"Γιατί ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας;" Ένα αμείλικτο ερώτημα σε καιρούς πνευματικής ωδίνης...

Ένα αμείλικτο ερώτημα που ταλανίζει τη σύγχρονη Ελληνική εκπαίδευση και κοινωνία... 
Τρεις εύστοχες απαντήσεις...

"Γιατί ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας; 

 

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, 

Δάσκαλος-Κιλκὶς

 

«Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίωσε τὸ Γένος μας ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν καὶ ἐγίναμεν ὡσὰν θηρία;» ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς.

 

Παραφράζοντας κάπως τὴν φράση τοῦ Πατροκοσμᾶ θὰ λέγαμε σήμερα «δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίωσαν τὰ παιδιά μας καὶ ἐγίνανε ὡσὰν θηρία»;

 

Συνέβη τὸ κακὸ μὲ τὸν σπουδαστὴ ἀπὸ τὴν Κρήτη καί, κατὰ τὰ εἰωθότα, ἔπεσε ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία ἀπὸ τὰ σύννεφα, σύμφωνα μὲ τὴν κοινότυπη, τηλεοπτικὴ φρασεολογία.

 

«Μυρίστηκαν αἷμα» οἱ τηλε-ὕαινες καὶ συντηροῦν τὸ γεγονός, μέχρι νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ διαφημιστὲς ὅτι ξεθυμαίνει ἡ τηλεθέαση ἢ νὰ ἐπισκιαστεῖ ἀπὸ ἄλλο αἱματηρὸ συμβάν, ὅπως καὶ συνέβη μὲ τὸ τραγικὸ ἀεροπλάνο.

 

Κανείς, ὅμως δὲν μπαίνει στὸν κόπο νὰ ἑρμηνεύσει τὰ αἴτια. Γιατί ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας; Τί εἶναι αὐτὸ πού ὁδηγεῖ τοὺς νέους νὰ φέρονται βίαια, χωρὶς ἀγκυλώσεις ἐσωτερικές, ἀνενδοίαστα πρίν, δίχως τύψεις μετά;

 

Κι ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα, ἐπιρρωστικὸ τῶν προηγουμένων: ποῦ ἐντοπίζεται τὸ λάθος ἢ καλύτερα τὸ ἔγκλημα: στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν στὴν οἰκογένεια ἢ στὴν παρεχόμενη στὸ σχολεῖο ἐκπαίδευση; Γιὰ τὴν πολιτεία δὲν ὁμιλῶ. Τοὺς πολιτικούς, ὡς γνωστόν, πλὴν τῶν τιμητικῶν ἐξαιρέσεων, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, τὸ ζήτημα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσε δὲν ἦταν πλέον... ἂν πρέπει νὰ ἐξαπατήσει κανεὶς ἢ νὰ καταχραστεῖ –τέτοια διλήμματα τὶς μπαζωμένες συνειδήσεις δὲν τὶς ἐνοχλοῦν- ἀλλὰ πῶς νὰ τὸ κάνουν ἐπιτυχῶς.

 

«Τὶς πταίει», λοιπόν, καὶ ἔγιναν οἱ πολιτεῖες μας λημέρι τῆς βίας καὶ καταντήσαμε «τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι» γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν Παλαμά; (Ἀμαύρωσαν κυριολεκτικὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀγάλματος τοῦ ἐθνικοῦ ποιητὴ οἱ... κουκουλοφλῶροι. Κάποτε, κάποιοι ἄλλοι νέοι, ἔσπευδαν στὸν ποιητὴ πρὸς παρηγορίαν καὶ παραμυθίαν καὶ ἐκεῖνος τοὺς συμβούλευε «μεθύστε μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα». Καὶ ἔκρυβαν βαθιὰ στὴν ψυχὴ τους τὴν ἐθνικὴ προτροπὴ τοῦ πολιοῦ γέροντα καὶ νικοῦσαν ψηλὰ στὶς ἀετοράχες τῆς Πίνδου). Ξαναγράφω: «τὶς πταίει;»

 

