα σώσουμε την ταυτότητα μας. Για αυτό το θέμα των ταυτοτήτων δεν είναι ότι κάποιο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας διαγράφεται (μετά από λίγο θα διαγραφόταν και η εθνικότητα μας), αλλά το ΓΙΑΤΙ διαγράφεται και αυτό το ξέρουμε τώρα.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος (Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού, Ομότιμου Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)

 

πηγή: http://immyt.net/pigizois/antiairetika/orthodoxia_elinismos.htm"

 

 

Πηγή μας:

http://www.impantokratoros.gr/metallhnos_orthodoxia_ellhnismos.el.aspx