Πρῶτον: «Πάρε τὶς λέξεις μου καὶ δώσ’ μου τὸ χέρι σου», γράφει  χαριτωμένα ὁ ποιητικὸς λόγος. «Οἱ νέοι κάνουν διάλογο, ἐπικοινωνοῦν, ἀλλὰ μὲ λόγια τοῦ ἀέρα. Τοὺς δώσαμε τὸν λόγο, χωρὶς νὰ τοὺς δώσουμε τὶς λέξεις», ἔλεγε σοφὸς καθηγητής. Ὅταν δὲν συνομιλεῖς, δὲν συν-ζητᾶς, τότε ἀναλαμβάνουν τὰ χέρια ἢ οἱ ὕβρεις νὰ λύσουν τὶς διαφορές. Καταφεύγουν οἱ νέοι -καὶ ὄχι μόνο- σὲ  πράξεις βίας, οἱ ὁποῖες θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μόνο μὲ τὸν λόγο. Ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι γιὰ τὴν γλωσσικὴ ἀποπτώχευση, ἡ ὁποία ἐπιτείνει τὸν σχολικὸ ἐκφοβισμό. (bulling).

 

Ἔχουμε ἀναφερθεῖ πολλὲς φορὲς στὰ ἐπικίνδυνα βιβλία Γλώσσας, ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαίδευσης, τὰ ὁποία συντελοῦν μὲ τὸ περιεχόμενό τους, στὴν περιρρέουσα ἀμάθεια. Ὑπάρχουν ὅμως, καὶ κείμενα ποὺ ἀπροκάλυπτα «διδάσκουν» τὴν βία. Στὸ βιβλίο Γλώσσας τῆς Ε’ Δημοτικοῦ, γ’ τεῦχος συναντοῦμε κείμενο μὲ τίτλο: «Καὶ τὰ παιδιὰ ἀθλοῦνται» (σελ. 67) ὅπου διαβάζουμε:

 

«...Στὴν ὁμάδα τοῦ Γκοφρουᾶ τὰ πράγματα ἦταν πιὸ εὔκολα, γιατί ὁ Ἒντ μοίρασε ἕνα σωρὸ γροθιὲς στὶς μύτες καὶ οἱ παῖκτες πήρανε τὶς θέσεις τους χωρὶς πολλὲς διαμαρτυρίες.... Εἶναι βλέπετε πολὺ δυνατὰ τὰ χτυπήματα τοῦ Ἔντ... Ὁ Γκοφρουὰ ὅμως εἶπε: “Δὲν εἶστε ἐντάξει μᾶς ἔχει στραβώσει ὁ ἥλιος...”. Ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα πῶς ἂν τὸν ἐνοχλοῦσε ὁ ἥλιος, δὲν εἶχε παρὰ νὰ κλείσει τὰ μάτια... Πιαστήκαμε στὸ ξύλο... Ε, παιδιά! φώναξε ὁ Ἀλσὲρτ ἀπ’ τὸ τέρμα του. Ἀλλὰ κανεὶς δὲν τοῦ ἔδωσε σημασία. Ἐγὼ συνέχιζα νὰ παίζω ξύλο μὲ τὸν Γκοφρουά, τοῦ εἶχα σκίσει τὸ φανελάκι του, ποὺ ἦταν ὁλοκαίνουργιο κι εἶχε κόκκινο χρῶμα... αὐτός μοῦ ἔδινε κλοτσιὲς στὸ καλάμι... Ὁ Ρούφους κυνηγοῦσε τὸν Ἀνιάν... Ὁ Ἒντ ἄρχισε νὰ μοιράζει γροθιὲς στὶς μύτες ποὺ βρίσκονταν πιὸ κοντά του, δηλαδὴ στοὺς συμπαῖκτες του. Ὅλοι φωνάζανε, τρέχανε. Διασκεδάζαμε πολύ, ἦταν ἀπίθανο!...».

 

Αὐτὰ σὲ 10χρονα παιδιά. Οἱ μπουνιὲς καὶ οἱ κλοτσιὲς εἶναι ἀπίθανο, πολὺ διασκεδαστικὸ πράγμα! Τὸ μήνυμα σαφές: προχωρῆστε ἔτσι καὶ στὴν ζωή σας, ἡ βία εἶναι ἐκτονωτικὴ διασκέδαση. Homohominilupus (Ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἄνθρωπο, λύκος). Καὶ βέβαια ὁ χῶρος ὅπου τὰ παιδιὰ πραγματώνουν τὶς «παιδαγωγικότατες» αὐτὲς συμβουλὲς εἶναι τὸ γήπεδο.

 

Δεύτερον: Ἡ καταστρεπτικὴ ἐπίδραση τῆς εἰκόνας, τῆς τηλεόρασης, τοῦ διαδικτύου, μάστιγες τῆς ἐποχῆς μας. Γι’ αὐτὴν τὴν ἐπιβλαβῆ ἔκθεση εὐθύνονται κυρίως οἱ γονεῖς, ποὺ πολλὲς φορὲς κληροδοτοῦν τὴν προσωπική τους ἐξάρτηση καὶ στὰ παιδιά. Ἡ τωρινὴ τηλεόραση -μεῖγμα λάσπης, σπέρματος καὶ αἵματος- κονιορτοποιεῖ προσωπικότητες καὶ ἐξαθλιώνει ψυχικὰ μικροὺς καὶ μεγάλους.

 

Ἀλλὰ ἐδῶ ἀπαιτεῖται μία μικρὴ ἀναδρομὴ καὶ ἐξήγηση. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅταν ἄνοιξαν οἱ πρῶτοι κινηματογράφοι γιὰ τὸ κοινὸ στὶς ΗΠΑ,  ἀπὸ τὶς πρῶτες σκηνὲς ποὺ προβλήθηκαν ἦταν ἡ διαδρομὴ ἑνὸς τραίνου. Ἡ λήψη τῆς σκηνῆς ἔγινε ἀπὸ κάμερα ποὺ βρισκόταν πάνω στὶς γραμμὲς τοῦ τραίνου καὶ μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἁμαξοστοιχία, ποὺ ἐκινεῖτο πρὸς τὴν κάμερα. Ἡ ἀντίδραση τοῦ κοινοῦ ἦταν ἀναμενόμενη: προσπάθησε νὰ γλιτώσει ἀπὸ τὸ τραῖνο τρέχοντας πανικόβλητο πρὸς τὶς ἐξόδους. Ἀπὸ τότε πέρασαν 120 χρόνια καὶ σ’ αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ θεατὴς ἔμαθε νὰ ἀποστασιοποιεῖται ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ θέαμα, νὰ παρακολουθεῖ ἀπαθὴς τὶς ἀναθυμιάσεις.

 

Τί σημαίνει ὅμως γιὰ τὸν ἀνθρώπινο ψυχισμὸ αὐτὴ ἡ ἀποστασιοποίηση; Θεάματα ὅλων τῶν εἰδῶν παρελαύνουν μπροστά μας. Φόνοι, ἐγκλήματα εἰδεχθῆ (περίπου 10.000 φόνους ἐτησίως παρακολουθεῖ ἕνα μέσο ἀμερικανάκι. «Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερικὴ» λέει ἕνα εὐφυὲς ρητό), ἀδικίες, μαγεῖες, πράξεις ποὺ ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ συνείδηση ἀποστρέφονται. Στὴν πραγματικὴ ὅμως, ζωή, ἕνας ἠθικὸς ἄνθρωπος, ὅταν βλέπει τὸ κακό, ἐπιζητεῖ τὴν θεραπεία του. Μὲ τὴν μεσολάβηση τῆς ὀθόνης αὐτὸ ἀκυρώνεται. Οὔτε νὰ ταΐσεις ἕνα παιδί, ποὺ πεθαίνει τῆς πείνας, μπορεῖς οὔτε νὰ βοηθήσεις ἕναν ἀθῶο. Τὰ μικρὰ παιδιά, βέβαια, διασκεδάζουν «σκοτώνοντας» ἀντιπάλους στὰ ἠλεκτρονικά τους παιχνίδια καὶ εἰσπνέουν ἀποσβολωμένα παντοειδεῖς ἀκαθαρσίες (φόνοι, μαγεῖες, καρυκευμένες πορνογραφίες καὶ λοιπὲς διαστροφές). Μοιραία, λοιπόν, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ σκλήρυνση τοῦ ἀνθρώπου μπροστὰ στὴν ὀθόνη, ἡ ἀποκοίμιση τῶν ἠθικῶν του ἀνακλαστικῶν. Ἡ δὲ παρακολούθηση τοῦ κοπροθεάματος συνυφαίνεται μὲ ἕναν ἀναπαυτικὸ καναπὲ καὶ μίαν ἄνετη καθιστικὴ στάση. Τὸ ὑπονοούμενο εἶναι σαφές: τὸ θέμα εἶναι πλαστὸ καὶ ψυχαγωγικὸ καὶ παρακολουθῆστε το χωρὶς ἄγχος. Γι’ αὐτὸ ὁ ὠχαδερφισμός, ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν πλησίον. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἀθώα θύματα αὐτῆς τῆς φρίκης, τὰ παιδιά, ἐθισμένα στὴν τηλεοπτικὴ βία, τὴν μιμοῦνται, διασκεδάζουν μὲ μπουνιὲς καὶ κλοτσιές. Τὰ ὅρια μεταξὺ εἰκόνας καὶ ζωῆς τοὺς εἶναι δυσδιάκριτα. 

 

Τρίτον: Τὰ παιδιὰ δὲν παίζουν κι αὐτὸ «ἀνεπαισθήτως» τὰ ἐξοργίζει. Παραπέμπω ὅμως σ’ ἕνα θαυμάσιο κείμενο τοῦ δασκάλου μας Σ. Καργάκου, ἀπὸ ἄρθρο του στὶς 24-1-2014 στὴν «ΕΣΤΙΑ». «Ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας ὁ Κλαζομένιος, ὁ δάσκαλος τοῦ Περικλῆ, ὁ καλούμενος ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του "Νοῦς", διότι ἔθετε τὸν νοῦν ἄξονα τῶν πάντων, διωγμένος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, κατέφυγε στὴ Λάμψακο, ἀποικία τῶν Φωκαέων στὸν Ἑλλήσποντο. Οἱ "ἐν τέλει" τῆς πόλεως, δηλαδὴ οἱ ἄρχοντες τῆς Λαμψάκου τὸ θεώρησαν μεγάλη τιμὴ ποὺ ἕνας τέτοιος σοφὸς πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ περάσει τὰ στερνά τοῦ βίου του στὴ δική τους γῆ. Κι ἔκαναν τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν. Τὸν ἐρώτησαν κάποτε ποιὰ θὰ ἦταν ἡ πιὸ μεγάλη -ἴσως ἡ τελευταία του- ἐπιθυμία ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ἱκανοποιήσουν. Καὶ ὁ φιλόσοφος τούς ἀποκρίθηκε: "Τοὺς παίδας ἐν ὢ ἂν ἀποθάνω μηνὶ κατ' ἔτος παίζειν συγχωρεῖν" (= Ν' ἀφήνετε τὰ παιδιὰ νὰ παίζουν κάθε χρόνο τὸ μήνα ποὺ θὰ πεθάνω). Οἱ Λαμψακινοὶ τήρησαν τὴν ὑπόσχεσή τους ἐπὶ αἰῶνες. Ὅπως διαβάζουμε σὲ κείμενο τοῦ 3ου μ.Χ., δηλαδὴ σὲ κείμενο ποὺ γράφτηκε 600 καὶ πλέον χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀναξαγόρα, "ἐφυλάττετο τὸ ἔθος καὶ νῦν". Διότι εἶχαν κατανοήσει πὼς ὅταν τὸ παιδὶ δὲν παίξει, δὲν "παιδιαρίσει", θὰ ἀρχίσει νὰ παιδιαρίζει, ὅταν θὰ πρέπει ν' ἀρχίσει τὸ ὡρίμασμά του…». Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο…"

ἀκτίνες

 

Πηγή:

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/03/blog-post_187.html#more

 

 

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: "Μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό!" - Η ελπίδα στον Θεό φάρμακο και μέθοδος σωτηρίας...

 

 

"Μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! 

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό.

 

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά!

 

Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

 

Η καρδιά του είναι έτοιμη να Τον επικαλεσθεί, η διάνοια του έτοιμη να ανυψωθεί προς Αυτόν, η ψυχή του είναι προσηλωμένη στον Θεό και «η δεξιά του Κυρίου αντελάβετο αυτού». «Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή αυτού». Ζητά και λαμβάνει από τον Θεό αυτό που ζητά η καρδιά του. Ζητά και βρίσκει όσα ποθεί. Κρούει και του ανοίγονται οι θύρες του ελέους.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο επαναπαύεται σε ήσυχα νερά. Ο δε Κύριος του δίνει πλούσια τα ελέη του. Η δεξιά του Κυρίου κατευθύνει την πορεία του και δάκτυλος Κυρίου τον καθοδηγεί στους δρόμους του.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν αστοχεί. Η ελπίδα του δεν πεθαίνει ποτέ. Ο Θεός είναι η προσδοκία του, η ακρότατη επιθυμία της καρδιάς του. Προς Αυτόν στενάζει η καρδιά του όλη την ημέρα: «Κύριε μην αργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, έλα και απομάκρυνε από την ψυχή μου κάθε ανάγκη, εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχή μου! Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά Κύριε. Σε Σένα θα απευθύνεται κάθε λόγος που θα βγαίνει απ’ το στόμα μου».

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, ευλογεί τον Ύψιστο, τον λυτρωτή του και αγιάζει «το όνομα το άγιον αυτού». Ελπίζει και από τα βάθη της καρδιάς του κραυγάζει προς τον Θεό: «Κύριε πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω σου;».

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, θα επικαλεσθεί τον Ύψιστο για να εισέλθει στο αγιαστήριό Του, για να δει και να χαρεί τα θαυμάσια Του· και ο Κύριος θα ακούσει τη φωνή της δέησής του.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρήνη· γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία. Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τί να φοβηθεί; Από τί να δειλιάσει; Αν ξεσηκωθεί εναντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο. Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου. Δεν ελπίζει στο τόξο του ούτε στη φαρέτρα του· ούτε εξαρτά τη σωτηρία του από τη ρομφαία, αλλά από τον Κύριο και Θεό του, που μπορεί να τον γλιτώσει από τα χέρια αυτών που τον πολεμούν, από την παγίδα του αμαρτωλού και από την καταιγίδα. Είναι πεπεισμένος για τη δύναμη του Κυρίου και «επί τον βραχίονα τον υψηλόν αυτού και ο Κύριος σώσει αυτόν».

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, βαδίζει ήρεμος στον αγώνα της ζωής του και διανύει τον δρόμο αυτό δίχως το άγχος των μερίμνων. Εργάζεται ακατάπαυστα το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο, τα δε έργα του τα ευλογεί ο Θεός. Σπέρνει ευλογημένα και λαμβάνει πλούσιους τους καρπούς των κόπων του. Έχει θάρρος στον Κύριο και δεν παρεκτρέπεται από τους πειρασμούς που τον κυκλώνουν. Στις δοκιμασίες της ζωής δεν παραιτείται, αλλά ελπίζει, διότι εκεί που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα, ο Θεός φανερώνει τη διέξοδο. Μέσω της πίστης προσδοκά και την ελπίδα της δικαιοσύνης.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν ελπίζει σε χρήματα, ούτε στο μέγεθος της δύναμής του, αλλά επαναπαύεται στη βοήθεια που θα του παράσχει ο Θεός.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι γεμάτος πίστη και αγάπη προς τον Θεό, ζει έχοντας θάρρος στην αγαθή του συνείδηση, εμφανίζεται με την παρρησία γιου απέναντι στον ουράνιο Πατέρα του και Τον επικαλείται για να έλθει η βασιλεία Του στη γη και το θέλημά Του να πραγματώνεται στη γη όπως και στον ουρανό.

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον αγαθό και αθάνατο Θεό. Ζητά απ’ Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την αθανασία στη βασιλεία των Ουρανών, και ο Θεός τον εισακούει.

 

Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο!"

 

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Το γνώθι σαυτόν»

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet
(http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C)

 

 

Οι έννοιες της Πατρίδας και του Πατριωτισμού απολύτως σεβαστές από το Θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού!

Παραθέτουμε το ακόλουθο κείμενο ως ευθεία απάντηση στα πολλαπλά πλήγματα που δέχονται στην εποχή μας οι έννοιες της Πατρίδας και του Πατριωτισμού ως δήθεν ασύμβατες με την Ορθόδοξη Θεολογική σκέψη και το οικουμενικό μήνυμα του Χριστιανισμού...

 

 

"Μίλησε ὁ Χριστὸς γιὰ πατρίδα;

 

Γράφει ὁ πρεσβ. Διονύσιος Ταμπάκης

 

ΣΤΗΝ   προσπάθεια ἀπὸ κάποια πονηρὰ κέντρα ἐξουσίας νὰ ἀπο-πατριδοποιήσουνε, ἀκόμη καὶ μὲ Θεολογικά   ἐπιχειρήματα,  τὶς συνειδήσεις τῶν καϋμένων Ἑλλήνων, γράφουμε τὸ παρακάτω ἄρθρο: «Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ!  Και κανεὶς  δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐγκιβωτίσει σὲ συγκεκριμένους γεωγραφικοὺς χώρους ἡ ἔθνη. Παρὰ ταυτὰ ὅμως, ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲν καταργεῖ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οι πιστοὶ στὴν Πατρίδα ὅπου ἀνήκουν, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέδειξε πόσο πολὺ ἀγαποῦσε καὶ σέβονταν, ὡς καλὸς πατριώτης, τὸ ἔθνος καὶ τὴν ἐπὶ γῆς ὡς ἀνθρωπος  Πατρίδα του.

 

Μάλιστα ἡ λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ  εἶναι ἐτυμολογικὰ πολὺ ἀξιοπερίεργη. Παράγεται ἀπὸ τὴ  λέξη «Πατήρ», ἀλλὰ προφέρεται σὲ θηλυκὸ γένος. Γιὰ νὰ δηλώσει ὅτι ἡ κάθε Πατρίδα εἶναι καὶ πατέρας καὶ μητέρα γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.

 

Τὴν 1η Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἀναφέρει γιὰ....

τὸν Κύριο μας  στὸ Εὐαγγέλιο: «Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἣν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῶ ἐν τῇ ἡμέρα τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.»(Λουκ.4-16)

 

Ὁ Κύριός μας ξεκινᾶ τὴν δημόσια δράση του κάνοντας ἀρχή (!) ἀπὸ τὴν πατρίδα του Ναζαρὲτ ὅπου ἦταν ἀνθρωπίνως ἀναθρεμμένος .

 

Ὅταν ἔχεις εὐγνωμοσύνη στὴν καρδιά σου ,δὲν ἀρνείσαι  τὸ γάλα ποὺ σὲ βύζαξε (ὅπως γράφει ὁ Φ.Κόντογλου)ὁ τόπος καὶ οἱ ἀνθρῶποι του. Ἄλλωστε μὴν ξεχνᾶμε ὅτι εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἴναι  ἡ παιδική του ἡλικία .

 

Ἐπίσης εὑρισκόμενος κάποτε ὁ Χριστός μας στὴν Καπερναούμ, τὸν παρεκάλεσαν οἱ πρεσβύτεροί των Ἰουδαίων,  ἐξ ὀνόματος τοῦ Ρωμαίου Ἑκατοντάρχου, νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο δοῦλο του, διότι ὅπως εἶπαν «ἀγαπᾶ τὸ ἔθνος μας».

 

«Οἱ δὲ παραγενόμενοι πρὸς τὸν Ἰησοῦν παρεκάλουν αὐτὸν σπουδαίως, λέγοντες ὅτι ἄξιος ἐστιν ὢ παρέξει τοῦτο. Αγαπά γὰρ τὸ ἔθνος ἠμῶν, καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸς ὠκοδόμησεν ἠμίν». (Λουκ. 7-4.5)

 

Γνωρίζοντας λοιπὸν πολὺ καλὰ οἱ Ἰουδαῖοι τὴν ἀγάπη ποὺ ἔτρεφε ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν Πατρίδα του, χρησιμοποιοῦν τὸ ἀναφερόμενο ἐπιχείρημα γιὰ νὰ κάμψουν τὴν διάθεσή του νὰ θεραπεύσει τελικὰ τὸν δοῦλο τοῦ Ἑκατοντάρχου.

 

Μὴν λησμονοῦμε ὅμως καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Κυρίου μας καὶ τὴν ἀνθρωπίνως πικρὴ ἀπογοήτευσή του γιὰ τὴν πώρωση τῆς Πατρίδας τοῦ Ἱερουσαλὴμ νὰ ἀρνεῖται μονίμως τὸ πατρικὸ χάδι τῆς ἁγίας του Ἀγάπης.

«Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἐαυτῆς νοσσιᾶν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε!» (Λουκ.13-34)

 

Ἐπίσης ὁ Κύριός μας, λέει γιὰ τὴν ἀγάπη:

«Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἴνα τὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῆ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ».(Ἰωάνν.15-13)

 

Καὶ ποιοὶ στενώτεροι φίλοι καὶ ἀγαπητοί σου ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες σου, ὅταν μάλιστα  τοὺς βλέπεις νὰ ὑποφέρουν καὶ νὰ βασανίζονται; Γιαυτὸ καὶ τόσες χιλιάδες ἐθνομάρτυρες σὲ ὅλα τα ἔθνη τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι χωρὶς κανένα ἴδιον συμφέρον θυσιάστηκαν καὶ σφαγιάσθησαν ὡς πρόβατα, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν οἱ φίλοι τους συμπατριῶτες  καὶ οἱ ἀπόγονοί τους τὸ ἀγαθό τῆς Ἐλευθερίας καὶ ἀξιοπρέπειας.

 

Συμφωνεῖ καὶ ὁ Απ. Παῦλος ὄταν  γράφει « Εἰ δὲ τὶς τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων». (Α Τιμ.5-8)

Καὶ ἐὰν δὲν μας  καίγεται καρφὶ γιὰ τὴν τόση οἰκονομικὴ καὶ πνευματικὴ δυστυχία ποὺ ἀντικρίζουμε στοὺς ἀδικημένους συμπολίτες μᾶς σὺν-Ἕλληνες(ἀλλὰ καὶ στὸ ποίμνιό μας ἂν εἴμαστε Κληρικοί),ἔχοντας γίνει ἕρμαια τῶν διεθνῶς δαιμονισμένων τοκογλύφων, πῶς πρέπει νὰ χαρακτηρισθοῦμε; Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀπίστους!

 

Τόση ὅμως εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ συμπάθεια τοῦ  Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τοὺς συμπατριώτες - ὁμοεθνεῖς του, ἔστω καὶ ἐὰν πολὺ τὸν ταλαιπώρησαν στὴν Ἱεραποστολική του δράση, ὅπου μας λέει ὅτι : «Ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα.»(Ρὼμ 9-3)

Ὤ! αὐτοθυσιαστικὴ φιλοπατρία!

 

Ἀλλὰ καὶ ἡ γλυκιά μας Παναγία, στὸν εὐχαριστηριακό της καὶ προφητικὸ ὕμνο πρὸς Τὸν θεό, ἀναφωνεῖ:

«ἀντελάβετο Ἰσραὴλ παιδὸς αὐτοῦ μνησθῆναι ἐλέους,

 καθῶς ἐλάλησε πρὸς τοὺς πατέρας ἠμῶν, τῷ Ἀβραὰμ

 καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ εἰς τὸν αἰώνα.» (Λουκ.α-54,55)

 

Ἡ Θεοτόκος  χιλιοευχαριστεῖ τὸν Τριαδικὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν θεϊκὴ ἐπίσκεψη ποὺ ἔδειξε ὄχι μόνο στὸ σπέρμα τοῦ Ἀβραὰμ(δηλ. στὰ ἔθνη ποὺ πίστευσαν στὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ( Ρωμ.9-7) ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Πατρίδα της τὸ Ἰσραὴλ καὶ τοὺς συμπατιῶτες της. Μάλιστα ἡ λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ ἀναφέρεται στὴν Κ. Διαθήκη 9 φορές, ἐνῶ στὴν Π. Διαθήκη 25, ἀλλὰ καὶ ἡ λέξη Πατριὰ (φυλὴ) συναντᾶται στὴν Π.Δ. πάνω ἀπὸ 100 φορές.

 

Ἀγαπώντας λοιπὸν καλέ μου φίλε τὴν Μητέρα σου, ἀγαπᾶς μαζὶ ὅλες τὶς Μητέρες τοῦ κόσμου, καὶ ἀγαπώντας τὴν Πατρίδα σου, ἀγαπᾶς καὶ σέβεσαι  συνάμα ὅλες τὶς Πατρίδες τοῦ κόσμου.

 

Εἴθε ὁ καλός μας Θεὸς νὰ  μᾶς δίνει μετάνοια προσωπικὴ καὶ ἐθνικὴ καὶ νὰ ἀξιώσει ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀπὸ ὅποια Πατρίδα καί ἐὰν κατάγωνται, τοῦ ἀληθινοῦ φωτός Του καὶ τῆς Οὐρανίας  καὶ αἰώνιας Πατρίδας μας.

 

(Εὐχαριστίες θερμὲς στὸν Ἱεροψάλτη Δ.Γεροκώστα ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα, γιὰ τὶς πολύτιμες συμβουλὲς τοῦ ἐπὶ τῆς Κ.Διαθήκης)"

 

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/10/blog-post_6.html#more

 

Αυτή είναι η Ελληνορθόδοξη απάντηση σε όσους ματαίως επιχειρούν να καταλύσουν τα ιερά και τα όσια... Αυτές τις αξίες υπηρετούμε στην ζωή μας και με την ζωή μας...

 

Χριστό και Ελλάδα!